Ο αφέντης Χόλγκερ

Πρόσφατα κατέβασα διάφορα παραδοσιακά ψιλο- "new age" συγκροτήματα της Σκανδιναβίας. Αυτό που μου τράβηξε περισσότερο την προσοχή ήταν οι Garmarna. Συνδυάζουν παραδοσιακά μοτίβα της περιοχής αλλά και ταυτόχρονα trip-hop ρυθμούς. Ένα από τα πιο δυνατά και εντυπωσιακά κομμάτια τους είναι το "herr Holger", από το άλμπουμ τους "Guds Spelemän"-1996, "οι βιολιστές του Θεού":
Herr Holger


Fru Tala hon drömde en dröm i natt
Vak upp här är en god tid
Att den rike herr Holger han skulle ge tappt
Den rike herr Holger

Jag drömde jag drömde om vår gångare grå
Han bar dig till tinget du dödde där uppå

Min kära fru Tala du säg icke så
Dina drömmar kan väl vakna om en åtta år

De stötte på dörren med stänger och spjut
Är herr Holger är in där så skall han här ut

Herr Holger han talte till svennerna två
I läggen gullsadeln på gångaren grå

När som de var komna till Köpenhamn
Der ståndar kung Kristian på hvitan den strand

I varen välkommen herr Holger till mig
Herr Holger herr Holger det kostar ditt lif

Kung Kristian klippte det hufvudet af
Så blodet det neder till fötterna rann

När fru Tala fick se hennes herre var lik
Så domnas hon under skarlaknen hvit

Herr Holger blev grafven när klockan var tolf
När klockan var elfva så kom han igen

Han klappar på dörren med fingrarne små
Fru Tala stig upp dra låsarne frå

Med ingen så hafver jag stämma utsatt
Och ingen så släpper jag in uti natt

Min kära fru Tala gif bonden sin ko
För i helvete der är så svårt att bo

Fru Tala gif Romman och Skromman igen
För i helvete är så svårt att brinna för din vän

Nej om jag så skulle i helvete som svan
Så vill jag ej blifva utfattig försann

Far du i helvete med svennerna dina
vak upp här är en god tid
Så kommer jag efter med möerna mina
Den rike herr Holger


Μετάφραση:

Ο αφέντης Χόλγκερ

Η κυρα-Τάλα ονειρεύτηκε ένα όνειρο κάποιο βράδυ
Ξύπνησε κάποια στιγμή, είναι αλήθεια
ότι ο πλούσιος αφέντης Χόλγκερ θα έχανε την καρδιά του,
αυτός ο πλύσιος αφέντης Χόλγκερ

Ονειρεύτηκα, ονειρεύτηκα το γκρίζο μας άτι
ότι σε πήγε στο δικαστήριο που πέθανες

Αγαπημένη μου κυρα-Τάλα, μη λες τέτοια λόγια
είθε τα όνειρά σου να βγουν αληθινά μετά τον όγδοο χρόνο

Τσάκισαν την πόρτα με κοντάρια και δόρατα
Αν ο αφέντης Χόλγκερ είναι εκεί μέσα πρέπει να βγει

Ο αφέντης Χόλγκερ πρόσταξε τους ιπποκόμους
"σελώστε το άτι μου με τη χρυσή σέλλα"

Όταν έφτασαν στην Κοπεγχάγη
στεκόταν ο βασιλιάς Χριστιανός στο λευκό γυαλό

εσύ αφέντη Χόλγκερ είσαι καλοδεχούμενος σε μένα
Αφέντη Χόλγκερ, αφέντη Χόλγκερ αυτό θα σου στοιχίσει τη ζωή

Ο βασιλιάς Χριστιανός του έκοψε εκεί το κεφάλι
και το αίμα έτρεχε επάνω στα πόδια του

Όταν η κυρα-Τάλα είδε το σώμα του κύρη της
μούδιασε κάτω από τα λευκά σεντόνια

Ο αφέντης Χόλγκερ αναπαυόταν στις δώδεκα
μόλις χτυπούσε έντεκα σηκωνόταν ξανά

Χτυπούσε στην πόρτα με τα δάκτυλα τόσο λεπτά
"Κυρα-Τάλα βγάλε το μάνταλο, άσε με να μπω"

"Με κανένα δεν είπα ν' ανταμώσω
και δε θ' αφήσω κανένα να μπει μόλις πέσει η νύχτα"

"Αγαπημένη μου κυρα-Τάλα δώσε στο χωρικό πίσω το γελάδι
'τι στην Κόλαση είναι τόσο δύσκολο να ζεις

κυρα-Τάλα δώσε του Ρόμαν και του Σκρόμαν
'τι στην Κόλαση είναι δύσκολο να καίγεσαι για το φίλο σου"

"και στην Κόλαση να πήγαινα σαν κύκνος
εδώ δε θα ζήσω σα διακονιάρα

πήγαινε στην Κόλαση με τους ιπποκόμους σου
να ξυπνάς όταν είναι η ώρα
και θ' ακολουθήσω με τις παρθένες μου
τον πλούσιο αφέντη Χόλγκερ"

αυτό το μεσαιωνικό τραγούδι μιλάει για την ιστορία του αφέντη Χόλγκερ, ενός φοροεισπράκτορα που τα 'πιανε από τους κακομοίρηδες. Τιμωρήθηκε από το βασιλιά Χριστιανό της Δανίας που τον αποκεφάλισε. Ο κυρ-Χόλγκερ εμφανίζεται σα φάντασμα στη γυναίκα του Τάλα για να την προειδοποιήσει ότι μπορεί να καταλήξει στην κόλαση όπως αυτός. Την παρακαλεί να επιστρέψει στους χωρικούς ό 'τι τους έχει κλέψει. Η κυρα-Τάλα όμως προτιμάει να ζήσει πλούσια και με χλιδή τη ζωή της παρά να σκεφτεί τη μετα θάνατον ζωή.
Το βίντεο είναι πολύ καλό, είναι η περιγραφή ενός σύγχρονου τεχνοκράτη/λαμόγιου ο οποίος αφοσιομένος στα νούμερα και στα λεφτά του δεν έχει χώρο μέσα στο μυαλό του για να καταλάβει ότι μπορεί να υπάρχει "κάτι άλλο" το οποίο δε μπορεί να το εξηγήσει. Όσο τραγουδάει η τύπισσα εναλλάσονται ατμοσφαιρικές σκηνές με ξωκλήσσια, τάφους και δάση με αυτήν ενός γιάπη (εφοριακός άραγε;) σε πνιγηρό γραφείο γεμάτο ένταση. Άραγε καταλαβαίνει ότι δε θα πάρει και πολλά μαζί του; Μήπως το τέλος είναι κοντά και δεν είναι και τόσο όμορφο;
To video μπορείτε να το δείτε εδώ.

