Media shows no merCSI

Recently I had to watch a highly-acclaimed police TV-series. As a typical TV opponent, I have yet sustained the ability to distinguish the errors and inconsistencies that mass media fail to locate within the food they serve to their sheep. I was highly impressed by the lightness and naivety this modern serial.
The script falls into sequential contradictions. In the plot, a smart, gothic-styled, always-cool, always-smiling lady that works for a highly-intellingent criminological agency in the United States, goes for drink at her favorite neo-romantic club with her highly-intelligent colleague where she gets kidnapped with a highly-intelligent criminal. Of course, there, in the middle of the dancing crowd, nobody shows attention that a person is being kiddnapped. Seconds after, her colleague notices her absence and as it usually happens, in just a few minutes the whole of her service accomplishes the impossible, to locate the criminal and the victim. Of course, she is being saved at the last moment with an acrobatic style attack by one of her colleagues by shooting down the bad guy while dangling from the roof.
In a matter of minutes, even after that otherwise shocking, traumatic expirience that would be in real life, she is back at the office, smiling and celebrating with her colleagues like a cheerleader back at the office like nothing has happened, ready to go immediately back to work.
Nomatter that a bloodbath was behind, nomatter that was captive with anesthesia. Like that even the killing of such a genious criminal was "just another case" for this extra smart police agency. Thus taking a life, nomatter that belongs to a criminal is just another workday in the office. Without traces, without hesitations, without remorses, without mercy. And the spectators, now relaxed, going to sleep.
Most possibly because the feeling of surviving through death and blood has nested deeply in the mind of the millions of spectators that cannot see the real essence behing the fanciful chases and shootings and needs only the instict to prevail so for it to appear all of a sudden in our daily lives.

Άξιον Εστί

Αξιον Εστί

Άξιον Εστί το φρεντοτσίνο που αφρίζει
καθρεφτίζοντας στα σβαρόφσκι τα γκούτσι γυαλιά

Άξιον Εστί το λάουντζινγκ της σπαρίλας
και του MMS στο κινητό με κυανόδοντο

Άξιον Εστί ο εργολάβος ο ανίδρωτος
η σακούλα με τα διακοσόευρα στην Ιερά Οδό των κολασμένων
χάφτοντας το μεροδούλι των αφανών

Άξιον Εστί ο υπουργός με το λαδωμένο μαλλί
με την απ' ευθείας την ανάθεση

Άξιον Εστί το καγιέν το πειραγμένο
με τις εξατμίσεις τις νικέλινες

Άξιον εστί η ροχάλα στο γυφτάκι με το μάκτρο στο χέρι
και ο τεμενάς στις Κοινότητες της Ένωσης

Άξιον Εστί το τασάκι της πόρτας που ανοίγει στο φανάρι
και το καντήλι στο μπροστινό

Άξιον εστί ο μητροπολίτης που ευλογεί τις επενδύσεις
του παπαγάλου στο θεωρείο του γηπέδου
με το μπουκάλι στο χέρι

Άξιον εστί

η Γλυφάδα, το Ζεφύρι, το Πανόραμα,
τα Άνω Λιόσια,το Ψυχικό, η Μανωλάδα...

Άξιον εστί ο ύπνος στο Gulfstream V
η αυγή που το ξημερώνει στο Φόρουμ της Ανάπτυξης

Άξιον εστί η τούμπα με το ποδάλατο
στον Πράσινο Μαραθώνιο της δεξαμενής με τις σκέψεις
απαγγέλοντας το ιστολόγιο των ανταρτών δημάρχων

Άξιον εστί η μοντέλα στο τζακούζι
η πισίνα στου γλαυκού το γειτόνεμα

Άξιον εστί η ταβέρνα με την κληματαριά τη στωική
η χωριάτικη με τη σάπια ντομάτα
του κάπελα με τις διασυνδέσεις

Άξιον εστί το Χοιρινό στα παράθυρα
με την κοιλιά γεμάτη από πρώην συντρόφους του
βλαστημώντας τους καταραμένους που κάθεται επάνω

Άξιον εστί ο μεσάζοντας στις αποθήκες
το κέρδος της πατάτας στη Βαρβάκειο

Άξιον Εστί το αυθαίρετο εκτός σχεδίου
με την εκκλησούλα την αφορολόγητη

Άξιον εστί η ουρά για τα ένσημα
με το ξεψύχισμα στο ράντζο

Άξιον εστί ο σύμβουλος ο νομικός
που στολίζει το λιμάνι με παγόδες

Άξιον εστί η σημαία ευκαιρίας
το αύτανδρο σκαρί και η ασφαλιστική

Άξιον εστί η αποχή των εκλογών
με τις κατάρες στους εκλεγέντες που έρχονται πρώτοι

Άξιον εστί το ΚΤΕΛ που παραπαίει
στην εθνική οδό χωρίς νησίδα
και τα διόδια

Άξιον εστί το τρένο με το ντουμάνι
που ο σταθμάρχης ξέχασε να κατευοδώσει

Άξιον εστί τα νησιά του βωξίτη και του φθορίου
της ιλύος στον κόκκινο βυθό των Αλκυώνων

Άξιον εστί ο τσιρίδας πατριώτης
κρύβοντας τη γυναικωτή του φύση
πίσω από τον ακγυλωτό σταυρό

Άξιον εστί η υπεράκτια κομπανία
στο χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος

Άξιον εστί το πέρδεσθαι του Λεβιάθαν
που τζογάρει στο Εκοφιν των Βρυξελλών
με λούντζα και χαλούμι

το Κολωνάκι, ο Ασπρόπυργος, η Εκάλη
η Κερατέα, το Κεφαλάρι, η Ψυττάλεια...

Η Μύκονος, η Γυάρος, η Ελούντα,
ο Άι-Στράτης, η Αράχωβα, η Σπιναλόγκα...