30.4.07

Βόλτες και λάιβ

Ξύπνησα κατά τις 12:00. Είχα φαίνεται συσσωρεύσει αρκετή κούραση από την προηγούμενη εβδομάδα και μου έβγαινε εκεί. Μέχρι να ξυπνήσω, να πιώ καφέ, να κάνω μπάνιο και να σερφάρω , η ώρα είχε φτάσει 14:30 και η Κατερίνα είχε επιστρέψει από τη δουλειά και ήταν ελεύθερη να πάμε βόλτες με το αυτοκίνητο.
Πήγαμε προς τα νότια, προς το Σπήλιο και χωθήκαμε σε κάτι αγροτικούς δρόμους ανάμεσα στις ελιές. Ήταν ωραία, ήταν στρωμένα με κάτι σαν ελιόπανο που μάλλον ήταν πυκνό δίχτυ και έβγαζε μια ατμόσφαιρα απόκοσμη, γκόθικ, παραμυθιού. Εξ' άλλου, όλη η Κέρκυρα λόγω της υγρασίας και των βροχών είναι τόσο πυκνή σε βλάστηση, που λίγα, ελάχιστα τετραγωνικά γης μένουν χωρίς να είναι πράσινα, ακόμα και στη μέση του καλοκαιριού. Περιηγηθήκαμε στους δρόμους της πόλης και στα στενά, συζητώντας περί ανέμων και υδάτων. Το βράδυ είχαμε πληροφορίες για μια εμφάνιση ενός συγκροτήματος στην Αχαράβη, στο μπαρ Freddo. Τελικά καταλήξαμε εκεί, κατά τις 22:30. Ήταν μια συνάδελφος της Κατερίνας και κάποιες άλλες φίλες της που γνώριζαν κάποια παιδιά του συγκροτήματος το οποίο λεγόταν Zona Bastarda, έπαιζαν funk, jazz, blues, latin, ethnic, salsa και διάφορα άλλα, τα οποία όμως τα έπαιζαν με ένα εύθυμο τρόπο που έφτιαχνε πολύ τη διάθεση. Ο κόσμος που ήταν μαζεμένος πολύ ωραίος, άντρες - γυναίκες εξ' ίσου τα ποσοστά, πάρα πολλοί φοιτητές, σου άνοιγε την όρεξη για φλερτ και καμάκι, σαν ένα μεγάλο πάρτυ, σαν όλοι να ήξεραν για πιο λόγο είχαν πάει εκεί.
Έχοντας όμως καθυστερήσει περίπου μια ώρα να βγούν, εμείς είχαμε ήδη κουραστεί και κατά τις 01:00 αναγκαστήκαμε να φύγουμε. Η Κατερίνα σκέφτηκε μήπως ήθελα να μείνω περισσότερο και να επιστρέψω με τα κορίτσια που έμεναν κοντά. Στην επιστροφή ψιχάλιζε. Ο Γιώργος μας περίμενε στο σπίτι. Τελικά κοιμηθήκαμε αργά.

29.4.07

Μεσημέριασε Κυριακή


Σήμερα ήρθε ο Γιώργος και πήγαμε για φαγητό στους Δουκάδες. Καθήσαμε στης κυρίας Ελισάβετ (όχι αυτή της Αννίτας Πάνια, "που είναι ο Βάγκνερ", κτλ), μια ταβέρνα με κερκυραϊκά φαγητά , ελάχιστα στον αριθμό, αλλά πολύ καλά μαγειρεμένα, και με κόκκινο κρασί χύμα, ίσως το καλύτερο που έχω πιει ποτέ από χύμα. Ο λογαριασμός; για 3 άτομα 30 ευρώ. Η χαμηλότερη τιμή που έχω πετύχει σε μαγαζί. Αν και βέβαια η καθαριότητα δεν είναι και η καλύτερη, το μαγαζί είχε γύρω-γύρω διακόσμηση από άπειρα μπουκάλια παλιών ούζων, κονιάκ και μπράντι, σαν να είχε μείνει ο χρόνος πίσω στη δεκαετία του '60-'70, και μουσική υπόκρουση λαϊκών της εποχής. Το απόγευμα πήγαμε για ποτό στο Λιστό, στο μπαρ Κοχλίας. Συμπαθέστατο, στέκεσαι όρθιος έξω, πίνεις το ποτό χαλαρά και πιάνεις κουβέντα με κάθε διερχόμενο.