Παιδοτρίβης

Διάβαζα στο ΒΗΜΑ της 12 Νοεμβρίου για τους αμήχανους, φοβισμένους και αποπροσανατολισμένους μαθητές. Την τελευταία Παρασκευή στο κουζινάκι του γραφείου ήταν μια συνάδελφος που σχολίαζε τα του οίκου της. "Πήρα μια πλάσμα για τους μικρούς" είπε σε έταιρο συνάδελφό της που ετοίμαζε καφέ. Εγώ αυτομάτως τέντωσα το αυτί για το παρασύνθημα "λαβράκι" που καρτερούσα να ξεφουρνίσει. "Τώρα έχουν τη δική τους τηλεόραση στο δωμάτιό τους, συνδέουν και τα παιχνίδια τους εκεί, κλείνουν την πόρτα να μην ενοχλεί η φασαρία και έτσι με αφήνουν ήσυχη να βλέπω και εγώ τα δικά μου".
Μάιστα...
Και μετά από δέκα χρόνια ησυχίας και ασχολούμενη αυτή με τις εκπομπές της Μενεγάκη και της Τατιάνας, ανοίγει την πόρτα του παιδικού υπνοδωμάτιου και βλέπει τα βλαστάρια της να μη μπορούν να αρθρώσουν λέξη, να μη μπορούν να δείξουν την χώρα στο χάρτη, ξενόφοβα, χωρίς να ξέρουν τι θέλουν, σε σχολεία-κάτεργα-γαλέρες με βρώμα και δυσωδία και σάπιους τοίχους (όπου από τη γενιά μου δεν έχει αλλάξει καθόλου), με χάσμα γενιών, και απορίες "εγώ τους τα έδωσα όλα, γιατί είναι έτσι τα σύγχρονα παιδιά;"
Έλα ντε, τι δεν τους έδωσες;...

Kafka 's universe, Greek style

This is my first post in English. Two Sundays ago at noon, after a HelMUG meeting at the Ethnikon cafe, I was awarded with a parking fine just a street next to Palea Vouli, in an empty Athens centre by the municipal police. The location for fining was hilarious: the point was marked with an X-sign prohibiting both stopping and parking, unless (Jeez!) you are a local resident, which appeals (!) all the previous prohibitions. Then, I wonder: why both prohibition for stopping AND parking, and not just only parking (the /-sign)? Then, preparing just to leave, I saw the Kaklamanis' mercenaries approaching, spotting that another customer (unfined yet) had already parked in an empty place. They were certainly hanging around doing nothing (call it "hiding!") and waiting for the next victim to get straight to the trap. These guys are most possibly with a 6-month contract with an option of getting the Greeks' ultimate dream, "monimopiisi"(="getting permanent", i.e. unlimited contract for working in the public sector till death takes you apart from you work). This status of uncertainity makes them great exaggerating zealots on their duties, and the last days are reported attacking on poor immigrants from Africa and Asia selling their odds and ends on the city 's pavements, and when asked from other raged "Greek" citizens to give their identity and their commander, fearing the consequences of their illicit deeds, they are not responding. As people say: "δώσε θάρρος στον χωριάτη να σ' ανέβει στο κρεββάτι"
So, I had ended up my Sunday noon with having to pay a rediculus fine of 65 euros. The instructions on the back of the ticket indicated that it could be payed at the municipality 's fund between the very comfortable hours of 08:00 and 13:00, which meaned that I needed to waste a whole morning from my work for just paying a fine. So, I went on Tuesday at Athens Municipal Fund to pay it.
The building was looking some kind of modern industrial architecture of the late 70s. The dirt was prominent everywhere, the exremely worn-off counters, desks and chairs was the rule and the typical greek indifference of the public servants. Hopefully, there was not (yet) present the other typical greek public servant behaviour, boorishness. I went to register my ticket, I was glad that the clerk was calm, at least she didn 't tell me off. That was a success. Then I went to the cash-clerk 's booth. The guy was amazing. On long, dirty hair, he was counting the money the citizens were giving him and simultaneously reading a sports newspaper! Finally, I took a photo of a desk with a bench that is used for sitting and filling the applications the services ask for. On the desk was a broken Bic pen attached on a cord, keeping it not to be stolen or lost.
I have never seen such an ambience anywhere else, even in my homecity 's municipal or state services, even though is a small and provincial one. Even at my village 's municipal services at Arachovitika, Achaia, it is a nice, clean and tidy town hall. How can anybody believe that a city has hosted Olympic Games and has its services to the citizens kept like that?

Χριστουγεννιάτικη νηστεία

Λοιπόν, σήμερα είναι του Αγίου Παϊσίου και αρχίζει (κατά τας γραφάς) η Χριστουγεννιάτικη νηστεία. Εμείς όλοι οι πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, που κοπτόμεθα πρώτα για τον ταχυδακτυλουργό Coperfield, για το αλβανάκι που κρατάει την ελληνική σημαία και βεβηλώνει τα ιερά και όσια, διατυμπανίζουμε την πίστη μας βγάζοντας τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και εμπορεύματα από το Σεπτέμβρη και να βάζουμε τα περυσινά μισοκαμένα κιτς λαμπιόνια πάνω από τους δρόμους. Άντε, και από το Δεκαπενταύγουστο, πατριώτες!

