Και πίνω μπύρες

Ανάμεσα στα mp3 που μου έδωσε προς κατανάλωση κατά χιλιάδες συνάδελφος στο γραφείο, είχα κολλήσει το και πίνω μπύρες από τα παιδιά από την Πάτρα. Δε μπορούσα να ξεκολλήσω, όλο το απόγευμα στο σπίτι άκουγα αυτό.
Και μόνο στο άκουσμα του κομματιού και του συγκροτήματος, θα σηκωνόταν η τρίχα των κομψευόμενων των τεχνών και της "ποιότητας". Και εν μέρει έχουν δίκιο. Οι στοίχοι του κομματιού, επιφανειακοί. Η μουσική, τυποποιημένη. Γιατί όμως μου είχε κολλήσει, όπως και τόσα άλλα σαχλά και γλυκανάλατα κομμάτια που ακούω από περασμένες δεκαετίες;
Κάθισα και σκέφτηκα από που προέρχονταν όλη αυτή η εμμονή. Αυτά τα λαϊκά, όπως και άλλα ξένης προέλευσης της εποχής, ήταν η μουσική που άκουγα όταν πηγαίναμε με τους γονείς μας σε ταβέρνες, ή στο ραδιόφωνο του οικογενειακού αυτοκινήτου κατά τη μελαγχολική επιστροφή του απογεύματος της Κυριακής στο σπίτι από κάποια ημερήσια εκδρομή για φαΐ από τα πέριξ της Χαλκίδας. Η μουσική που άκουγα όταν πήγαινα στα σουβλάκια της γειτονιάς.
Τα περισσότερα κομμάτια που όταν αρχίσουν και περνάνε σιγά-σιγά τα χρόνια και κάποια στιγμή τα ανακαλούμε στη μνήμη μας, δε διεκδικούν δάφνες ποιότητας. Είναι χάλια. Δεν άλλαξαν τη ροή της μουσικής, όπως κάποιοι συνομήλικοί μου διατείνονται: "α, ρε, τι κομμάτια έβγαλε η εποχή μας", "η σημερινή νεολαία ακούει σκουπίδια", κτλ., μιλώντας ακριβώς όπως μιλούσαν οι γονείς μας πριν από 30-40 χρόνια. Ήταν ο συνδετικός κρίκος των αναμνήσεων μιας εποχής που ήμασταν αθώοι. Δεν ήταν τίποτα περισσότερο. Απλά ο κόσμος όσο μεγαλώνει, συνηθίζει να μεταφράζει το παλιό σε ποιοτικό έχοντας σα μέτρο σύγκρισης πάντα την εφηβεία του. Όπως και σε παλιότερες εποχές, οι γονείς μας. Έχοντας μεγαλώσει με Έλβις (ηθική κατάπτωση το λίκνισμα των γόνατών του τότε) ακούγοντας τη Madonna και τους Duran-Duran, έλεγαν: "ποια είναι αυτή η βυζαρού;" - "ποιοι είναι αυτοί οι αλήτες με τα κουρέλια;"
Αυτά τα λαϊκά ήταν όπως ένα αντικείμενο, ένα παιδικό παιχνίδι που ανακαλύπτεις μετά από αρκετά χρόνια μέσα κούτες ξεχασμένες σε μια αποθήκη, σε ένα πατάρι μετά από αρκετά χρόνια. Πιθανόν να ήταν ένα ευτελές πλαστικό αεροπλανάκι, μια χαλασμένη κούκλα, μερικά τουβλάκια LEGO. Το ίδιο το αντικείμενο δεν ήταν ακριβό. Ήταν ευτελές, ευτελέστατο, ένα βιομηχανικό προϊόν. Όπως και η μουσική τότε, και τώρα ακόμα περισσότερο. Δεν είναι το ίδιο που έχει αξία. Είναι όμως η ανάμνηση που του δίνει αυτή την αξία.

Οι μπύρες - Τα παιδιά από την Πάτρα

Μια ερωτική βραδιά
Μου χάρισες τρελή καρδιά
Ήρθες ξαφνικά
Με άναψες φωτιά

Το τσιγάρο στο τασάκι μου το άφησες
Μα την καρδιά μου πήρες
Και μόνο με παράτησες
Και πίνω μπύρες... πίνω μπύρες... πίνω μπύρες...
Και πίνω μπύρες... πίνω μπύρες... πίνω μπύρες...

Με δυο λόγια τυπικά
Και δυο βιαστικά φιλιά
Φεύγεις βιαστικά
Και πονώ βαθιά

Το τσιγάρο στο τασάκι μου το άφησες...

Μια χαρά είμαστε

Δέκα μέρες πέρασαν από τις εκλογές. Νικητές αναδείχτηκαν, ηττημένοι αλληλοσκοτώθηκαν, υποσχέσεις δόθηκαν, ανατιμήσεις ανακοινώθηκαν, συμφορές ξεχάστηκαν. Με άλλα λόγια, μια ακόμα μέρα γλυκιάς καθημερινότητας. Τι είχες Γιάννη; Τι είχα πάντα.
Ζούμε σε μια υπέροχη χώρα. Τίποτα, ακόμα και η μεγαλύτερη συμφορά, ακόμα και η πιο κρίσιμη απόφαση δε μπορεί να διαταράξει τη μακαριότητα των πολιτών. Μόνο κανένα πολύνεκρο στην Εθνική. Ή ειδήσεις σαν και αυτή. Αλλά ευτυχώς, όχι για πολύ. Γιατί αυτά συμβαίνουν στους άλλους. Αλλού.
Αλλού. Εξαιρετική λέξη. Ουτοπικός χώρος. Μια μαύρη τρύπα όπου όλα εξαφανίζονται γίνονται ένα και αποκτούν μια άυλη χαοτική υπόσταση. Σαν τον παράδεισο. Σαν την Χώρα του Πλάτωνα. Σαν την Σανγκρι-Λα. Σαν την Ατλαντίδα.
Αλλού. Το οπουδήποτε, εκτός από εδώ. Χρησιμοποιείται κατά το δοκούν. Με διπλή χρήση.
Αρνητική: -"Μα που να στήσουμε το κέντρο αποτοξίνωσης;" - "Δε μας ενδιαφέρει, αλλού".
Θετική: -"Tι λαμόγια Θεέ μου, μα δεν υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα;" - "Aλλού δε γίνονται τέτοια πράγματα".
Για την πάνω φωτογραφία, κουίζ: Βρείτε ποια κόμμα πουλάει προϊόντα εμπιστοσύνης και ποια εταιρία διεκδικεί την είσοδό της στη Βουλή. Όσο για τη δεύτερη, είναι στην Αντίπαρο το καλοκαίρι, λίγο πιο κάτω από το δωμάτιο που μέναμε.

Pop Eye

Tην Πέμπτη 20 Σπετεμβρίου στις 21:00, το συγκρότημα Pop Eye θα παίξει στο An Club. Οι Pop eye παίζουν electronica και alternative. Στα φωνητικά είναι ο Δημήτρης, φίλος και συνάδελφος. Ας στηρίξουμε την προσπάθειά τους!
An Club
Σολωμού 13, Εξάρχεια
Αθήνα
είσοδος 8 ευρώ
Η σελίδα των Popeye στο Myspace

Waterspouts

As Sunday dawned and the whole country prepared to elect the same irresponsible politicians, I received an MMS from my sister who was camping at Chiliadou beach, with the snapshot of a beautiful waterspout approachingthe coast, in the Aegean side of the island of Evia. A slight drizzle and high humidity had preceded the appearance of this tube. Unfortunately the only pictures I have in my hands are the ones from my sister 's mobile. As a fellow amateur meteorologist Angelos from the Hellas Weather mailing list reported from Dirfis plateau that the clouds base was very low and drizzle was reported also. This matches well with with the conditions down in Chiliadou beach, just 15 km away in straight line. The tube spinned a few dozens of meters away from the coast and when it touched it, it dissappeared in the clouds, as some divine hand picked it up again in the gray skies. It is usual, as when it reaches the much drier land, it loses its primary feeding ingredients: moisture and heat. Of course, Greece is not as famous as the Great Plains in the States for its waterspouts and tornadoes. And of course not so deadly as they are there. Statistically speaking, more tornadoes are observed in the Mediterranean basin than in the Great Plains, but in contrast they are harmless.
Waterspouts are not unusual in Chiliadou; they were observed once again in June '06.
Enjoy!