28.4.07

Ολοταχώς προς την άδεια

Σάββατο, μετά από αρκετές αμφιβολίες για το αν θα έπρεπε να έρθω με τη Βέσπα (που την είχα συντηρήσει μόλις την Πέμπτη) ή με το αυτοκίνητο. Το τηλεφώνημα που έκανα την Παρασκευή το βράδυ στην Κατερίνα ήταν καθοριστικό: "πήγαινε όπου θέλεις με τη Βέσπα, μόνο στο χωριό μην εμφανιστείς με αυτήν. Κρύψε την, προσποιήσου ότι ήρθες με το λεωφορείο, αλλά μην εμφανιστείς με αυτή στο μπαμπά". Είναι γεγονός ότι όταν με είδαν στο χωριό πέρυσι, έπαθαν εγκεφαλικό. Πραγματικά, όλο το βράδυ της Παρασκευής δεν ήξερα τι να κάνω. Είπα να αποφασίσω το πρωί. Και όντως τότε είπα να πάρω το αυτοκίνητο, να το αφήσω στην Ηγουμενίτσα και από εκεί να πάω με το πλοίο απέναντι.
Τελικά αναφώρησα στις 10 το πρωί, αφού έβαλα βενζίνη και διάφορα άλλα για να βγω τελικά από την Αθήνα στις 11:00 το πρωί, με κατεύθυνση προς τη Μαγούλα, για να γλιτώσω τα υπερβολικά τέλη της γέφυρας του Ρίου και την καθυστέρηση του κλασικού πορθμείου.
Μετά από 4 ώρες, είχα φτάσει στο Μεσολόγγι, όπου είχα αποφασίσει να φωτογραφίσω τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό με όποιο τροχαίο υλικό είχε απομείνει. Και ευτυχώς δεν απογοητεύτηκα. Συνέχεια είχε το Αιτωλικό, όπου και εκεί υπάρχει σταθμός και μπορεί κανείς να τα δει εκεί μπροστά στη διασταύρωση προς το Αιτωλικό.
Διέλευση από Αστακό-Βόνιτσα-Άκτιο-Πρέβεζα, και κατά τις 17:15 έχω φτάσει στην Ηγουμενίτσα, όπου θρονιάζομαι στο πορθμείο και βγάζω τα ταπεράκια για να φάω τυρί, παριζάκι και ζαρζαβατικά, υπό το βλέμμα των διαφόρων που με κοιτούσαν λοξά. Χέστηκα βέβαια, τουλάχιστον εγώ ήξερα τι έτρωγα σε αντίθεση με αυτούς που μάλλον είχαν χορτάσει με τις αηδίες των σαντουιτσάδικων του λιμανιού ή του πλοίου.
Το Κατερινάκι με περίμενε. Όπως πάντα, ετοιμαστήκαμε για να βγούμε. Πήγαμε στο Κάστρο, όπου λειτουργεί το μπαρ "Bora-Bora", και έπαιζε χαουζάδικα και λαϊκοπόπ, με θαμώνες ντυμένους για βραδίνή έξοδο/γάμο. Απορώ μερικές φορές γιατί ο κόσμος βγαίνει έξω. Για να "διασκεδάσει"; Αφού πλήττει. Το βλέπεις στα μάτια τους. Στις κινήσεις τους. Ούτε να φλερτάρει. Αν κάποιος άντρας το διανοηθεί, θα εισπράξει το απαξιωτικό βλέμμα των τυχόν γυναικών της παρέας. Η Κατερίνα ήταν όπως σχεδόν πάντα ευδιάθετη, αν και το συγκεκριμένο μπαρ δε με προδιέθετε για κανένα από τα δύο. Μαζί μας ήταν και ένας φίλος της Κατερίνας που της είχε αφήσει ένα γατί να του το ταΐζει, και μια φίλη της κοσμογυρισμένη που τον τελευταίο χρόνο είχε κατασταλάξει στην Κέρκυρα προσπαθώντας να αποκατασταθεί επαγγελματικά. Όχι πολύ αργά πήγαμε για ύπνο, και καθώς ο Γιώργος δεν είχε επιστρέψει στην Κέρκυρα, κοιμήθηκα στον καναπέ.