Μεταφυσικά

Την Κυριακή γνώρισα μια Ελβετίδα που ζει τριάντα χρόνια στην Ελλάδα και είναι λογοθεραπεύτρια. Με αυτή κάναμε μια πολύ ωραία συζήτηση για τα ταξίδια μας. Κάποια στιγμή άρχισε να μας αναλύει πως ρυθμίζει το ταξίδι της σε κάποιες όχι ιδιαίτερα ευχάριστες (και γνωστές για εμάς τους Έλληνες) πτυχές του: τη συνεννόηση με την συνταξιδιώτισσα της για τις κινήσεις τους η μια για την άλλη σε περίπτωση που σε κάποια από τις δύο συμβεί (μακρυά από μας) να πεθάνει. Ανατριχιάζαμε στην ιδέα του να κάνεις τέτοιες συζητήσεις για κάτι ευχάριστο όπως σε ένα ταξίδι και δε μπορούσαμε να καταλάβουμε την εμμονή τους για να δίνουν λύσεις σε όλα τα ζητήματα, ακόμα και σε αυτό, όπου μάλλον κανέναν πλέον στην κατάστασή του δε θα ενδιέφερε να έχει επιλύσει. Εκεί κατέληξα σε ένα συμπέρασμα για τις εγκόσμιες έγνοιες μας.
Ο Έλληνας είναι ο μάστορας του εφήμερου και του παρόντος. Αν εξαιρέσουμε τα παιδιά του, πολύ σπάνια έχουν αγωνίες για το συλλογικό μέλλον και μεταφυσικές ανησυχίες. Οποιαδήποτε συζήτηση συσχετίζεται με θάνατο είναι για τον Έλληνα ανάθεμα, αν όχι ταμπού, ίσως και μεγαλύτερο και από το σεξ. Μπροστά στο θάνατο ο Έλληνας βλέπει το απόλυτο Κακό, το οποίο απεύχεται ακόμα και στους χειρότερους εχθρούς του. Φτύνοντας τον κόρφο τους, σταυροκοπιέται και εξορκίζει το θάνατο. Οι βόρειοι έχουν πιο ολοκληρωμένη αντίληψη για το θάνατο, αισθάνονται ότι είναι θνητοί, το γνωρίζουν και δεν περιμένουν κάτι περισσότερο. Οι Έλληνες νομίζουν ότι είναι ανίκητοι, άφθαρτοι, μέχρι να έρθει μια άσχημη στιγμή. Ο Νιάρχος όντας παντοδύναμος, θεωρούσε ότι θα τη γλίτωνε λόγω της ιδιότητάς του.

Περίπλους του νησιού

24/8 Την επόμενη πήραμε το τρεχαντήρι "Τρίτων" για το γύρο του νησιού με μπάνιο και φαΐ (35€/άτομο).Επισκεφθήκαμε τη Φωκοσπηλιά, μια φυσική εσοχή της ακτής όπου καλύπτεται μέχρι πολύ χαμηλά από βράχο και στο εσωτερικό υπάρχει βότσαλο. Κολύμπησα και εγώ και μπήκα με παρότρυνση του Βασίλη, αλλά αισθάνθηκα πολύ σκοτεινά και κλειστοφοβικά και μετά τη φωτογραφία που βγάλαμε, βγήκα έξω. Το καΐκι συνέχισε το δρομολόγιο με στάση στη "Γη του Πυρός", ένα σημείο στα νοτιοδυτικά του νησιού που απαγκιάζει και σχηματίζει μια φυσική πισίνα. Μετά από λίγο καταλήξαμε στο νοτιότερο νησί της Σύμης, στο Σεσκλί. Εκεί υπάρχει ένας τσιμεντένιος μόλος που όπου δέσαμε και το πλήρωμα του καϊκιού ετοίμασε κοτόπουλο στη σχάρα με σαλατικά. Πολύ όμορφο σημείο, αν και η παραλία σε σύγκριση με άλλα μέρη του νησιού δε λέει και πολλά. Έχει όμως αρκετά αλμυρίκια για σκιά και ένα εκκλησάκι, τον Αγ. Παύλο. Μετά το φαΐ αναχωρήσαμε προς τα βόρεια και έχοντας στα αριστερά την ανατολική ακτή του νησιού. Μόλις βγήκαμε από τον όρμο του Σεσκλιού, ισχυρά ρεύματα ανατάραζαν τα νερά στο στενό μεταξύ του νησιού και της κυρίως Σύμης. Στο καΐκι υπάρχει αρκετή ευθυμία. Ο καπετάνιος έχει βάλει sampling από παλιό ελληνικό κινηματογράφο και διάφορα σκυλάδικα που παίζουν στο τέρμα. Η σκηνή είναι σουρεαλιστική. Οι ξένοι τουρίστες με μια έκφραση απορίας, χωρίς όμως να δυσανασχετούν. Κάποιος από το πλήρωμα έπιασε κουβέντα με κάτι ελληνοαμερικανάκια κατά τις χαζοχαρούμενα, που μίλαγαν μισά αγγλικά, μισά ελληνικά, ένα φαινόμενο "Μπρούκλης" που παρατήρησα και κατέγραψα στη Νίσυρο. Αυτός λοιπόν δήλωσε στα ελληνοαμερικανάκια όλο σημασία: "τον είδα και το Φραγκούλη χτες που γκάριζε". Η ομήγυρη φυσικά συμφώνησε και έβαλαν στο τέρμα την υψηλή ελληνική κουλτούρα των επιτυχιών των ρεάλιτυ και διαφόρων αραβόφωνων κομματιών αμφιβόλου προέλευσης. Σε κάποια στιγμή προσεγγίσαμε τον απίστευτο κολπίσκο του Αγ. Γεωργίου Δισαλόνας, όπου τα βράχια κατεβαίνουν από τα 400 περίπου μέτρα σύρριζα στην παραλία όπου γίνονται πλέον πολύ βαθιά νερά με ένα χρώμα που έχει να κάνει με τυρκουάζ, ελεκτρίκ, απίστευτο να το περιγράφεις. Εκεί σταθμεύσαμε για μια ακόμη βουτιά. μετά το μπάνιο ανεβήκαμε στο καΐκι όπου μας περίμενε καφές. Η ατμοσφαιρα η ίδια, είχαν ξεφαντώσει εκεί πάνω. Μετά από λίγο μας κέρασαν καρπούζι. Πριν την αποβίβασή μας στο λιμάνι μας κέρασαν και ένα σφηνάκι τεκίλα πορτοκάλι!
Όταν φτάσαμε, η παρέα με τα χαζοχαρούμενα είχε αρχίσει να καλοπερνάει και παρέμεινε στο σκάφος προς τέρψιν των ιδιοκτητών του και του πληρώματος (θα γαμήσουμε σήμερα). Εμείς γυρίσαμε στο σπίτι για μπάνιο και ανασύνταξη. Ο Νίκος και το απαράμιλλο στυλ του θα μας περίμεναν στην ταβέρνα μερικά μέτρα μόλις πιο πάνω από το σπίτι, με καταπληκτική θέα. Το φαγητό πολύ καλό, μας έκανε ο Νίκος το τραπέζι.
Μετά το φαΐ πήγαμε για ποτό στο Δίστρατο, ένα πολύ συμπαθητικό μπαράκι επάνω στο δρόμο-σκαλοπάτια που ενώνει τον κυρίως οικισμό της Σύμης με το Πέδι. Εξαιρετική κατάληξη για μια ωραία μέρα.