In Memoriam

Μόλις είχα επιστρέψει από τις διακοπές, βρήκα ένα μηνυματάκι στο προσωπικό μου κινητό, είχε καμιά εβδομάδα ήδη: η κηδεία πρώην συναδέλφου που είχε χαθεί το Σάββατο από την επάρατη νόσο και είχε γίνει στο νεκροταφείο Γλυφάδας.
Σοκ.
Καλά, αυτό πως έγινε; Αυτός ο υπερδραστήριος, αεικίνητος, τρελαμένος με τη μουσική και τα πάρτι; Είπα: είναι δυνατόν να μην είναι πλέον εδώ;
Πάνε χρόνια που τον ήξερα. Είχαμε γνωριστεί στα σεμινάρια της εταιρίας. Εξ' άλλου δεν ήταν και κάποιος που πέρναγε απαρατήρητος: γαλάζια μάτια, μια μελανή κηλίδα στο χείλος, πολύ διεισδυτικό βλέμμα, πολύ αποφασιστικές κινήσεις. Πολύ ετοιμόλογος και διεκδικητικός. Και ολίγον μαγκάκι και τσαμπουκάς. Μιλούσε και σε κόλλαγε. Θυμάμαι ιστορία που μου είχε πει με αστυνομικό: "τι μου λες ρε καραγκιόζη που δε φοράω κράνος..." Φαντάζομαι ότι στις γυναίκες θα είχε αρκετή πέραση.
Εξ' άλλου, πολύ συχνά ασχολιόταν με τη νύχτα, σαν παραγωγός και DJ. Μυκόνους, μεγάλα κλαμπ στην Αθήνα και γνωστοί από εγχώρια και αλλοδαπή σκηνή. Κάτι θα είχε προσδώσει στο χαρακτήρα του αυτό.
Παρ' όλα αυτά, ήταν ένα παιδί εργατικό, πολύ εργατικό, που έτρεχε σε όλα τα έργα εντός και εκτός Ελλάδας αδιαμαρτύρητα. Και αν δυσανασχετούσε, δεν καθόταν να βρίζει θεούς και δαίμονες όπως κάνουμε οι υπόλοιποι, απλά έφευγε για να αναζητήσει αλλού την τύχη του. Θυμάμαι που το 2001 τον είχα πάρει τηλέφωνο να τον ρωτήσω για τις καλωδιώσεις του ΟΤΕ μέσα στο σπίτι που εκείνη την εποχή έχτιζε πάνω από τους γονείς του, μ ό ν ο ς του σχεδόν, με ελάχιστη συνδρομή μαστόρων και άπειρη προσωπική εργασία, τρέξιμο και ψάξιμο. Από τα τούβλα μέχρι τα πλακάκια. Του έβγαλα το καπέλο.
Ένας συνάδελφος τον είχε πετύχει στο μετρό, αρχές της άνοιξης, όταν μάλλον φαινόταν ότι η μάχη είχε κριθεί, στην αποβάθρα απέναντι. Φωνή από μακρυά: "που 'σαι, ρε!" Αυτός δεν απάντησε, μόνο έσφιξε ψηλά τις παλάμες του ενωμένες σαν χειραψία, του χαμογέλασε και μπήκε στο τρένο που είχε μόλις έρθει. Μου είπε ότι φαινόταν πολύ κουρασμένος και αδυνατισμένος.
Ο φοβερός εγωισμός του δεν τού επέτρεπε να δείχνει στους άλλους ότι είναι ευάλωτος, ότι έχει νικηθεί από κάτι. Γι' αυτό τον τελευταίο καιρό δε δεχόταν να δει κανένα εκτός από την οικογένειά του, έμαθα από άλλον. Απεχθανόταν την ιδέα του νικημένου. Το ότι τα πράγματα δεν κυλούσαν καλά πρέπει να ήταν πιο μεγάλο πλήγμα στον εγωισμό του από την ίδια την ιδέα του θανάτου.
Πολύ συχνά, όταν είμαστε μακρυά από την ηλικία που αρχίζουν οι σκέψεις του θανάτου, αισθανόμαστε πανίσχυροι. Θεωρούμε την ύπαρξή μας δεδομένη επάνω σε αυτό τον πλανήτη. Και όταν μαθαίνουμε ότι το καντήλι μας αδειάζει, μένουμε έκπληκτοι. Δε μπορούμε να διανοηθούμε ότι συμβαίνει σε εμάς. Και δε μπορούμε να το αναστρέψουμε. Η άρνηση είναι η αντίδραση για το επερχόμενο κακό, προσπαθώντας να το εξορκίσουμε.
Καλό ταξίδι φίλε.

Moby - We 're all made of stars
Growing in numbers
Growing in speed
Can't fight the future
Can't fight what I see

People come together
People fall apart
No one can stop us now
'Cause we are all made of stars

Efforts of lovers
Left in my mind
I sing in the reaches
We'll see what we find

People come together
People fall apart
No one can stop us now
'Cause we are all made of stars

Even lovers are goin' 'round
And then no one's goin' 'round

Slowly rebuilding
I feel it in me
Growing in numbers
And growing in peace

People come together
People fall apart
No one can stop us now
'Cause we are all made of stars

Do these remind you anything?

Σας θυμίζουν κάτι αυτά εδώ δίπλα; Είναι τα πράγματα που θα χρειαστούν οι κάτοικοι της Πελοποννήσου και της Ευβοίας για το προσεχές διάστημα. Είναι το πρώτο βήμα για να ξαναρχίσουν τη ζωή τους. Μπορείτε να πάτε ή να στείλετε ρούχισμό και τρόφιμα στην κεντρική αποθήκη του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού: Άστρους 111-113, Κολωνός, Αθήνα, τηλ. 2105147300.

Do these items remind you anything? They are the items that Peloponnese and Evia people will need eagerly to start building their life again. You can deliver used clothing and dry food at the Greek Red Cross central warehouse at the address: 111-113 Astrous str., Kolonos, Athens, Greece. Tel (+30) 210 5147300.

Est-ce que ca vous rappellez quelque chose? Ils sont des objets tout a fait necessaires pour les habitants de la Peloponnese sans-abri qu' ils commencent d' ameliorer leur vie. Si vous avez des vetements que vous ne les portez plus, on peut les envoyer au depot central de la Croix-Rouge Grecque a l' adresse: r. Astrous 111-113, Kolonos, Athenes. tel (+30) 2105147300.

Balgarski (latinitsa, izviniavam se!)
Pomniat li vi neshto? Te sa predmeti absoliutno neobhodimi taka che horata na Pelopones da zapochnat ot novo da stroiat svoia zhivot. Ako imate drehi koito ne nosite poveche ili suha hrana, mozhete da gi izpratite na glavnia sklad na grackia cherven krast, na adresa: Astrous 111-113, Kolonos, Atina, Garcia. tel (+30) 2105147300.

(Text in German courtesy of Sascha)
Erinnern Sie diese Dinge an etwas? Diese Dinge sind was die Bewohner von Peloponnes und Euboea jetzt brauchen, um ihre Leben wieder neu beginnen zu koennen. Sie koennen gebrauchte Kleidung und haltbare Nahrungsmittel beim Griechischen Roten Kreuz vorbeibringen oder schicken an die Adresse:
Astrous 111-113, Kolonos, Athen, Griechenland. Tel (+30) 2105147300.

Let 's have some role playing while listening to the next song. I imagine Aisha as Greece and screaming Iggy as the PM. Very allegorical.

DEATH IN VEGAS - Aisha

We've only just met
And I think you ought to know
I'm a murderer
Babies need blood

I have a portrait on my wall
He's a serial killer
I thought he wouldn't escape
Aisha
He got out


We live in a cemetary
A cold and damp place
And science runs through us
Making us Gods

The rules are all Wrong
Every corrosion is justified
They honestly believe dead bodies
Anything goes around here



I still want to to be human again
What am I?
What am I?
I'm a murderer



Aisha
I'm confused
Aisha
I'm vibrating



I'm a murderer
The Gods all suck

Repairs

Well, just before going to the demonstration on Wednesday and being in the Kolonos area, and being on car, I decided to visit one of the most up-to-date Piaggio part resellers in Greece, ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ (ΛΕΝΟΡΜΑΝ 159 - ΑΘΗΝΑ TEL: 210-5133449). After a chat I described him the problem and tried to show aware of the failures and the remedies. He immediately understood about my problem. His explanation was that one of the 3 springs that bind the clutch shoes together was broken and, pity, the springs were not for sell individually but together the whole clutch drum. Which meant 60 hot €uropoula, aside the tachymeter cord and wire. Total, 65 euro. Without the workshop cost. The repair will be done by a trustful old mechanic in Koropi, Kostas, since he is very close at home and work. It won 't be necessary to have it to the shop for a couple of days, but only for one morning. Also, having no experience of replacing such parts and lacking a torque key (δυναμόκλειδο), a single mistake on mounting would produce an even bigger problem.
Kostas is a trustful guy, yet very odd. The first time I visited him was a year and a half before. When he saw my Vespa he almost threw me out of the shop, refusing even to look at it, since it was long time that he had stop reparing Vespas, due to the further complication of their parts after the years he was training in Pisa, Piaggio 's factory of the legendary scooters. After a while and understanding that I was desperate, he gave in and took the scooter for repairs.
I talked with him on the phone, trying to arrange a rendezvous for the next week. He told me that the clutch drum that I bought was useless, he could find some spring to replace the broken one. I doubt about it, but next week we 'll see...

Vespathlon

For my vacation to Kerkyra, I decided to use my Vespa and not the car, since the latter makes me feel "encased". I use my car on very few occasions, such as `rainy days, cold days (below 2-3 C) or heatwaves (above 40 C) or when I needing to carry something heavy or bulky. Despite having already been once to Kerkyra on my Vespa, I decided this year to travel all the way along the coast of western Greece, instead of getting on the ferry in Patra that would take me directly there, fresh and safe. This would add another 280 km to the Vespa 's odometer in just a single trip.
Travelling on a scooter long distance, specially when the engine has small displacement, is not some difficult task to achieve, but certain aspects have to be considered: Trying to cross the country from one end to another on a scooter may sound like madness and scary, but things are not as dramatic as one could think. There are some serious reasons (at least for me) to do so: how does it looks like; having such an experience; how are your feelings while being on the road. And many more.
It is rather a matter of psychology, a mind game. But before doing so, it must be clear in your mind t that you are ready for anything, that you may not get what you expect.
Be sure of what you want to do. You need to prioritize things in your mind. Of the highest priority is the availability of time. Travelling for such a long time will consume at least a day, if everything proceeds smoothly.

You must get used to the constraints of being on a vehicle in which everything is contained in a space a bit wider than your body: your clothes, personal items, cameras, books, tools, etc. Your personal space lies between the handlebars and saddle.