21.4.07

The Aliveri train


Today, after a job me and my father had at the beautiful village of Kourouni in the Kymi region of Evia, an old idea flashed my mind: to find the old dirty railway track carrying the lignite ore from the Agios Loukas mine area, about 4 km north of Aliveri to feed the neighouring DEH power plant. As a child, I have printed on my mind a scecne while being with my father and Katerina on a business trip to the southern Evia town of Karystos, around 1981: entering the town of Aliveri, a railway crossing barrier was descending, with its keeper blocking us the road; after a few seconds, a tiny locomotive with a line of empty railcars appeared, heading to Agios Loukas region.
I never forgot this scene. I had always on mind of visiting these areas to find again the old train. So there I was. My father had no objection on accompanying me, the day was great, being early in the area, not late and trying to hurry to get back in Halkida, ready to find the train of my childhood.
After entering Aliveri, the tracks were running where now the Aliveri ring road lies to the direction of the power plant and the sea. In the beginning of the '90s, the tracks in the town of Aliveri were stripped off. In the opposite direction, the road was leading to Agios Loukas. After leaving Aliveri, there was almost no sign of railway tracks. Fortunately, my father as inspector of such installations around the island was a good guide for my search. Now the Agios Loukas mines are still under the DEH control, but far away from their initial purpose, as today they are used as a metallic constructions workshop for various DEH plants around the country.
The workers' union at the Aliveri plant had the initiative to preserve their industrial heritage. A small museum for the mines is created, having items from the daily work of the miners and the railway workers. But my point was to distinguish the lines in the dust and to track them down on pictures and words before they are lost forever (Something that has already happened).
So, the remains of the line are only visible in front of the junction road to Agios Loukas and the DEH mines, just before the bridge. Another, much more preserved part of the line lies beyond a collapsed bridge over the creek Xyropotamos that runs through the mines area and was used possibly for discarding the ash at the open fields, produced by the lignite combustion at the plant, far away from the town. But this part of the line deserves further exploration, since it is not accessible by car, but only by walking on it.
In the area of the mines one can find the steam and diesel locomotives (not in good condition) that were hauling the railcars between the plant and the mines plus some ore and diesel carrying railcars. These ones are standing in the middle of a circular plain, possibly used for manoeuvres and shunting, plus a very well preserved draisine for carrying the railway staff and for maintaining the line. Unfortunately there was none of the DEI personnel to ask about the history of these unique pieces of the country 's industrial heritage. I hope to collect more information about these deeds some other day. If you are a train enthousiast, I think that this place deseves a visit.

Παλιγγενεσία


Σήμερα το πρωί η Φρόσω πήγε τη μαμά στο αεροδρόμιο. Την πήγε για να πάρει το αεροπλάνο για να πάει να αποτίσει φόρο τιμής στους Αφυπνιστές της ελληνικής συνείδησης, που σήμερα κλείνει 40 ολόκληρα χρόνια. Η Εθνοσωτήριος Επανάστασις, η Ελλάς των Ελλήνων Χριστιανών, καθολικώς διαμαρτυρομένων, ήταν ένα υποχρεωτικό στάδιο για τη μετάβαση της χώρας αυτής από το δεύτερο κόσμο στον πρώτο σύμφωνα με τα υψηλά Ευεργετικά πρότυπα. Ίσως ήταν το μεγαλύτερο πείραμα επί ευρωπαϊκού χώρου των masterminds, των σεσημασμένων που δρουν στην Ουάσινγκτον: εγκαθίδρυση ενός Λατινοαμερικάνικου τύπου καθεστώτος σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Βέβαια, τους πήρε πάνω από 20 χρόνια από το τέλος του Β'ΠΠ που το πάλευαν, αλλά τα κατάφεραν. Ευτυχώς, οι Ισπανοί, δε χρειάστηκαν βοήθεια από τους Ευεργέτες: είχαν προλάβει να βγάλουν τα ματάκια τους μόνοι τους ήδη πριν από το Β' ΠΠ.