Προς τη Σύμη

23/8 Το μεσημέρι αναχωρήσαμε για τη Σύμη. Ταξιδέψαμε με τον Πρωτέα, ένα πλοίο που ανήκει στη δημοτική επιχείρηση του νησιού, και απ' όσο έχω μάθει, είναι αυτό που ξανάφερε τον τουρισμό πίσω στο νησί, αφού τη νύχτα ελλιμενίζεται όχι στη Ρόδο, αλλά στη Σύμη, και καλύπτει το κενό με δύο δρομολόγια στη Ρόδο καθημερινά, πολύ σημαντικό πράγμα για ένα μικρό νησί!
Στο πλοίο βρήκα την ευκαιρία να γράψω και το ημερολόγιο. Το ταξίδι κράτησε 4 ώρες, με ενδιάμεση στάση στην Τήλο, η οποία όπως έδειχνε από το πλοίο, ήταν σαν εγκαταλειμμένη. Στη Σύμη φτάσαμε στις 18:00 όπου μας περίμενε ένας γνωστός της Ειρήνης από τη Χαλκίδα, ένας Έλληνας που έχει ζήσει στο Βελγικό Κονγκό (τώρα Ζαΐρ) στη Γαλλία στο Εξ-αν-Προβάνς και σε κάποια άλλα μέρη της Αφρικής, περίπου 76-77 χρονών αλλά πολύ θαλερός, ζωντανός ανθρωπος και φοβερός μπον-βιβέρ.
Μας συνόδευσε στο σπίτι που είχε βρει, ένα κλασσικό Συμιακό σπίτι με θέα από το μπαλκόνι στο λιμάνι της Σύμης, όπου ο θόρυβος από τα σκάφη από τα αδιάκοπα πήγαινε-έλα είναι μεγαλύτερος από αυτόν των αυτοκινήτων. Ο κεντρικός δρόμος της Σύμης είναι ταυτόχρονα ο ντόκος του λιμανιού και η περατζάδα όπου έχει χώρο μόνο για μια κατεύθυνση και χωράει μόνο ένα όχημα. Αν δε αυτό είναι κάποιο φορτηγό, τότε δημιουργείται τρελό μποτιλιάρισμα και οι ρόδες των αυτοκινήτων ακροβατούν μεταξύ του δρόμου και του αιγιαλού του λιμανιού. Το νησί ήταν υπέροχο: καθόλου κυκλαδίτικο στυλ, μάλλον νεοκλασικό, με κεραμίδια και παράθυρα στις ίδιες θέσεις όπως το σπίτι στο χωριό, με ξύλινες βαριές (δίφυλλες συνήθως) εξώπορτες.
Το βράδυ παρακολουθήσαμε μια συναυλία του Μάριου Φραγκούλη που παρουσίαζε νέους καλλιτέχνες. Φάγαμε σε μια πιτσαρία που ήταν μάλλον ακριβή, μέσα σε ένα στενό στα αριστερά του λιμανιού και αργότερα επιστρέψαμε στο σπίτι όπου χαζέψαμε τη φανταστική θέα που είχαμε από το μπαλκόνι.