Then, there’s the equipment. Get used to the idea of wearing a helmet and a motorbike jacket for many hours, without multizone automatic air conditioning, ABS+TCS, refreshment fridge, GPS navigation, frappe holder, mp3 player for you and DVD players for the children in back. At a minimum, you must protect your body against a fall that could otherwise land you in the local Health Centre with burns caused by being dragged on the tarmac. Plus the blazing sun takes its toll after hours of exposure. I have only a winter jacket, causing me to sweat constantly in 35-40 C heat, even in the shade; I hope next year to buy a summer one. And even though temperatures don't fall below 22-23C at night, it can get chilly on a bike, so the heavier jacket pays off.
Also be aware of the capabilities of your vehicle. You are on a race of endurance. A scooter has neither capabilities for speeding, nor travelling hundreds of kilometers in a single day. Besides that, it is not designed for travelling at maximum speed for hours. By keeping a constant eye on the tachymeter, you will need to define an average speed, and for sure not approach the maximum overall speed. For instance, my Vespa, has a maximum speed of 102km/h. For most of the journey, I kept an average speed of 70 km/h with a maximum average speed of 80 km/h; and when I was in a hurry, the average speed increased to 85 km/h, trying to catch the last ferry to Kerkyra.
Always choose secondary, provincial roads. It is safer for a slow-moving motorbike. One of the main reasons for an accident between two vehicles is a big speed difference between them. Plus, you can see things such as scenery and landscape that would otherwise be neglected when isolated in a passenger cab.
Remember, realistically speaking, problems will develop due tostraining a scooter on a trip far beyond its usual operational range and continuous use. It is much like us human beings, working around the clock for several weeks, months or years with very little rest. Having a minor mechanical problem while far from the repair shop might easily develop into a major one, and consequently set off a chain of events. This could lead to a major damage and possibly rendering your vehicle immobile, possibly in an isolated area of wilderness, where road assistance (or any assistance at all) is very far away. After the loss of tachymeter indicators while still in Paxi, I had no way to check the average speed, thus pressing the Vespa for longer periods at a speed that was not very clear, but nonetheless intense. At about 10 kilometers before the Rio-Antirrio bridge, this led to the transmission belt overheating and the transmission spools refusing to release the belt while the engine stood idle. Then the "backup" plan had to be activated. With another 220 kilometers to go, and the nature of damage unknown, I had to keep a low rhythm as I was dreaming of my bed and shelter. So my estimated average speed was not over 30-50 km/h. The trip took a lot longer, but it was worth it.

Trip stats
Total distance covered: 1040 km
travelling days: 2

Markopoulo-Igoumenitsa part
Distance: 520 km
Departure time: 12:45
Arrival time: 21:27
Average speed: 70-75 km/h
Stops: 4
Average time on stops: 4-10 min
Fuel consumed: 15 lt
Failures: none
Route:
Markopoulo, Peania, Athens-centre, Aspropyrgos, Elefsina, Megara, Kinetta, Ag. Theodoroi, Korinthos, Xylokastro, Akrata, Egeira, Diakopto, Egio, Rio, Antirrio, Messologi, Etoliko, Lesini, Astakos, Mytikas, Paleros, Vonitsa, Aktio, Preveza, Igoumenitsa, Kerkyra (ferry)

Igoumenitsa-Markopoulo part
Distance: 520 km
Departure time: 16:25
Arrival time: 04:50
Average speed: 70-75 km/h Igoumenitsa-Antirrio section
30-40 km/h Rio-Markopoulo section
Stops: 8
Average time on stops: 3-60 min
Fuel consumed: 15 lt
Failures: Severed tachymeter wire (Paxi), overheating and wearing of transmission belt drums (Messologi-Antirrio)
Route:
Kerkyra (ferry), Igoumenitsa, Preveza, Aktio, Vonitsa, Mytikas, Paleros, Astakos, Lesini, Etoliko, Messologi, Antirrio, Rio, Egio, Diakopto, Egira, Akrata, Xylokastro, Korinthos, Ag. Theodori, Kinetta, Megara, Elefsina, Aspropyrgos, Athens-centre, Peania,
Markopoulo

Fuel type: 100 oct. unleaded petrol
Oil consumed: 150 ml
Oil type: 10W/40

Scooter: Piaggio Vespa ET4, mod.'97
Engine: 125 cc, 4-stroke, air cooled,
electric/cick starter
Odometer: 40329 km

Φιλετάκια μινιόν ΙΙ

Και σαν συμπλήρωμα, καλό είναι να γνωρίζουμε μερικά πράγματα για το πως νοείται προαστιακός σιδηρόδρομος:
Για να νοείται "προαστιακός" ο σιδηρόδρομος προς Χαλκίδα, θα πρέπει να είναι διπλής γραμμής και ηλεκτροκινούμενος. Ηλεκτροκινούμενος, για να μπορεί να περιορίσει την κατανάλωση ενέργειας σε δρομολόγια με υψηλή κίνηση και (φυσικά) περιορισμό των ρύπων που εκπέμπουν οι ντιζελοηλεκτράμαξες. Διπλής γραμμής:στο εξωτερικό, ένας προαστιακός σιδηρόδρομος με διπλή γραμμή εξυπηρετεί τα δρομολόγια σε "κλάσματα της ώρας", δηλαδή τρένα ανά 60, 30, 20 και 15 λεπτά της ώρας ώστε εύκολα να μπορεί ο κόσμος να τα απομνημονεύει, χωρίς να έχει χαρτί με τα δρομολόγια. Δείχνει απίστευτα ασήμαντη λεπτομέρεια, αλλά είναι πολύ βασικό για να μπορεί να "σπρώχνει" τον κόσμο στο τρένο. Κανείς όμως δε γνωρίζει τι περιλαμβάνει η μελέτη: μετατροπή της υπάρχουσας γραμμής από μονή σε διπλή; Αν ναι, έχουν γίνει οι απαλλοτριώσεις (όπου χρειάζεται); Μάλλον όχι, αφού και μόνο για να μετακινηθεί κανένας μαντρότοιχος γίνεται μάχη, δε θα είχαν γίνει γνωστές οι κινήσεις του ΟΣΕ για κατασκευή διπλής γραμμής; Νέα χάραξη; Αν ναι, από που;
Αυτή τη στιγμή, διπλή και ηλεκτροκινούμενη είναι η γραμμή μόνο μέχρι την Οινόη. Από εκεί και μέχρι τη Χαλκίδα, η γραμμή είναι μονή, φυσικά όχι ηλεκτροκινούμενη. Η τηλεδιοίκηση είναι ανύπαρκτη: για να διασταυρωθούν τα τρένα στο σταθμό της Αυλίδας, ο μηχανοδηγός (ή κάποιος ελεγκτής!) κατεβαίνει για να μετακινήσει το μοχλό της διακλάδωσης! Αυτό έχει σα συνέπεια τις καθυστερήσεις και τον κίνδυνο λάθους. Η σηματοδότηση εγκαταστάθηκε πριν από αρκετά χρόνια, αλλά δε δούλεψε ποτέ, κανείς δεν ξέρει γιατί. Πάντως η σηματοδότηση στον "κορμό", δηλαδή στο κομμάτι Πειραιάς-Οινόη γίνεται μέσω ασυρμάτου, αρκετά υποκειμενικό και αναξιόπιστο μέσο για "κρίσιμες" λειτουργίες, όπως η διαχείριση της κίνησης των συρμών. Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη σύγκρουση του Προαστιακού με εμπορικό τρένο στην περιοχή του Κολωνού, όπου παρά τα εγκαίνια της γραμμής, τα τρένα κινούνταν με το σύστημα σηματοδοσίας "του είπα στον ασύρματο και να μου πει ότι θα τον καλέσω σε λίγο να του πω αν θα ξεκινήσουμε". Σπασμένο τηλέφωνο...
Βέβαια, όλη η ιστορία με το τρένο στη Χαλκίδα, είναι βούτυρο στο ψωμί για τους ΚΤΕΛατζήδες: εκτοπισμένοι πλέον από το κέντρο της πόλης, έβλεπαν το τρένο να τους παίρνει τους πελάτες και να μην μπορούν να κάνουν κάτι για να το σταματήσουν. Ευτυχώς όμως, οι από μηχανής θεοί κολλητοί τους στις κατάλληλες δημόσιες θέσεις τους έσωσαν.

