23/8 Το μεσημέρι αναχωρήσαμε για τη Σύμη. Ταξιδέψαμε με τον Πρωτέα, ένα πλοίο που ανήκει στη δημοτική επιχείρηση του νησιού, και απ' όσο έχω μάθει, είναι αυτό που ξανάφερε τον τουρισμό πίσω στο νησί, αφού τη νύχτα ελλιμενίζεται όχι στη Ρόδο, αλλά στη Σύμη, και καλύπτει το κενό με δύο δρομολόγια στη Ρόδο καθημερινά, πολύ σημαντικό πράγμα για ένα μικρό νησί!
Στο πλοίο βρήκα την ευκαιρία να γράψω και το ημερολόγιο. Το ταξίδι κράτησε 4 ώρες, με ενδιάμεση στάση στην Τήλο, η οποία όπως έδειχνε από το πλοίο, ήταν σαν εγκαταλειμμένη. Στη Σύμη φτάσαμε στις 18:00 όπου μας περίμενε ένας γνωστός της Ειρήνης από τη Χαλκίδα, ένας Έλληνας που έχει ζήσει στο Βελγικό Κονγκό (τώρα Ζαΐρ) στη Γαλλία στο Εξ-αν-Προβάνς και σε κάποια άλλα μέρη της Αφρικής, περίπου 76-77 χρονών αλλά πολύ θαλερός, ζωντανός ανθρωπος και φοβερός μπον-βιβέρ.
Μας συνόδευσε στο σπίτι που είχε βρει, ένα κλασσικό Συμιακό σπίτι με θέα από το μπαλκόνι στο λιμάνι της Σύμης, όπου ο θόρυβος από τα σκάφη από τα αδιάκοπα πήγαινε-έλα είναι μεγαλύτερος από αυτόν των αυτοκινήτων. Ο κεντρικός δρόμος της Σύμης είναι ταυτόχρονα ο ντόκος του λιμανιού και η περατζάδα όπου έχει χώρο μόνο για μια κατεύθυνση και χωράει μόνο ένα όχημα. Αν δε αυτό είναι κάποιο φορτηγό, τότε δημιουργείται τρελό μποτιλιάρισμα και οι ρόδες των αυτοκινήτων ακροβατούν μεταξύ του δρόμου και του αιγιαλού του λιμανιού. Το νησί ήταν υπέροχο: καθόλου κυκλαδίτικο στυλ, μάλλον νεοκλασικό, με κεραμίδια και παράθυρα στις ίδιες θέσεις όπως το σπίτι στο χωριό, με ξύλινες βαριές (δίφυλλες συνήθως) εξώπορτες.
Το βράδυ παρακολουθήσαμε μια συναυλία του Μάριου Φραγκούλη που παρουσίαζε νέους καλλιτέχνες. Φάγαμε σε μια πιτσαρία που ήταν μάλλον ακριβή, μέσα σε ένα στενό στα αριστερά του λιμανιού και αργότερα επιστρέψαμε στο σπίτι όπου χαζέψαμε τη φανταστική θέα που είχαμε από το μπαλκόνι.