Τελικός προορισμός: Γυαλί

22/8 Ξύπνημα συνεπές στις 06:00. Δυσκολεύτηκα πολύ να ακολουθήσω, παραλίγο να έμενα στο σπίτι. Μόλις ξημέρωνε, πανέμορφη ανατολή μέσα στο πέλαγος. Μαζί με τους εργάτες της πρωινής βάρδιας στο πλοιαράκι "Νίσυρος" (8 €/άτομο με επιστροφή). Μάθαμε ότι πολλούς τους έχει φάει ο καρκίνος από την εισπνοή της ελαφρόπετρας, πρώτη ύλη για πολύ καλής ποιότητας τσιμέντο. Το εργοτάξιο ονομάζεται "ΛΑΒΑ ΑΕ" και ανήκει στην ΑΓΕΤ Ηρακλής. Το νησί αυτό, όπως και η Νίσυρος είναι ηφαιστειακής προέλευσης και αναμένω (προσωπικά) ότι σε 15-20 χρόνια θα έχει γίνει ατόλλη, όπως λέει και ο Βασίλης. Πάνω από τον ορεινό όγκο της Νισύρου ένα λεπτό σύννεφο από υγρασία εφαρμόζει πάνω από το ανάγλυφο, κυματιστό, πολύ εντυπωσιακό. Μόλις πιάνουμε προβλήτα φορτωνόμαστε τα σακίδια με φρούτα και νερά για να βρούμε την παραλία. κατευθυνόμαστε Β/ΒΑ πέρα από τον οικισμό των εργατών πάνω στη χαμηλή φλούδα γης που ενώνει τους δύο ορεινούς όγκους του νησιού, όπου βρίσκονται και τα δύο μεγάλα εργοτάξια. Κάνουμε αριστερά, προσπερνώντας ένα λοφάκι στα αριστερά και βγαίνουμε στην παραλία, όπου κατά τις 07:30 το πρωί, εμφανίζεται ένα τύπος, γύρω στα 30-40, μάλλον καθυστερημένος, ο οποίος περπατούσε στο φλοίσβο, μαζί με ένα παιδάκι περίπου 10 χρονών και ένα σκυλί να τους ακολουθεί, στη μέση του πουθενά, σχεδόν σουρεαλιστικό! Με χαιρέτισε στρατιωτικά και του είπα καλημέρα, ακολουθώντας τους άλλους, οι οποίοι είχαν μοιραστεί την ίδια έκπληξη και απορία με εμένα.
Καθίσαμε στην παραλία, δίπλα στο λοφάκι. Ήταν τραγική. Εγώ μέσα στην γκρίνια, λόγω του πρωινού ξυπνήματος, προς αναζήτηση κάποιας παραλίας όπου θα ξεροψηθούμε για κάμποσες ώρες, ήταν η χειρότερή μου. Οι μύγες που τσιμπούσαν έκαναν, τον εκνευρισμό μου μεγαλύτερο κάνοντάς με να κουκουλώνομαι με τις πετσέτες. Ο Βασίλης, πιο ορεξάτος από όλους, σηκώθηκε να περπατήσει πέρα από την παραλία και το λοφάκι, Δ/ΝΔ, όπου γυρνώντας είπε ότι βρήκε μια απίθανη μικρή παραλία, δίπλα σε ένα προβλήτα με βράχους και ένα σκουριασμένο μώλο για πρόσδεση μικρού πλοίου. Επιτέλους, κάπου που μπορούσα να σταθώ χωρίς να τσουρουφλίζομαι, χωρίς μύγες να τσιμπάνε και με μια ελαφρά αύρα να δροσίζει. Η Κατερίνα άρχισε να ψαρεύει με πεταλίδες που ξεκολλούσε με το σουγιά από το βράχο, μάταιος κόπος, τα ψάρια δεν τις καταδέχονταν παρ' όλη την πείνα τους. Μετά από λίγο ο Βασίλης έκανε βουτιά από την εξέδρα στα νερά που ήταν πεντακάθαρα. Έφερε και την πλαστική υποβρύχια μηχανή και βγάλαμε διάφορες αστείες φωτογραφίες. Μετά, πήγα και πήρα την ομπρέλα, τα φρούτα, το κρουασάν από το φούρνο, έβαλα την ομπρέλα στις σιδεριές, άπλωσα την πετσέτα, διάβασα ένα National Geographic και μετά (ως εκ θαύματος) με πήρε ο ύπνος, πρωτοφανές.
Ξύπνησα στις 13:30. Μάζεψα και στους άλλου που είχαν μαζέψει μαύρες ηφαιστειακές πέτρες, σαν από γυαλί. Νομίζω ότι πρέπει να λέγονται οψίανθοι. Μαζευτήκαμε για να γυρίσουμε στη σκάλα που έδενε το πλοίο από τη Νίσυρο. Φτάνοντας στη σκάλα, ανακαλύψαμε ότι είχαμε κάνει κύκλο για να φτάσουμε στην παραλία. Στις 15:20 εμφανίστηκαν οι ίδιοι πρωινοί εργάτες. Τραβώντας από τη σκάλα ευθεία επάνω, προσπερνά αριστερά την αποθήκη υλικών, πάει λοξά αριστερά ανάμεσα στις γεννήτριες του νησιού που μουγκρίζουν χαριτωμένα και στους πρώτους μονώροφους οικισμούς (περίπου 10-15 στον αριθμό). Προχωρώντας ανηφορικά και ευθεία, φτάνεις στην κορυφή της διαδρομής και υπάρχει μια διακλάδωση που πάει ευθεία κατηφορικά και στα αριστερά ανηφορίζει, όπου αφήνει στα δεξιά ένα αμπέλι (!) και αρχίζει η κατηφόρα προς τον κόρφο και το μώλο που καθίσαμε. Επιστρέψαμε στη Νίσυρο, ήταν πλέον μεσημέρι.
Το απόγευμα ξυπνήσαμε κατά τις 19:30. Καφέδες, γιαούρτι και πήγαμε στη Νικιά για φαΐ στο "μπαλκόνι του Ακριώτη". Λίγο δύσκολα βρήκαμε τραπέζι εκεί, λίγες οι θέσεις, καλύτερα να πας νωρίς για να πιάσεις θέση. Πήραμε σαλάτα χόρτα (ρόκα;) παρμεζάνα και λιαστή ντομάτα πολύ καλή, τηγανιές πολύ καλές και καλό το ψαρονέφρι το δικό μου και της Κατερίνας. Το όλο γεύμα πήγε 16 €/άτομο, τιμή για τα αστικά δεδομένα καλή αλλά για τα ντόπια δεδομένα, υψηλή. Το χωριό έχει υπέροχη θέα προς το πέλαγος ανατολικά, και επίσης προς την καλδέρα του ηφαιστείου πανοραμική. Τη νύχτα προς το πέλαγος δε φαίνεται τίποτε απολύτως, το απόλυτο μαύρο και από τις δύο πλευρές, μόνο κάποιο πλοίο φαινόταν φωτισμένο. Πολύ γραφική η πλατεία του χωριού με τα καφενεία.
Το πανηγύρι στην εκκλησία της Παναγιά-Κυράς (22/8) είναι γεγονός για το νησί. Επίσης δεν είναι απρόσωπο όπως τα άλλα πανηγύρια των κοσμοπολίτικων νησιών. Όλοι δείχνουν να γνωρίζονται, ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις και η ανάλαφρη διάθεση είναι διάχυτη. Όχι όπως σε μια γιορτή που όλοι έχουν κάτι μούτρα και μια σοβαροφάνεια μέχρι εκεί κάτω, λες και αν χαμογελάσουν ή κάνουν κάποια παλαβομάρα θα τους πάρουν οι άλλοι για τουλάχιστον γραφικούς ή γελοίους. Είχα κουραστεί, πρότεινα και στους άλλους να φύγουμε, δέχτηκαν.

Βόλτες και μπάνιο

21/ 8 Προσπάθεια να πάμε στο Γυαλί, ένα μικρό νησί απέναντι από τη Νίσυρο, με ξύπνημα στις 06:00 για να πάμε με το πλοιαράκι με τους εργάτες που εργάζονταν στα λατομεία ελαφρόπετρας εκεί. Δεν τα καταφέραμε, ξύπνημα στις 11:00 και καφέδες κτλ και μπάνιο στους Χόχλακες δίπλα από το Μανδράκι. Εκεί ψηθήκαμε: ήταν μια από τις θερμότερες μέρες του καλοκαιριού και η θερμοκρασία όπως τσέκαρα με το κινητό στην Κω ήταν 38 βαθμοί. Περιττό να πω ότι τα έπαιξα από τη ζέστη, τόσες ώρες στον ήλιο, ακόμα και κάτω από ομπρέλα, αφού μέχρι και τα παιδιά κουράστηκαν από τη ζέστη. Μετά, σουβλάκι στο Mike 's (famous gyros of Nisyros): κακό κρέας. Δεν το συνιστώ. Σπίτι, ύπνος, μπάνιο και μετά φαΐ βραδινό στο Εμπορειό, στο πρώτο ταβερνάκι της πλατείας (Το Μπαλκόνι του Εμπορειού). Γύρω ανάμεικτη η τοπική διάλεκτος (νοιάζει μνε ροδίτικα-τζυπριακά). Όλοι οι μετανάστες από την Αμερική και την Αυστραλία έρχονται πίσω, είτε από νόστο είτα από όρεξη να πουλήσουν μούρη με τα λεφτά και το ύφος τους εις αλλήλους και στους μαραζωμένους εναπομείναντες κατοίκους. Με τα παιδιά πολύ γέλιο, τους έκανα το μπρούκλη που επέστρεφε με σπασμένα ελληνοαγγλικά. Πολύ ωραίο γεμιστό κατσικάκι με ρύζι και τυρί φέτα ψημένο σε ροζέ κρασί και πιτιές= ρεβυθοκεφτέδες. Γύρω όλοι ύφος ελληνοαμέρικάνικο, λες και βγαίνεις από φροντιστήριο αγγλικών. Γυρίσαμε για ύπνο, είχαμε αύριο το Γυαλί.