Φιλετάκια μινιόν I

Τις προηγούμενες εβδομάδες, ο άντρας μιας φίλης μού είχε μιλήσει για την ανάπλαση που προγραμματίζεται να γίνει στην ευρύτερη περιοχή του σιδηροδρομικού σταθμού της Χαλκίδας και έτσι αποφάσισα να κάνω μια επίσκεψη στο χώρο. Πριν όμως αυτό, πέφτει το μάτι μου στο "Πανευβοϊκό Βήμα", τοπική εφημερίδα, η οποία στην πρώτη σελίδα της είχε θέμα για το σταθμό. Κουκουέδες βουλευτές έθεσαν ερώτημα στη Βουλή για τις προθέσεις της "ανάπλασης" της περιοχής του σιδηροδρομικού σταθμού της Χαλκίδας. Το άρθρο ήταν ξεκάθαρο: "όταν εννοείτε ανάπλαση, τι εννοείτε;" Με άλλα λόγια, η σιδηροδρομική γραμμή Αθήνας-Χαλκίδας, από το ύψος της Οινόης μέχρι τη Χαλκίδα, έχει σταματήσει για "επιδιορθώσεις", από τα μέσα Ιουνίου και επ' αόριστον. Αυτές όμως οι "επιδιορθώσεις" κρατούνται μυστικές. Απ' ό, τι ακούγεται, τα πλάνα που συμφωνήθηκαν με την κατασκευάστρια είναι να μεταφερθεί ο τερματισμός της γραμμής από την Οινόη στο χώρο των παλιών αποθηκών, εκεί που βρίσκονται τα σκι. Για ποιο λόγο;
Λοιπόν, κάποια πράγματα είναι προφανή. Όταν κάποια έργα εξαγγέλλονται με πολλές φανφάρες, με κάθε λεπτομέρεια, είναι σίγουρο ότι όντως κάτι σημαντικό θα γίνει, αφού βέβαια ικανοποιηθούν οι ορέξεις των εργολάβων. Όταν όμως δεν ανακοινώνεται τίποτα, παρά κάποια γενικά και αόριστα περί αναπλάσεως, μόνο κακά μαντάτα εις βάρος της πόλης προμηνύονται.
Δηλαδή;
Δηλαδή, να απομακρυνθεί ο τερματισμός του τρένου από την υπάρχουσα θέση (δίπλα από την παλιά γέφυρα της πόλης, δηλ. σχεδόν στο κέντρο της πόλης) και να μεταφερθεί περίπου ένα χιλιόμετρο πιο πίσω, χωρίς καμία λογική εξήγηση. Και πως ένα μέσο μαζικής μεταφοράς να είναι αποτελεσματικό, όταν φεύγει μακρυά από τον αστικό πυρήνα; Αντί να απομακρύνουν από το κέντρο τα αυτοκίνητα, απομακρύνουν τα λεωφορεία και τα τρένα! Α π ί σ τ ε υ τ ο !
Γιατί;
Γιατί για όσους δεν το πήραν μυρωδιά, ο χώρος του σταθμού του ΟΣΕ είναι φιλετάκι, μπον-φιλέ θα έλεγα, γιατί είναι μια λωρίδα γης πλάτους 50-60 μέτρων (ή και περισσότερο) μέσα στο κέντρο της πόλης, "αναξιοποίητη", που εκτείνεται σε μήκος 1 χιλιομέτρου και κάτι. Και όταν λέμε "αναξιοποίητη", εννοούμε οικόπεδο που μπορεί να μοσχοπουληθεί ή να μοσχονοικιαστεί για άγνωστο χρόνο σε "επενδυτές". Όταν όμως λέμε "επενδυτές", ας μη φανταζόμαστε κάτι που θα δώσει ζωή στην πόλη, αλλά μάλλον χώρο για καφετέριες και ταβέρνες με θαλασσινά, πάρκινγκ με παρκαδόρους- νταβατζήδες, τα εθνικά προϊόντα της πόλης και της χώρας γενικότερα. Χωρίς φυσικά να αποκλειστούν και οι ντόπιοι μεγαλοεργολάβοι που θα αναλάβουν να πλακοστρώσουν όποιο τετραγωνικό μέτρο μείνει ελεύθερο από τη μανία των καταστηματαρχών, την ίδια που έχει καταντήσει την παραλία της πόλης σε κραυγαλέα διαφήμιση νάιτ-κλαμπ. Όπως η εκχώρηση από το Λιμενικό Ταμείο των χώρων του τεταρτοκυκλίου της γέφυρας για διαμόρφωσή του (sic!) σε ντόπιο επιχειρηματία. Άλλη αμαρτωλή υπηρεσία.
Για αυτά τα πράγματα, μόνο ο δήμαρχος, ο βουλευτής της νουδούλας, η ΓΑΙΑΟΣΕ (η θυγατρική του ΟΣΕ που πουλάει τα ακίνητά του σε προνομιακές τιμές) και η κατασκευάστρια εταιρία γνωρίζουν τι θα γίνει "στα τρένα". Τώρα γιατί αυτά δεν τα αποκαλύπτουν δημόσια, μπορεί κανείς να φανταστεί: Για να βρεθούμε όλοι προ τετελεσμένων γεγονότων.
Βλαχαδερά με Πόρσε, συνασπίζονται με δεξιούς γιους πρώην τραμπούκων σοσιαλιστών, αμαρτωλές εταιρίες του Δημοσίου που "διαχειρίζονται" και εκχωρούν αδιαφανώς την ακίνητη περιουσία που έχουν πληρώσει οι γονείς και οι παππούδες μας από καταβολής τρένων σε αυτό τον τόπο, μεγαλοκατασκευάστριες εταιρίες που λυμαίνονται τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, και έχουμε μπροστά μας ένα ακόμα έγκλημα της υποβάθμισης της ποιότητας ζωής μας. Και όλα αυτά λίγες μόλις εβδομάδες μετά τις φωτιές, τις Πάρνηθες, τα Αίγια, τα Πήλια, όπου όλοι κοπτόμασταν για τους οικοπεδοφάγους και τους καταπατητές. Μετά φταίνε τα συντρόφια που ωρύονται;
Έτσι τη θέλουμε τη χώρα, έτσι την έχουμε. Αυτούς του πολιτικούς θέλουμε, αυτούς ψηφίζουμε. Αυτούς τους επιχειρηματίες θέλουμε, σ' αυτούς κάνουμε τα στραβά μάτια να κάνουν ό, τι θέλουν.
Μια χαρά είμαστε!Και για να θυμόμαστε πως ήταν η περιοχή πριν και πως θα είναι μετά, πήγα και τράβηξα φωτογραφίες την περιοχή γύρω από το σταθμό και το χώρο ελιγμών δίπλα από τις σιταποθήκες, εκεί όπου προτίθενται να εγκαταστήσουν το σταθμό του τρένου. Εκεί όπου μάλλον θα βάψουν κάποια παλιά αποθήκη, θα βάλουν ένα πάγκο για αίθουσα υποδοχής, ένα μαυροπίνακα για τα δρομολόγια και θα τον ονομάσουν σταθμό...

Μία κυρία 76 ετών

"Εκεί που σήμερα καίγονται βιβλία, κάποτε θα καίγονται άνθρωποι"
Heinrich Heine
Το Σαββάτο πήγα στην έκθεση Art Athina μετά από συνεννόηση με τον Άαρον, που είχα πολύ καιρό να τον δω. Η έκθεση με μεγάλη ποικιλία, άλλα ενδιαφέροντα, άλλα αδιάφορα. Το πιο ωραίο ήταν ένός Γερμανού/Ελβετού ο οποίος πείραζε με το Photoshop διάφορα τοπία, είτε βιομηχανικά, είτε στην εξοχή (γέφυρες, κτίρια, λειβάδια κλπ) τα οποία, όντας μινιμαλιστικά στην αρχή, άλλαζαν όψη και γίνονταν καλαίσθητα.
Κάποια στιγμή, μεταφερθήκαμε στον επάνω όροφο. Στο ασανσέρ περίμεναν δύο αστυνομικοί και ένας από τους σεκιουριτάδες της έκθεσης. Φαίνονταν βιαστικοί, δεν κατάλαβα στην αρχή τι είχε γίνει, δεν έδωσα και σημασία και προχώρησα στην υπόλοιπη έκθεση.
Το βράδυ έβαλα ειδήσεις και άκουσα ότι ένα έργο μιας Ελληνίδας λογοκρίθηκε στην έκθεση Art Athina. Ο εισαγγελέας έστειλε την αστυνομία να κατασχέσει το έργο, να συλλάβει το διευθυντή της έκθεσης και την καλλιτέχνη. Τα δύο πρώτα τα κατάφεραν, την τύπισσα δεν την έπιασαν. Γιατί; Για παραβίαση του νόμου 5060/1931 περί άσεμνου. Αν είναι δυνατόν. Περί άσεμνου! Του 1931! Στη χώρα που κόπτεται για την Τέχνη των ξέκωλων σόου της Βίσση, τις μεταρρυθμίσεις της νομικής συμβούλου του HorseHat, τις θεσμικές επενδύσεις του Γαμπρού του Έβερτ, του Κουμπάρου του Τσιτουρίδη, τη faux αντιπολίτευση του Priestandrew, λογοκρίνουν έργα! Και όλα αυτά όχι σε μια δημόσια έκθεση, αλλά σε μια έκθεση όπου ο καθένας αποφασίζει να πληρώσει για να δει κάτι που τον ενδιαφέρει. Και φυσικά, ο υποκριτής Βουλγαράκης, νίπτει τας χείρας του: "ένα έργο τέχνης μπορεί να εγκριθεί ή να απορριφθεί από το κοινό". Σε μια διοργάνωση που τελεί υπό την αιγίδα του υπουργείου του. Εμ βέβαια. Άμα θέλετε να κάνετε τέχνη, "κουραδόμαγκες" (άλλος σπουδαίος κουλτουρομινίστρος), να δείτε Ευρωόραση. Όπως και του άλλου έργου, που λογόκρινε πριν από 3-4 χρόνια στην έκθεση Outlook o χοντρός προκάτοχος του τωρινού. Καλή η τέχνη και η κουλτούρα, αλλά όχι και να μας ενοχλεί και από πάνω. Που προσωπικά το θεωρούσα χυδαίο σαν έργο, αλλά και που ποτέ δε θα δεχόμουν μια απαγόρευσή του.
Το έργο, απ' όσο διάβασα (γιατί δεν το πρόλαβα), είχε "άσεμνες σκηνές"(sic!) και σαν μουσική υπόκρουση έπαιζε ο εθνικός ύμνος. Το είδα στο youtube, καλλιτεχνικά μου φαίνεται αδιάφορο, όμως με τη βλακεία που δέρνει εισαγγελέα, ΛΑΟΣτζίκο, και όργανα, κατάφεραν να του δώσουν αξία. Μια ενέργεια σοκαριστική, όταν δεν προσβλέπει σε κάτι θετικό, να αφυπνίσει συνειδήσεις, είναι μόνο για να προκαλέσει σούσουρο. Και ειδικά όταν έχει να κάνει με τόσο πρόσφορο έδαφος όπως σε αυτή τη χώρα με αυτούς τους ημιμαθείς εισαγγελείς, τους φοβισμένους αστυνομικούς, τους "εύθικτους", "αγανακτώντες" πολίτες και την "άι ντον 'τ γουώντ παπ", που διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο, ένα κατά τα άλλα αδιάφορο έργο έχει όλες τις προϋποθέσεις να γίνει γνωστό. Αλλά τόσο μυαλό έχουν όλοι αυτοί, τόσο καταλαβαίνουν...
Το πιο δυστυχές είναι ότι το περιστατικό πέρασε στα "ψιλά" των ειδήσεων, αφήνοντας τον αγνώμονα Νεοέλληνα στη μόνιμη τηλεοπτική αφασία του. Που σημαίνει ότι αφού περνάνε αυτά τα περιστατικά έτσι, έχουμε πολλά ακόμα να δούμε.
Όπως είπε ο Τζίμης Πανούσης, γνώστης βαθύς των τσαλιμιών της γηραιάς αυτής Κυρίας: "το όριο στην τέχνη και στη σάτυρα το βάζει το κοινό". Ούτε εισαγγελέας, ούτε άγνωστος, "αγανακτισμένος" πολίτης. Αν τον ενοχλεί αυτόν τον κύριο, να βγει και να το καταγγείλει δημόσια. Όχι πίσω από το δαχτυλάκι του κουμπάρου του/συμψηφοφόρου-στο-ΛΑΟΣ εισαγγελέα, αλλά επώνυμα. Με το θάρρος της γνώμης του ελεύθερου πολίτη. Όχι του ρουφιάνου.
Την επόμενη στο Μεγαδίαυλο, παραθυρόφιλος/κρυπτομοφυλόφιλος του ΛΑΟΣ, προσπαθών να πείσει δια της ισχυράς βοής του το κοινόν (ως γνωστόν, ο στερούμενος επιχειρημάτων, ανεβάζει τον τόνο του για να γίνει πειστικός) και τον τηλεπαρουσιαστή-μεγαλομέτοχο-σε-αφασία: "εγώ αν άκουγα τον εθνικό ύμνο εδώ μέσα στο στούντιο, θα στεκόμουνα σούζα". Εγώ ρε αλητάμπουρα (ναι, ρε αλήτη, σε σένα μιλάω!), που θεωρείς εαυτόν εμπροσθοφυλακή των "ηθικών αξιών", εγώ, που δε θα στεκόμουνα σούζα στον εθνικό ύμνο όπως εσύ, εγώ, που στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου θα κρατούσα μικρότερη σημαία από σένα ή και καθόλου, εγώ δηλαδή αγαπάω αυτή τη χώρα λιγότερο από σένα; Εσύ τι κάνεις δηλαδή παραπάνω και νομίζεις ότι την αγαπάς περισσότερο; Να σου πω τι; Γιατί είσαι οπαδός ομάδας, θλιβερό χουλιγκάνι! Γιατί έχεις μπλέξει με τα σύμβολα και όχι με την ουσία. Γιατί δε σέβεσαι τίποτα, από τη γειτονιά σου και την οικογένειά σου και τα παιδιά σου και τη γυναίκα σου μέχρι τη δουλειά σου και το κράτος σου. Γιατί δε σέβεσαι πρωτίστως τον εαυτό σου. Γιατί...
...Δε θα γίνεις άνθρωπος ποτέ, Έλληνα μικροαστέ!