Άφιξη στη Νίσυρο

Ξυπνήσαμε κατά τις 12:00. Το σπιτάκι πάρα πολύ περιποιημένο, με μια κρεβατοκάμαρα και 2 κρεβάτια στο καθιστικό, το οποίο από πάνω είχε καμάρες Ισόγειο χτισμένο με πέτρα με και μια μικρή αυλή πάνω από ένα εκκλησάκι στρωμένη με πλάκες Καρύστου. Είναι το μόνο ενοικιαζόμενο που έχω μείνει και δε σου κάνει κέφι να φύγεις. Μετά πήγαμε στο κέντρο όπου κανονίσαμε τα εισιτήρια για Σύμη και μετά ήπια σουμάδα Νισύρου σε ένα πολύ ωραίο μπαράκι δίπλα από την ταβέρνα του Κλεάνθη (δε θυμάμαι το όνομα του), ένα τοπικό αναψυκτικό με βάση το αμύγδαλο και ίσως το γάλα.
Μετά, πήγαμε στην Παχειά, γύρω στα 8-9 χιλιόμετρα από Εμποριό, στην οποία η πρόσβαση είναι μόνο με τα πόδια και καταλήγει σε μια παραλία με μαύρη άμμο, όπου πίσω από τους αμμόλοφους είναι χαμηλές ελιές και είναι τίγκα στους κατασκηνωτές. Χιπισμός κι ανεμελιά. Και η πλάκα είναι ότι στο τέλος του δρόμου βλέπεις ένα κάρο αυτοκίνητα μηχανές και παπάκια και όταν φτάνεις μετά από πεντάλεπτο περπάτημα στην παραλία βλέπεις 2-3 άτομα εδώ, άλλα 2-3 άτομα 100 μέτρα πιο πέρα και λες: όλα αυτά τα αυτοκίνητα ποιος τα έχει φέρει; Και πας πίσω από τους αμμόλοφους και ανακαλύπτεις μια ολόκληρη κοινότητα. Επίσης, αρκετός γυμνισμός Από εκεί φύγαμε κατά τις 18:30.
Καθώς είχαμε κάποιο περιθώριο μέχρι να δύσει ο ήλιος, είπαμε να πάμε μια βόλτα μέχρι τα ηφαίστεια, τα οποία βρίσκονται σε ένα οροπέδιο στο κέντρο του νησιού και περιστοιχίζονται από τις απόκρημνες πλαγιές του νησιού, δημιουργώντας κάτι που μοιάζει με καλδέρ.α Παρ 'όλα αυτά, αν και η ατμιδική δραστηριότητα του ηφαιστείου συνεχίζεται (κάποιος ντόπιος μου είπε ότι κάθε 5 περίπου χρόνια, ανοίγει το ρήγμα που περνάει κάτω από τον κεντρικό κρατήρα και γεμίζει νερό, το οποίο ανεβαίνει στην επιφάνεια βραστό πλέον και έτσι δημιουργείται το φαινόμενο των ατμίδων, οι οποίες έχουν συνήθως μυρωδιά κλούβιων αυγών,λόγω του θείου που αφθονεί σε τέτοια ηφαιστειογενή εδάφη.
Μετά μπάνιο στο σπίτι και αμέσως για φαΐ στον Κλεάνθη, πάρα πολύ καλό φαγητό. Επίσης, ένα μόνιμο πρόβλημα της Νισύρου και των απομονωμένων νησιών είναι ότι οι διακοπές του ρεύματος από τη ΔΕΗ είναι τόσο συχνές και πολύωρες, που κυριολεκτικά κάνουν τους μαγαζάτορες με ευαίσθητα προϊόντα να απηυδίσουν γιατί δε μπορούν να προσφέρουν κυριολεκτικά τίποτα και τους χαλάει συνέχεια την εικόνα τους. Το φαγητό πάντως πολύ καλό. Συνιστώ τη μακαρονάδα θαλασσινών. Το ποτό μας το ήπιαμε στα Λιοτρίδια, καθώς σε αυτό δίπλα από τον Κλεάνθη δεν είχε τραπέζι ούτε για δείγμα.

Αναχώρηση για Νίσυρο

Αναχώρηση στις 13:00 παρά πέντε λεπτά.Το ταξίδι μετά το Σούνιο και τη Μακρόνησο συνεχίστηκε με πάρα πολύ αέρα. Περάσαμε νότια από τη Σύρο και συναντώντας τα βόρεια της Νάξου μέσα από το στενό, μπερδευτήκαμε με το ζευγάρι των Γερμανών που συνομιλούσα (γνωρίζω καλά το Αιγαίο και τις θέσεις των νησιών, τουλάχιστον όσο τα βλέπω πάνω από το πλοίο μπορώ να αναγνωρίσω τι είναι ποιο και νομίζαμε ότι ήταν τα βόρεια της Σύρου. Εκεί θυμόμουνα ότι από το '99-'00 υπάρχουν στο βόρειο άκρο ανεμογεννήτριες. Στη συνέχεια περάσαμε το φάρο βόρεια την Νάξου, κάποιες βραχονησίδες των οποίων το όνομα μου διαφεύγει και προς την κατεύθυνση του Βορρά διέκρινα ένα φάρο που δε μπορούσα να αναγνωρίσω. Με το που περάσαμε τη νότια Σύρο ο αέρας έκοψε και παρ' ότι βρισκόμασταν στο Ικάριο, με τους γνωστούς θυελλώδεις ανέμους του, το κύμα παρέμενε υψηλό και ακανόνιστο. Τα απόνερα της Δημητρούλας του κυρίου Αγούδημου ήταν ένα συνεχές ζιγκ-ζαγκ και κοπάναγε συνέχεια εδώ και εκεί, κλυδωνιζόταν πολύ ακανόνιστα. Δοκίμασα να κοιμηθώ στην καμπίνα, αλλά δεν τα κατάφερα. Μετά τις 23:00 πήγα ξανά στο κατάστρωμα. Είχα αρχίσει πλέον να νυστάζω. Ο άνεμος και το κύμα είχαν κοπάσει. Τότε πλέον κατάφερα να κοιμηθώ.
Όση ώρα κοιμόμασταν, το πλοίο έπιασε διαδοχικά Κάλυμνο, Κω, και κατά τις 04:45 ο καμαρότος μας ξύπνησε για να κατεβούμε στη Νίσυρο, πολύ πιο σύντομα από ότι είχαμε προβλέψει. κατά τις 07:00.Μόλις κατεβήκαμε , πήγαμε στο μόνο πράγμα που ήταν ανοιχτό, ένα φούρνο. Είχε αρχίσει να χαράζει. Μας πήρε τηλέφωνο ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που ξεκινούσε για ψάρεμα. (κος Γιώργος και Ειρήνη Αμαριώτη, ξενώνας "Σπηλάδι", τηλ. 2242031166 /214.τιμή studio 100 ευρώ την ημέρα.Μετά από λίγο μας μάζεψε από το φούρνο. Μας οδήγησε στο σπίτι και εκεί η γυναίκα του μας έδειξε τα κατατόπια.Πέσαμε ξεροί για ύπνο.

ΒΗΜΑgazino

Αγαπητή φίλη ζωή Χ.,
διάβασα τις δηλώσεις σου στο τελευταίο ΒΗΜΑgazino και μπορώ να πω ότι προβληματίστηκα αρκετά. Ξέρεις, έχω αναρωτηθεί στο παρελθόν αρκετά για το κατά πόσο μπορούμε όλοι εμείς που δεν έχουμε μεγαλώσει μέσα σε εποχές γεμάτες πολιτικές ζυμώσεις και πλην κάποιων έντονων πολιτικών αντιπαραθέσεων σε επίπεδο οπαδών ποδοσφαιρικού στυλ της δεκαετίας του '80, μπορούμε να διεκδικούμε το ότι είμαστε (ή αυτοτοποθετούμαστε) στο χώρο της αριστεράς, του ακτιβισμού και ταυτόχρονα ο τρόπος ζωής μας να ταυτίζεται με αυτόν ακριβώς τον τρόπο ζωής ο οποίος (έμμεσα αλλά σίγουρα) γεννά τα τεράστια προβλήματα του πλανήτη για τα οποία κατεβαίνουμε στις διαδηλώσεις. Ναι, συμφωνώ, είναι σωστό να διαμαρτύρεσαι για την εισβολή στο Λίβανο, αλλά έχεις άραγε αναλογιστεί ότι αυτός ο πόλεμος συμβαίνει για το πετρέλαιο της ακριβής Μερσεντές σου; Ότι κάποια παιδικά χέρια, σαν αυτά που φτιάχνουν την ακριβή Lοuis Vuitton τσάντα σου στο Πακιστάν, μπορούν να είναι οι επόμενοι αυτόχειρες βομβιστές ανά την υφήλιο; Ναι, καταλαβαίνω ότι είναι πολύ δύσκολο για όλους εμάς τους Δυτικούς (ναι, και εμάς τους βολεψάκηδες Έλληνες) που έχουμε συνηθίσει την καλοπέραση, να αποχωριζόμαστε τον ηδονισμό και τον υλισμό του τρόπου ζωής μας, προκειμένου να παραχωρήσουμε λίγο χώρο επάνω σε αυτόν τον πλανήτη και για κάποιους άλλους, λιγότερο ευνοημένους από εμάς. Όταν ο φωτογραφικός φακός "τσίμπησε" έναν από τους κεντρικούς διοργανωτές των διαδηλώσεων της Γένοβας το 2001 να κάνει ανάπαυλα και να πίνει ένα κουτάκι Coca-Cola, έγινε μεγάλος ντόρος για το πως αυτός ο άνθρωπος, ο μπροστάρης, που διαδηλώνει κατά της παγκοσμιοποίησης και των MacDonalds, να είναι ο ίδιος που τη στηρίζει πίνοντας ένα απλό, καθημερινό (ναι, απλό) κουτάκι Coca-Cola! Μα εκεί ακριβώς βρίσκεται και η ουσία του όλου ζητήματος! Οι χούντες, οι πολυεθνικές, η Αμερικάνικη και η Βρετανική κυβέρνηση, όλα αυτά τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου μας, αυτοί που εμείς προσωποποιούμε με την ταμπέλα του κακού, του εχθρού, δεν βρίσκονται σε κάποια ήπειρο συγκεκριμένα, σε κάποια συμμαχία, σε κάποια χώρα, σε κάποιο κόμμα, σε κάποιο άτομο μεμονωμένα (όπως π.χ. ο κύριος Μπους), βρίσκονται και κατοικούν πρώτα απ' όλα μέσα σε εμάς τους ίδιους! Και είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας και της προσωπικότητάς μας!
Λοιπόν, για να πω εν τέλει και τη γνώμη μου, προτιμώ να υπάρχουν άνθρωποι που πρωτίστως ο τρόπος ζωής τους και η φιλοσοφία τους να υπαγορεύει ένα συγκεκριμένο τρόπο για να παταχθεί το κακό στη ρίζα του, περισσότερο από τη συμμετοχή σε μία πορεία διαμαρτυρίας. Όταν ο τρόπος ζωής μας θα υποδεικνύεται από τον τρόπο ζωής του Τσε, του Μπελογιάννη, του Βελουχιώτη,του Μπερλίνγκουερ και του Φιντέλ Κάστρο (για να αναφέρω και κάποιον ζωντανό), χωρίς να προκαλούμε με τη μανία μας για απολαύσεις, τότε θα έχει γίνει ένα βήμα για την πρόοδο της παγκόσμιας κοινωνίας μας. Και αν το παράδειγμα του Κάστρο είναι ίσως ατυχές, ας συγκρατήσουμε από αυτόν το λιτό τρόπο ζωής του, σε αντίθεση με αυτόν των πρωτοκλασάτων στελεχών στο πρώην Ανατολικό Μπλοκ, τα οποία προκαλούσαν με τη χλιδή και την καλοπέραση τους. Πρώτα ξεκινούμε με το τι μπορούμε να αλλάξουμε στον εαυτό μας και μετά αλλάζουμε τον κόσμο μας. Πρώτα τακτοποιούμε τα του οίκου μας και μετά τα του δήμου μας. Πρώτα αγοράζουμε φτηνά ρούχα, κομψά, ενισχύοντας την τοπική μας οικονομία και μετά ανατρέχουμε στα πολυτελή. Πρώτα δροσιζόμαστε με τοπικά αναψυκτικά, φτιαγμένα από εμάς τους ίδιους και μετά καταπιανόμαστε με τις πολυεθνικές των αναψυκτικών. Πρώτα περιορίζουμε την κατανάλωση του ρεύματος στο σπίτι μας αντικαθιστώντας την επιλογή του δίπορτου ψυγείου-ντουλάπας με κάποιο άλλο μικρότερο και οικονομικότερο.
Φίλη Ζωή, προσπαθώ να κάνω μια εποικοδομητική κριτική στα λόγια σου και προσπαθώ να αναδείξω τα σημεία του καιρού μας, μια και εγώ στην πράξη είμαι αρκετά μακρυά από αυτά τα ιδανικά που περιγράφω.