Weather instability

Last weekend I shot this nice Cumulonimbus (Cb) cloud hovering above the low mount of Htypas (~800-900m) over my hometown of Chalkida. Happily, after my sister 's logs mentioned that the last drop of rain having fallen on April 4th (as a tennis instructor, Katerina keeps a log book with the days not having worked because of rain), the rainy weather was highly anticipated, especially after the last weeks' heat.
All weekend was in very unstable weaher conditions. While in one region of the country was cloudy for the most of the day, some others were experiencing light rain, heavy rain with lightnings and some others, hail. Even these local conditions varied a lot just a few kilometers away: Chalkida 's center received 14mm of rain during the weekend, 1,5 km away this dropped to 10,5mm, while the Vasiliko region 10km to the south- east of the city, scored just 4 mm of rain. If one was able to look the precipitation forecast of Poseidon or meteorologia.gr, he could describe the map as if the country had got measles on the face, such were the colours describing the rain over Greece.
The instability is typical on spring time, because the now-warming masses of air are still trying to replace the cool ones very rapidly, while the earth 's capacity has still a lot of cold to give. Another usual phenomenon as the warm air begins to penetrate more and more to northern latitudes, is the drift of huge sand clouds from Sahara desert above the Meditteranean that easily reach the coasts over Southern Europe, creating muddy rain and mud-stained cars (and Vespas, of course).

Με τους Μίκρο καβάλα στα ηλεκτρόνια

Την Παρασκευή πήγαμε με τον betabug (κατά κόσμον Σάσα) στο Γκαγκάριν της Λιοσίων όπου έπαιζαν οι Μίκρο. Την προηγούμενη φορά που τους είχα δει ήταν πριν από 2 χρόνια πάλι στο Γκαγκάριν και εκείνη τη φορά η συναυλία ήταν φοβερή. Το κοινό κυρίως μέχρι 22-23 χρονών και είχαν λυσσάξει. Φοβερή σκηνική παράσταση, απίθανα γραφικά και βίντεο προβάλλονταν από πίσω, αν και είχαν καθυστερήσει υπερβολικά να βγουν (περίπου 1μιση ώρα). Το κοινό είχε δυσανασχετήσει, αλλά ο Νίκος Μπετζένης τους αντάμειψε όλους με τη σκηνική τους παρουσία και τις σχεδόν 2 ώρες επάνω.
Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά. Η συναυλία άρχισε στην ώρα της, η αίθουσα ήταν μισογεμάτη (ή μισοάδεια), ο ήχος ήταν πολύ κακός, και το κοινό ήταν πολύ κοντά στην ηλικία μας. Ο λόγος για τη σχετικά χαμηλή προσέλευση (κατά το Δημήτρη, το συνάδελφο από τους "απέναντι"), ήταν οι πολλές συναυλίες που είχαν μαζευτεί για εκείνη την ημέρα, οπότε να μοιραστεί αρκετά ο κόσμος. Παρ' όλα αυτά, τα πράγματα ήταν μια χαρά (εκτός από τον ήχο). Τα παιδιά έπαιξαν αρκετά από τα κομμάτια του τελευταίου δίσκου τους (αρκετά καλός, αλλά πιο trans από τους προηγούμενους) και τα ανέμειξαν και με αρκετά από τα παλιά τους, που πλέον αρκούν από μόνα τους για να γεμίσουν μια συναυλία χωρίς να παίξουν κανένα κομμάτι από άλλους, πολύ σημαντικό για ένα γκρουπ ελληνικών μεγεθών και για την κατηγορία που βρίσκονται οι Μίκρο.
Η συναυλία τελείωσε περίπου στις 01:00 αρκετά ευχαριστημένος, ίσως έχοντας προηγούμενη εμπειρία από τους Μίκρο, έφυγα κάπως ανικανοποίητος. Αμέσως μετά τη συναυλία πήγα το Σάσα σπίτι του, αφού είχε αρχίσει να βρέχει για τα καλά και στη συνέχεια επέστρεψα Χαλκίδα κατά τις 03:00, όπου με περίμενε η μητέρα μου η οποία λόγω της διαφοράς ώρας με την Νέα Υόρκη καθόταν σαν τον κούκο στην τραπεζαρία και έλυνε σταυρόλεξα.

Ο σταθμός του χωριού

Σήμερα το μεσημέρι πήγα και έβγαλα φωτογραφίες το σημείο που ήταν παλιά ο σταθμός των Αραχωβιτίκων. Θα ήθελα πολύ να βρω φωτογραφίες από τον παλιό σταθμό, αυτόν που εντελώς γελοία και χωρίς αιτία κατεδάφισε ο ΟΣΕ ή δεν ξέρω ποιος άλλος (αν και υποψιάζομαι ποιος) το 1991, για τη διάνοιξη δρόμου παραπλεύρως της γραμμής, για να δώσει αξία στα οικόπεδά του (;). Φωτογράφισα την γραμμή, τη διάβαση, τους αυτοματισμούς για τους σηματοδότες και τα καμπανάκια του τρένου, όλα γεμάτα παιδικές αναμνήσεις.
Επίσης το αυλάκι πάνω από τη γραμμή για το πότισμα των ελαιόδεντρων, τις τσιμεντένιες διακλαδώσεις του με τις μεταλλικές πλάκες για την αλλαγή της κατεύθυνσης. Όλα αυτά που έβλεπα και έπαιζα μικρός, που σε κάθε όνειρό μου μεγάλωναν και γίνονταν τεράστια, που αποκτούσαν σάρκα και οστά, μου μίλαγαν. Το τρένο με την κόκκινη μηχανή και τις κίτρινες οριζόντιες γραμμές, με τα 7-8 βαγόνια, που γνώριζα πως ακριβώς σφυρίζει όταν περνάει από το χωριό μας. Μπορώ ακόμα και σήμερα να θυμηθώ το σφύριγμά του, ίσως να μπορώ ακόμα και μετά από 30 χρόνια.
Θεώρησα χρέος προς τον εαυτό μου να το κάνω αυτό, με απασχολούσε αρκετά χρόνια η σκέψη αυτή. Ίσως, ποιος ξέρει, μετά από αρκετά χρόνια, κάποιοι γείτονες ή και τα παιδιά τους, να μπορούν να αναγνωρίσουν μέσα από αυτές, κάποιο κομμάτι του εαυτού τους. Ή να τους ξυπνήσει μια ανάμνηση. Νομίζω ότι όταν εννοούμε μνήμη, τουλάχιστον για εμάς τους απλούς ανθρώπους, κάτι τέτοιο εννοούμε. Δε δημιουργούμε πολιτισμό, δε γράφουμε χρυσές σελίδες, απλά συγκρατούμε με μικρές σκόρπιες αναμνήσεις μια μικρή ιστορία της γειτονιάς μας, που ίσως κάποια στιγμή (ποιος ξέρει), να δημιουργήσει ένα κοινό ρεύμα με άλλες και να γράψει μια άλλη, μεγαλύτερη. Μουσική: Απέλειπειν ο Θεός Αντώνιον, Δήμος Μούτσης

Σαν άξαφνα ώρα μεσάνυχτα
ακουστεί αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές
την τύχη σου που ενδίδει πια
τα έργα σου που απέτυχαν
τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες
μη ανωφέλετα θρηνήσεις
Προπάντων να μην γελαστείς
μην πεις πως ήταν ένα όνειρο
 
Μάταιες ελπίδες τέτοιες μη καταδεχτείς
σαν έτοιμος από καιρό σα θαρραλέος
σαν που ταιριάζει σε
που αξιώθηκες μια τέτοια πόλη
Πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο
κι άκουσε με συγκίνηση
αλλ' όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα
ως τελευταία απόλαυση τους ήχους
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου
κι αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις

Το καφενείο

Πήγα με τον πατέρα μου για φαΐ στο καφενείο του χωριού, δηλαδή του διπλανού χωριού, του Δρεπάνου. Αν και έχω ξαναπάει σε καφενεία, στα πλαίσια του συλλόγου ή κρασοκατανύξεων, ποτέ δεν έχω πάει σε καφενείο σε πραγματικό χρόνο, δηλαδή: σαν μέλος μιας ομάδας ανθρώπων που ζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στις παρυφές της κοινωνικής ζωής του χωριού, έστω σαν μόνιμος τακτικός παραθεριστής και επίσης σαν απόγονος των λαμπρών τέκνων του χωριού. Δηλαδή από λίγο έως πολύ ντόπιος. Οι θαμώνες επί το πλείστον γέροι, τραγιάσκα-ελαφρύ μπουφάν/ανοιξιάτικο οι μεγαλύτεροι, παραλλαγές οι νεώτεροι (στην ηλικία μου ο νεώτερος). Σε κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένας γύρω στα 20 και φάνηκε σαν τη μύγα μες το γάλα. Τα θέματα ενδιαφέροντος σε ένα καφενείο είναι τυπικά: αθλητικές εφημερίδες, πολιτική, πρέφα και φυσικά τηλεόραση, με ρεπερτόριο από σαπουνόπερες μέχρι ειδήσεις και αθλητικές εκπομπές. Κάποιοι πίνουν ελληνικό καφέ, κάποιοι φραπέ, κάποιοι άλλοι (εσχάτως) εσπρέσο (τρομάρα τους). Κάποιοι παίζουν πρέφα και τσακώνονται και αρχίζουν να φωνάζουν. Κάποιοι σηκώνουν γενικά τη φωνή, ιδίως όταν έχουν πιει και μερικές μπύρες και προσπαθούν να επιβάλλουν τη γνώμη τους στην ομήγυρη που παρακολουθεί με ενδιαφέρον την τηλεόραση. Κάποιοι νεώτεροι, πιο μάγκες, δεν έρχονται με το καθιερωμένο αγροτικό ή κλούβα ή παπί αλλά με R1100GS, με ανάλογο ντύσιμο και ύφος (οι βλάχαροι), προσπαθώντας να τονίσουν ότι τους χωρίζει πλέον ένας ωκεανός lifestyle με τους γηραιότερους θαμώνες. Μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι οι φωνές, τα σχόλια και οι βρισιές δίνουν και παίρνουν, τα τραπέζια γεμίζουν ποτήρια του καφέ, της μπύρας και για τους θεριακλήδες, ουίσκι/ κόκα κόλα, ώσπου να τελειώσει το παιχνίδι και να αρχίσουν να αποχωρούν προς τα σπίτια τους, μονολογώντας "μα είναι διαιτησία αυτή;" χωρίς καν να θυμούνται αν οι γυναίκες τους (ή και για άλλους οι μητέρες τους) έχουν βγει καν από το σπίτι για να συναναστραφούν.
Το καφενείο είναι ένα είδος πολιτισμού που αντιστέκεται, όσο υπάρχουν κάτοικοι στα χωριά για να το υπηρετούν. Ακόμα και με ένα θαμώνα, θεωρώ ότι ένα καφενείο θα συνεχίσει να λειτουργεί, απλά και μόνο για να διαιωνίζει τη φήμη του σαν σημείο συνάντησης του ανδρικού πληθυσμού μιας χώρας της οποίας η επαρχία καταπίνεται ταχύτατα από τη μαύρη τρύπα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.

Βροχερή Πρωτομαγιά

Το πρωί ξύπνησα με τη βροχή. Η Κατερίνα μάζευε το σπίτι για το φαΐ το μεσημέρι. Τη βοήθησα λίγο να στρώσει και να συμμαζέψει. Περιμέναμε την Έλενα, μια φίλη που είχε γνωρίσει, πολύ αξιολόγη. Φάγαμε οι τέσσερις μας και μετά βγήκαμε στο μπαλκόνι, άλλοι για να χαζέψουμε τη βαριά ατμόσφαιρα με τα χαμηλά σύννεφα και τη βροχή πάνω από τη θάλασσα και άλλοι για τσιγάρο. Κάποια στιγμή η βροχή σταμάτησε.
Προτείναμε ένα περίπατο με μια περιπατητική ομάδα έξω από τους Δουκάδες. Παρ' ότι η Έλενα δεν είχε περπατήσει ποτέ ιδιαίτερα, τα κατάφερε μια χαρά, δεν ήταν καν μονοπάτι, αλλά αγροτικός δρόμος. Αυτός κατέληγε σε μια κόψη ενός πολύ απότομου γκρεμού με ένα εκκλησάκι, του Αγίου Συμεών με θέα στη ραχοκοκκαλιά της Κέρκυρας και στα δεξιά τα λιμανάκια της Παλαιοκαστρίτσας. Η ατμόσφαιρα πάντα βαριά, τα χαμηλά σύννεφα σέρνονταν πάνω από τον Παντοκράτορα, το ψηλότερο βουνό της Κέρκυρας. Μόλις επιστρέψαμε στους Δουκάδες, καθίσαμε για μια μπύρα σε ένα από τα καφενεία, με τα συνήθη πειράγματα που ανταλλάσσουν όλοι μεταξύ τους. Η Έλενα πολύ ωραίος τύπος, την πείραζα συνέχεια, αλλά δεν παρεξηγούνταν.
Το βραδάκι πήγα με την Κατερίνα στο μπαρ Σταύλος, όπου μια γνωστή της από την Νότια Αφρική εξέθετε κάποια έργα της με θέμα την Αφρική. Αποτύπωνε την καθημερινή ζωή, τη διασκέδαση, τον τρόπο ζωής των γηγενών Αφρικανών, χωρίς όμως να έχει το αφελές φολκλόρ (η ίδια είναι "Αφρικάανερ", απόγονος των Ολλανδών που εγκαταστάθηκαν εκεί πριν από μερικούς αιώνες). Χωριά ιθαγενών, αφρικάνικες μάσκες, ζώα του δάσους, όλα με πολύ ζωηρά χρώματα σε μαύρα περιγράμματα και γαλάζιο ουρανό, χωρίς να είναι όμως καθόλου κιτς. Η ίδια συμπαθέστατη, γλυκούλα, με το γιο της να κοπανιέται μέσα και έξω από το μπαρ. Δυστυχώς η Έλενα είχε αποχωρήσει από νωρίς, αφού είχε φτάσει μόλις το πρωί στην Κέρκυρα, θα μπορούσε να μας πει και αυτή τη γνώμη της.

Βόλτες και λάιβ

Ξύπνησα κατά τις 12:00. Είχα φαίνεται συσσωρεύσει αρκετή κούραση από την προηγούμενη εβδομάδα και μου έβγαινε εκεί. Μέχρι να ξυπνήσω, να πιώ καφέ, να κάνω μπάνιο και να σερφάρω , η ώρα είχε φτάσει 14:30 και η Κατερίνα είχε επιστρέψει από τη δουλειά και ήταν ελεύθερη να πάμε βόλτες με το αυτοκίνητο.
Πήγαμε προς τα νότια, προς το Σπήλιο και χωθήκαμε σε κάτι αγροτικούς δρόμους ανάμεσα στις ελιές. Ήταν ωραία, ήταν στρωμένα με κάτι σαν ελιόπανο που μάλλον ήταν πυκνό δίχτυ και έβγαζε μια ατμόσφαιρα απόκοσμη, γκόθικ, παραμυθιού. Εξ' άλλου, όλη η Κέρκυρα λόγω της υγρασίας και των βροχών είναι τόσο πυκνή σε βλάστηση, που λίγα, ελάχιστα τετραγωνικά γης μένουν χωρίς να είναι πράσινα, ακόμα και στη μέση του καλοκαιριού. Περιηγηθήκαμε στους δρόμους της πόλης και στα στενά, συζητώντας περί ανέμων και υδάτων. Το βράδυ είχαμε πληροφορίες για μια εμφάνιση ενός συγκροτήματος στην Αχαράβη, στο μπαρ Freddo. Τελικά καταλήξαμε εκεί, κατά τις 22:30. Ήταν μια συνάδελφος της Κατερίνας και κάποιες άλλες φίλες της που γνώριζαν κάποια παιδιά του συγκροτήματος το οποίο λεγόταν Zona Bastarda, έπαιζαν funk, jazz, blues, latin, ethnic, salsa και διάφορα άλλα, τα οποία όμως τα έπαιζαν με ένα εύθυμο τρόπο που έφτιαχνε πολύ τη διάθεση. Ο κόσμος που ήταν μαζεμένος πολύ ωραίος, άντρες - γυναίκες εξ' ίσου τα ποσοστά, πάρα πολλοί φοιτητές, σου άνοιγε την όρεξη για φλερτ και καμάκι, σαν ένα μεγάλο πάρτυ, σαν όλοι να ήξεραν για πιο λόγο είχαν πάει εκεί.
Έχοντας όμως καθυστερήσει περίπου μια ώρα να βγούν, εμείς είχαμε ήδη κουραστεί και κατά τις 01:00 αναγκαστήκαμε να φύγουμε. Η Κατερίνα σκέφτηκε μήπως ήθελα να μείνω περισσότερο και να επιστρέψω με τα κορίτσια που έμεναν κοντά. Στην επιστροφή ψιχάλιζε. Ο Γιώργος μας περίμενε στο σπίτι. Τελικά κοιμηθήκαμε αργά.

Μεσημέριασε Κυριακή

Σήμερα ήρθε ο Γιώργος και πήγαμε για φαγητό στους Δουκάδες. Καθήσαμε στης κυρίας Ελισάβετ (όχι αυτή της Αννίτας Πάνια, "που είναι ο Βάγκνερ", κτλ), μια ταβέρνα με κερκυραϊκά φαγητά , ελάχιστα στον αριθμό, αλλά πολύ καλά μαγειρεμένα, και με κόκκινο κρασί χύμα, ίσως το καλύτερο που έχω πιει ποτέ από χύμα. Ο λογαριασμός; για 3 άτομα 30 ευρώ. Η χαμηλότερη τιμή που έχω πετύχει σε μαγαζί. Αν και βέβαια η καθαριότητα δεν είναι και η καλύτερη, το μαγαζί είχε γύρω-γύρω διακόσμηση από άπειρα μπουκάλια παλιών ούζων, κονιάκ και μπράντι, σαν να είχε μείνει ο χρόνος πίσω στη δεκαετία του '60-'70, και μουσική υπόκρουση λαϊκών της εποχής. Το απόγευμα πήγαμε για ποτό στο Λιστό, στο μπαρ Κοχλίας. Συμπαθέστατο, στέκεσαι όρθιος έξω, πίνεις το ποτό χαλαρά και πιάνεις κουβέντα με κάθε διερχόμενο.