Συντήρηση της Βέσπας

Τις ημέρες αυτές είχα αγχωθεί λίγο με τη Βέσπα. Την ετοιμάζω για να πάω κάποια πιο μεγάλο ταξίδι, σκέφτομαι το γύρο της Πελοποννήσου, αλλιώς τουλάχιστον μέχρι τη Μάνη στη Ροζέτα και τα κορίτσια ή το χωριό. Μίλησα με το Θάνο και θα μου διαθέσει τα πλαϊνά βαλιτσάκια - σαμάρια για να έχω έξτρα χώρο. Την είχα πάει στο μάστορα πριν από 2 εβδομάδες για μια προληπτική συντήρηση και περίμενα να μου πει τι βρήκε στον κινητήρα αλλά και απ' έξω. Ο μάστορας μου άλλαξε τον ιμάντα σαν πρώτο βήμα ώστε να μη μου κοπεί στη μέση του πουθενά, καθώς τα χιλιόμετρα έχουν μαζευτεί (27500). Επίσης το μπουζί. Προτιμώ να αλλάζω κάτι επάνω της και να το πληρώνω προκαταβολικά προτού με αφήσει. Εξ' άλλου, τα ανταλλακτικά δεν τα πετώ, αλλά τα κρατώ για στοκ ώστε όταν παραγεράσει το μηχανάκι να έχει κάτι τουλάχιστον να κινείται. Τον ρώτησα τι θα χρειαζόμουν από ανταλλακτικά για ένα ταξίδι ποιες οι πιθανές βλάβες και φυσικά τις εργαλεία, με τα οποία θα μπορούσα να μπορούσα να λύσω μόνος το πρόβλημά μου πριν καταφύγω στην οδική βοήθεια (είμαι γραμμένος στην Express Service). Με συμβούλεψε να αγοράσω μια σαμπρέλα για τις διαστάσεις των ελαστικών μου (αυτές που έχω είναι χωρίς αεροθάλαμο). Σε περίπτωση που το Fast δεν μπορέσει να κλείσει την τρύπα του λάστιχου ή στο βουλκανιζατέρ ανακαλύψουμε ότι είναι πέραν επισκευής, θα χρειάζεται αντικατάσταση. Αυτό θα είναι όμως ικανό είτε να μου καθυστερήσει τις διακοπές 1-2 μέρες (χωρίς να συζητώ για την ταλαιπωρία) είτε να μου τις χαλάσει εντελώς. Αν σε αυτό το κατεστραμμένο λάστιχο του βάλεις τη σαμπρέλα, συνεχίζεις ήσυχος τις διακοπές σου μετά από την επίσκεψη στο βουλκανιζατέρ και όταν επιστρέψεις, το αντικαθιστάς. Το περασμένο διάστημα είχα κάνει τις εξής επιδιορθώσεις: βάψιμο του πλαστικού πατώματος πίσω από την ποδιά, τοποθέτηση του πλαστικού στεφανιού γύρω από το μπροστινό φως, αντικατάσταση του προβολέα, αντικατάσταση του ντουί της λάμπας της πινακίδας, αλλαγή του σωλήνα της βενζίνης στο καρμπιρατέρ (λίγο έλειψε να πάρω φωτιά από τη βενζίνη που έσταζε στην εξάτμιση, το σωληνάκι είχε "ξεραθεί" και κοπεί), αλλάγή του μαρκουτσιού του μπροστινού φρένου, συντήρηση και νέα υγρά, 2 αλλαγές λαδιών, αντικατάσταση της μπαταρίας με καινούργια ασβεστίου, καθαρισμός πλήρης του καρμπιρατέρ και του φίλτρου αέρος που είχε τα μαύρα του τα χάλια. Τι να κάνουμε, γράφει και πολλά χιλιόμετρα (μέσα σε ένα χρόνο, 11000). Η μπαταρία είναι όλα τα λεφτά. Το ξεκίνημα με τη μανιβέλα το σταμάτησα πλέον, τον τελευταίο καιρό, με ζεστό καιρό που ευνοεί τα εύκολα ξεκινήματα, ακόμα και 8 ώρες μόνο να έμενε αφόρτιστη (όσο είμαι στο γραφείο), άρχιζε να ξεφορτίζεται και αν δεν έπαιρνε μπρος με την πρώτη, η επόμενη ήταν ένα ξερό "γκζζζ" και τέρμα, μετά μανιβελιές. Αυτό είναι ένα ακόμα πλεονέκτημα της Βέσπας. Αν σου μείνει από μπαταρία, υπάρχει πάντα η μανιβέλα για να την βάλεις μπροστά. Είναι αερόψυκτη με μια φτερωτή που βρίσκεται επάνω στο στρόφαλο, άρα ελάχιστα μηχανικά μέρη για την ψύξη. Γράσαρα και τους γάντζους του ντουλαπιού της ποδιάς και αυτού της σέλας και την πήγα μια βόλτα για να την τσεκάρω. Αυτό που παρατηρώ είναι ότι μου σβήνει σχετικά πιο εύκολα όταν είναι κρύα απ' ότι πριν. Θα ρωτήσω κάποια στιγμή το μάστορα αν αυτό είναι κάτι σοβαρό και πως θα γίνει να το αλλάξουμε.