Ολοταχώς προς την άδεια

Σάββατο, μετά από αρκετές αμφιβολίες για το αν θα έπρεπε να έρθω με τη Βέσπα (που την είχα συντηρήσει μόλις την Πέμπτη) ή με το αυτοκίνητο. Το τηλεφώνημα που έκανα την Παρασκευή το βράδυ στην Κατερίνα ήταν καθοριστικό: "πήγαινε όπου θέλεις με τη Βέσπα, μόνο στο χωριό μην εμφανιστείς με αυτήν. Κρύψε την, προσποιήσου ότι ήρθες με το λεωφορείο, αλλά μην εμφανιστείς με αυτή στο μπαμπά". Είναι γεγονός ότι όταν με είδαν στο χωριό πέρυσι, έπαθαν εγκεφαλικό. Πραγματικά, όλο το βράδυ της Παρασκευής δεν ήξερα τι να κάνω. Είπα να αποφασίσω το πρωί. Και όντως τότε είπα να πάρω το αυτοκίνητο, να το αφήσω στην Ηγουμενίτσα και από εκεί να πάω με το πλοίο απέναντι.
Τελικά αναφώρησα στις 10 το πρωί, αφού έβαλα βενζίνη και διάφορα άλλα για να βγω τελικά από την Αθήνα στις 11:00 το πρωί, με κατεύθυνση προς τη Μαγούλα, για να γλιτώσω τα υπερβολικά τέλη της γέφυρας του Ρίου και την καθυστέρηση του κλασικού πορθμείου.
Μετά από 4 ώρες, είχα φτάσει στο Μεσολόγγι, όπου είχα αποφασίσει να φωτογραφίσω τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό με όποιο τροχαίο υλικό είχε απομείνει. Και ευτυχώς δεν απογοητεύτηκα. Συνέχεια είχε το Αιτωλικό, όπου και εκεί υπάρχει σταθμός και μπορεί κανείς να τα δει εκεί μπροστά στη διασταύρωση προς το Αιτωλικό.
Διέλευση από Αστακό-Βόνιτσα-Άκτιο-Πρέβεζα, και κατά τις 17:15 έχω φτάσει στην Ηγουμενίτσα, όπου θρονιάζομαι στο πορθμείο και βγάζω τα ταπεράκια για να φάω τυρί, παριζάκι και ζαρζαβατικά, υπό το βλέμμα των διαφόρων που με κοιτούσαν λοξά. Χέστηκα βέβαια, τουλάχιστον εγώ ήξερα τι έτρωγα σε αντίθεση με αυτούς που μάλλον είχαν χορτάσει με τις αηδίες των σαντουιτσάδικων του λιμανιού ή του πλοίου.
Το Κατερινάκι με περίμενε. Όπως πάντα, ετοιμαστήκαμε για να βγούμε. Πήγαμε στο Κάστρο, όπου λειτουργεί το μπαρ "Bora-Bora", και έπαιζε χαουζάδικα και λαϊκοπόπ, με θαμώνες ντυμένους για βραδίνή έξοδο/γάμο. Απορώ μερικές φορές γιατί ο κόσμος βγαίνει έξω. Για να "διασκεδάσει"; Αφού πλήττει. Το βλέπεις στα μάτια τους. Στις κινήσεις τους. Ούτε να φλερτάρει. Αν κάποιος άντρας το διανοηθεί, θα εισπράξει το απαξιωτικό βλέμμα των τυχόν γυναικών της παρέας. Η Κατερίνα ήταν όπως σχεδόν πάντα ευδιάθετη, αν και το συγκεκριμένο μπαρ δε με προδιέθετε για κανένα από τα δύο. Μαζί μας ήταν και ένας φίλος της Κατερίνας που της είχε αφήσει ένα γατί να του το ταΐζει, και μια φίλη της κοσμογυρισμένη που τον τελευταίο χρόνο είχε κατασταλάξει στην Κέρκυρα προσπαθώντας να αποκατασταθεί επαγγελματικά. Όχι πολύ αργά πήγαμε για ύπνο, και καθώς ο Γιώργος δεν είχε επιστρέψει στην Κέρκυρα, κοιμήθηκα στον καναπέ.

The Aliveri train

Today, after a job me and my father had at the beautiful village of Kourouni in the Kymi region of Evia, an old idea flashed my mind: to find the old dirty railway track carrying the lignite ore from the Agios Loukas mine area, about 4 km north of Aliveri to feed the neighouring DEH power plant. As a child, I have printed on my mind a scecne while being with my father and Katerina on a business trip to the southern Evia town of Karystos, around 1981: entering the town of Aliveri, a railway crossing barrier was descending, with its keeper blocking us the road; after a few seconds, a tiny locomotive with a line of empty railcars appeared, heading to Agios Loukas region.
I never forgot this scene. I had always on mind of visiting these areas to find again the old train. So there I was. My father had no objection on accompanying me, the day was great, being early in the area, not late and trying to hurry to get back in Halkida, ready to find the train of my childhood.
After entering Aliveri, the tracks were running where now the Aliveri ring road lies to the direction of the power plant and the sea. In the beginning of the '90s, the tracks in the town of Aliveri were stripped off. In the opposite direction, the road was leading to Agios Loukas. After leaving Aliveri, there was almost no sign of railway tracks. Fortunately, my father as inspector of such installations around the island was a good guide for my search. Now the Agios Loukas mines are still under the DEH control, but far away from their initial purpose, as today they are used as a metallic constructions workshop for various DEH plants around the country.
The workers' union at the Aliveri plant had the initiative to preserve their industrial heritage. A small museum for the mines is created, having items from the daily work of the miners and the railway workers. But my point was to distinguish the lines in the dust and to track them down on pictures and words before they are lost forever (Something that has already happened).
So, the remains of the line are only visible in front of the junction road to Agios Loukas and the DEH mines, just before the bridge. Another, much more preserved part of the line lies beyond a collapsed bridge over the creek Xyropotamos that runs through the mines area and was used possibly for discarding the ash at the open fields, produced by the lignite combustion at the plant, far away from the town. But this part of the line deserves further exploration, since it is not accessible by car, but only by walking on it.
In the area of the mines one can find the steam and diesel locomotives (not in good condition) that were hauling the railcars between the plant and the mines plus some ore and diesel carrying railcars. These ones are standing in the middle of a circular plain, possibly used for manoeuvres and shunting, plus a very well preserved draisine for carrying the railway staff and for maintaining the line. Unfortunately there was none of the DEI personnel to ask about the history of these unique pieces of the country 's industrial heritage. I hope to collect more information about these deeds some other day. If you are a train enthousiast, I think that this place deseves a visit.

Παλιγγενεσία

Σήμερα το πρωί η Φρόσω πήγε τη μαμά στο αεροδρόμιο. Την πήγε για να πάρει το αεροπλάνο για να πάει να αποτίσει φόρο τιμής στους Αφυπνιστές της ελληνικής συνείδησης, που σήμερα κλείνει 40 ολόκληρα χρόνια. Η Εθνοσωτήριος Επανάστασις, η Ελλάς των Ελλήνων Χριστιανών, καθολικώς διαμαρτυρομένων, ήταν ένα υποχρεωτικό στάδιο για τη μετάβαση της χώρας αυτής από το δεύτερο κόσμο στον πρώτο σύμφωνα με τα υψηλά Ευεργετικά πρότυπα. Ίσως ήταν το μεγαλύτερο πείραμα επί ευρωπαϊκού χώρου των masterminds, των σεσημασμένων που δρουν στην Ουάσινγκτον: εγκαθίδρυση ενός Λατινοαμερικάνικου τύπου καθεστώτος σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Βέβαια, τους πήρε πάνω από 20 χρόνια από το τέλος του Β'ΠΠ που το πάλευαν, αλλά τα κατάφεραν. Ευτυχώς, οι Ισπανοί, δε χρειάστηκαν βοήθεια από τους Ευεργέτες: είχαν προλάβει να βγάλουν τα ματάκια τους μόνοι τους ήδη πριν από το Β' ΠΠ.

Θάνατος στη Βενετία

ή αλλιώς, πνιγμός στη Σαντορίνη. Σε τοπίο δραματικό, επιβλητικό, με φόντο τα Φηρά που φαίνονται από τη θάλασσα. Θάνατος μέσα στο απέραντο γαλάζιο του Ελύτη. Μόνο το ναυάγιο λείπει από την καρτ-ποστάλ. Ανάλαφρα, μεσογειακά. Όχι αγγλοσαξονικά, νύχτα σε παγωμένα νερά δίπλα από παγόβουνα στη μέση του πουθενά, όπως ο Ντελαμαγκέ ντε Τιτανίκ.
Ευτυχώς, η Χάνει Πάλι Πετραλιά, ο Κεφαλογοσκούφης, ο Χήρος, η πλοιοκτήτρια εταιρία που έγινε Λούης, ήταν κατηγορηματικοί και μας καθησύχασαν: ο μηχανισμός και το πλήρωμα ανταποκρίθηκαν άψογα. Γιατί αν φορτωθούν με ένα multideath ναυάγιο στην πλάτη τους, πως θα τους ανασχηματίσει ο Κωνσταντίνος ο Β' ο ταπεινός;
Ναι, τελικά είναι το κισμέτ, η Χειρ του Θεού τέτοιες μέρες, ο Άγιος που είχαν οι επιβάτες ώστε το ναυάγιον να τελεσθεί υπό Κ.Σ. (κανονικές συνθήκες, ήτοι: μηδέν βαθμοί Κελσίου, 760 εκατοστά στήλης υδραργύρου). Απόλυτη νηνεμία, λιακάδα, μηδέν κυματισμός, κατάλληλη θερμοκρασία, για να μπορέσουν τα σωστικά συνεργεία να λειτουργήσουν με την ησυχία τους και χωρίς το άγχος για τα βαρέα και ανθυγιεινά, γιατί το ταμείο τους μπορεί να μην τους τα αποδόσει. Γιατί αν δεν ήταν οι Κ.Σ., αλλά π.χ. κάτι άλλο επίσης συνηθισμένο, όπως νύχτα, ισχυροί άνεμοι, κρύο και απόσταση από το κοντινότερο λιμάνι μερικές δεκάδες ναυτικά μίλια, τι θα είχε συμβεί; Α π λ ά μια ακόμα τραγωδία, σαν αυτές τις υπέροχες που ήξεραν να γράφουν οι πρόγονοί μας, όπου όλοι γνώριζαν ότι βαδίζουν προς την καταστροφή, αλλά κανείς δεν ήταν ήθελε να κουνήσει ούτε το δαχτυλάκι του. Σαν και αυτές που γράφονται από καιρό σε καιρό στους ελληνικούς αυτοκινητοδρόμους. Και μετά όλοι λένε: ατυχία. Και μετά από λίγο ξεχνιούνται.
Ναι, είναι τελικά θέλημα Θεού. Όπως το ξυλοκόπημα και το φονικό στην Παιανία. Όπως το δυστύχημα στα Τέμπη. Όπως το "πέταλο του Μαλιακού". Όπως το ΚΤΕΛ στον Αλιάκμονα. Όπως ο κακός μας ο καιρός. Λες και η στιγμιαία ατυχία σημαίνει εγκατάλειψη των πάντων στην τύχη τους. Λες και η ατυχία και οι ύφαλοι και τα ανθρώπινα λάθη υπάρχουν μόνο σε αυτή χώρα. Το θέμα είναι μετά μετά την κακή τύχη τι κάνεις. Το κρατάς μυστικό; Καλείς σε βοήθεια; Και αν καλέσεις σε βοήθεια τι γίνεται; Δυσφημείται η εταιρία; Δε μπορεί... Κράτα το μυστικό. Να το μάθουμε από τα κανάλια και να παρέμβει η Τηλεεισαγγελεία και να αποδοθούν ευθύνες από τον Εισαγγελάτο.
Οι ναυαγοί εκφράστηκαν με προβληματισμό για την αποτελεσματικότητα του πληρώματος και τη βοήθειά τους και ευχαριστούσαν τους απλούς ψαράδες. Εξ' άλλου δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα πλην των ελληνικών η λέξη "φιλότιμο". Όπως και η "γαϊδουριά".

Θλον όργανο

Καλά, απίθανοι οι τύποι. Λες και δεν το 'ξεραν... Λες και και πρώτη φορά γίνονται επεισόδια. Λες και 30 χρόνια τώρα, δεν γίνεται σε ένα τουλάχιστο γήπεδο της χώρας από ένα περιστατικό, βίας κάθε Κυριακή. Λες και οι αθλητικές εφημερίδες δεν τα ξέρουν. Έπεσαν από τα σύννεφα, λέει. Ο Πολύδωρος (που χέστηκε, επειδή είναι γρήγορος στα πόδια), ήταν συντετριμμένος. Απορούσε με τα γεγονότα. Εμ, βέβαια... Πλακώνει τους φοιτητές στο ξύλο (καθ' ότι εύκολος στόχος, δεν έχουν καδρόνια και Μολότοφ), και αφήνει τους "αναρχικούς", και τους "αντιεξουσιαστές", τους "κουκουλοφόρους" να κάνουν φιτίλια το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Το Γιωτόπουλο που έσφαξε τόσο κόσμο, δεν του ακούμπησαν τρίχα, και πολύ καλά έκαναν, ίσως ήταν η μοναδική φορά που η Δικαιοσύνη λειτούργησε άψογα από άκρη σε άκρη. Που η Δημόσια Τάξη κατάφερε να εντοπίσει την πιο δυσεύρετη τρομοκρατική οργάνωση του Ανατολικού ημισφαιρίου, και δεν μπορούσε να συλλάβει τους παράγοντες και τους υποκινητές, αλλά ούτε καν να βρει τα κωλόπαιδα με τους σουγιάδες και τα ρόπαλα. Που το youtube βρίθει από βίντεο μίσους και βλακείας. Για αντιπαράθεση, δίνω δύο links:
- Ενός φοιτητή που συνελήφθη από την Αστυνομία χωρίς να βρεθεί κανένα στοιχείο επάνω του κρατήθηκε στην Ασφάλεια σε συνθήκες παρακράτους του '63. Όποιος θέλει, τα πιστεύει. Εμένα πάντως δε μου κάνουν και πολύ για ψέματα, μάλλον το πρόσωπο της Αστυνομίας μας είναι λίγο-πολύ γνωστό: καταστολή στο κόκκινο, πρόληψη καμία, ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα προς τον συλληφθέντα: Είμαι ένας από τους συλληφθέντες της 8/3/07
- Ενός ανεγκέφαλου (από τους πολλούς) που ανεβάζει βιντεάκια στο YouTube με τα κατορθώματά του, και ένας Ρώσος που τον απειλεί και τον συμπληρώνει με τους "όρους της μάχης" που ισχύουν στην πατρίδα του. Όχι, δεν έψαξα πολύ. Απλά έδωσα στο search τις λέξεις gavroi, vazeloi, mounia! Chicken Run Καμαρώστε! Αυτά είναι τα παιδιά μας, εικόνα και ομοίωση του εαυτού μας!

Ένας κορυφαίος οραματιστής

Το Δεκέμβριο, κόβοντας βόλτα στο FNAC, έπεσε το μάτι μου σε ένα χοντρό μαύρο βιβλίο. Στο εξώφυλλο έγραφε: "Κωνσταντίνος Δοξιάδης, Κείμενα, Σχέδια, Οικισμοί". Μου ήρθε στο μυαλό μια φιγούρα σε μια φωτογραφία στην ελληνική έκδοση της εγκυκλοπαίδειας LIFE που είχα ξεκοκαλίσει όταν ήμουν μικρός: ένας ηλικιωμένος κύριος να δείχνει με το δάκτυλο πολύ εκφραστικά μια μεγάλη μακέτα σε μια αίθουσα. Στη λεζάντα: "Ο Κ. Δοξιάδης δείχνει το βασικό άξονα ανάπτυξης της πόλης του Ισλαμαμπάντ". Μου έκανε εντύπωση: πως ένας σύγχρονος Έλληνας μπορούσε να είναι στις σελίδες μιας σύγχρονης τεχνολογικής εγκυκλοπαίδειας; Η εγκυκλοπαίδεια ήταν ήδη παλιά όταν ήμουν μικρός (πρώτη έκδοση το 1965), αλλά η εντύπωση μου είχε μείνει. Πως για αυτόν τον άνθρωπο δεν είχε γίνει ποτέ λόγος, δεν είχε ακουστεί τίποτα, πουθενά; Η απορία μου έμενε άλυτη για πολλά χρόνια Εν τω μεταξύ, θυμόμουν στις εκλογές του Οκτωβρίου του '81 η τηλεόραση να αναμεταδίδει μέσα στη νύχτα για ατελείωτες ώρες γραμμές ηλεκτρονικού κειμένου και καταλόγων με τα εκλογικά αποτελέσματα, και σε κάθε σελίδα η ετικέτα: DACC/Univac Computers. Σαν άνθρωπος με μνήμη τα συγκράτησα. Στις πρώτες ευρωεκλογές το '84 η ετικέτα αυτή είχε αλλάξει: Doxiadis/Univac Computers. Και πάλι δεν κατάλαβα τίποτα, αλλά το συγκράτησα. Πλέον το παζλ είχε συμπληρωθεί: η ετικέτα στις οθόνες των υπολογιστών ήταν το λογότυπο από την επεξεργασία των αποτελεσμάτων τους στο πρώτο Υπολογιστικό Κέντρο που εγκαταστάθηκε στη χώρα μας από τον οίκο Doxiadis Associates στις αρχές της δεκαετίας του '60, όχι γιατί ήταν του στυλ "όλες οι προηγμένες χώρες έχουν Υπολογιστικό Κέντρο, γιατί όχι και εμείς", αλλά γιατί η ίδια η ανάγκη επέβαλε στο Δοξιάδη να διαθέτει τα τελειότερα μέσα της επιστήμης, προκειμένου να μπορέσει να φέρει εις πέρας όχι απλά τα έργα της επιχείρησής του, αλλά γιατί για την πρόοδο της ίδιας της επιστήμης.
Το βιβλίο ήταν λιτό, χωρίς καλλωπισμό και εντυπωσιακές γραμματοσειρές, τυπικό για τις εκδόσεις Ίκαρος (αυτές έχουν εκδώσει και το έργο του Ελύτη, πάντα στο ίδιο στυλ). Μου κέντρισε την προσοχή αμέσως. ΤΟ ξεφύλλισα και ανακάλυψα ένα θησαυρό: τις ιδέες και τα οράματα ενός Έλληνα αρχιτέκτονα, μαθητή του Πικιώνη, που προσπαθούσε να συνδέσει τις ανθρώπινες δραστηριότητες σε σχέση με την τοπογραφία, την γεωγραφία, την ιστορία, τις ανθρώπινες ανάγκες και τις ατομικές συνήθειες του κάθε ανθρώπου, σε πλανητικό πλέον επίπεδο και όχι μόνο σε επίπεδο χώρας ή περιοχής, και να τις εντάξει σε παγκόσμιο πλάνο πολεοδομικού σχεδιασμού για τους επόμενους αιώνες με τον τίτλο "ΟΙΚΟΥΜΕΝΟΠΟΛΗ".
Πήγα και στο Μουσείο Μπενάκη όπου είδα την έκθεση στη ζωή και το έργο αυτού του μεγάλου Έλληνα, που δυστυχώς η νεοελληνική πραγματικότητα και κοντοφθαλμία καταδίκασε το έργο του στην αφάνεια.
Προς τιμήν του λοιπόν και για όποιον ενδιαφέρεται, η ιστοσελίδα του τέράστιου αρχείου του, παρακαταθήκη για όλους τους αρχιτέκτονες και οραματιστές μιας καλύτερης ζωής.
Το βιβλίο-λεύκωμα είναι με τον τίτλο "Κωνσταντίνος Δοξιάδης, Κείμενα, Σχέδια, Οικιμοί", Γιώργος Κύρτσης, 2006, εκδόσεις Ίκαρος, ISBN:960-8399-35-1