6.4.07

Θάνατος στη Βενετία

ή αλλιώς, πνιγμός στη Σαντορίνη. Σε τοπίο δραματικό, επιβλητικό, με φόντο τα Φηρά που φαίνονται από τη θάλασσα. Θάνατος μέσα στο απέραντο γαλάζιο του Ελύτη. Μόνο το ναυάγιο λείπει από την καρτ-ποστάλ. Ανάλαφρα, μεσογειακά. Όχι αγγλοσαξονικά, νύχτα σε παγωμένα νερά δίπλα από παγόβουνα στη μέση του πουθενά, όπως ο Ντελαμαγκέ ντε Τιτανίκ.
Ευτυχώς, η Χάνει Πάλι Πετραλιά, ο Κεφαλογοσκούφης, ο Χήρος, η πλοιοκτήτρια εταιρία που έγινε Λούης, ήταν κατηγορηματικοί και μας καθησύχασαν: ο μηχανισμός και το πλήρωμα ανταποκρίθηκαν άψογα. Γιατί αν φορτωθούν με ένα multideath ναυάγιο στην πλάτη τους, πως θα τους ανασχηματίσει ο Κωνσταντίνος ο Β' ο ταπεινός;
Ναι, τελικά είναι το κισμέτ, η Χειρ του Θεού τέτοιες μέρες, ο Άγιος που είχαν οι επιβάτες ώστε το ναυάγιον να τελεσθεί υπό Κ.Σ. (κανονικές συνθήκες, ήτοι: μηδέν βαθμοί Κελσίου, 760 εκατοστά στήλης υδραργύρου). Απόλυτη νηνεμία, λιακάδα, μηδέν κυματισμός, κατάλληλη θερμοκρασία, για να μπορέσουν τα σωστικά συνεργεία να λειτουργήσουν με την ησυχία τους και χωρίς το άγχος για τα βαρέα και ανθυγιεινά, γιατί το ταμείο τους μπορεί να μην τους τα αποδόσει. Γιατί αν δεν ήταν οι Κ.Σ., αλλά π.χ. κάτι άλλο επίσης συνηθισμένο, όπως νύχτα, ισχυροί άνεμοι, κρύο και απόσταση από το κοντινότερο λιμάνι μερικές δεκάδες ναυτικά μίλια, τι θα είχε συμβεί; Α π λ ά μια ακόμα τραγωδία, σαν αυτές τις υπέροχες που ήξεραν να γράφουν οι πρόγονοί μας, όπου όλοι γνώριζαν ότι βαδίζουν προς την καταστροφή, αλλά κανείς δεν ήταν ήθελε να κουνήσει ούτε το δαχτυλάκι του. Σαν και αυτές που γράφονται από καιρό σε καιρό στους ελληνικούς αυτοκινητοδρόμους. Και μετά όλοι λένε: ατυχία. Και μετά από λίγο ξεχνιούνται.
Ναι, είναι τελικά θέλημα Θεού. Όπως το ξυλοκόπημα και το φονικό στην Παιανία. Όπως το δυστύχημα στα Τέμπη. Όπως το "πέταλο του Μαλιακού". Όπως το ΚΤΕΛ στον Αλιάκμονα. Όπως ο κακός μας ο καιρός. Λες και η στιγμιαία ατυχία σημαίνει εγκατάλειψη των πάντων στην τύχη τους. Λες και η ατυχία και οι ύφαλοι και τα ανθρώπινα λάθη υπάρχουν μόνο σε αυτή χώρα. Το θέμα είναι μετά μετά την κακή τύχη τι κάνεις. Το κρατάς μυστικό; Καλείς σε βοήθεια; Και αν καλέσεις σε βοήθεια τι γίνεται; Δυσφημείται η εταιρία; Δε μπορεί... Κράτα το μυστικό. Να το μάθουμε από τα κανάλια και να παρέμβει η Τηλεεισαγγελεία και να αποδοθούν ευθύνες από τον Εισαγγελάτο.
Οι ναυαγοί εκφράστηκαν με προβληματισμό για την αποτελεσματικότητα του πληρώματος και τη βοήθειά τους και ευχαριστούσαν τους απλούς ψαράδες. Εξ' άλλου δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα πλην των ελληνικών η λέξη "φιλότιμο". Όπως και η "γαϊδουριά".

3.4.07

Θλον όργανο

Καλά, απίθανοι οι τύποι. Λες και δεν το 'ξεραν... Λες και και πρώτη φορά γίνονται επεισόδια. Λες και 30 χρόνια τώρα, δεν γίνεται σε ένα τουλάχιστο γήπεδο της χώρας από ένα περιστατικό, βίας κάθε Κυριακή. Λες και οι αθλητικές εφημερίδες δεν τα ξέρουν. Έπεσαν από τα σύννεφα, λέει. Ο Πολύδωρος (που χέστηκε, επειδή είναι γρήγορος στα πόδια), ήταν συντετριμμένος. Απορούσε με τα γεγονότα. Εμ, βέβαια... Πλακώνει τους φοιτητές στο ξύλο (καθ' ότι εύκολος στόχος, δεν έχουν καδρόνια και Μολότοφ), και αφήνει τους "αναρχικούς", και τους "αντιεξουσιαστές", τους "κουκουλοφόρους" να κάνουν φιτίλια το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Το Γιωτόπουλο που έσφαξε τόσο κόσμο, δεν του ακούμπησαν τρίχα, και πολύ καλά έκαναν, ίσως ήταν η μοναδική φορά που η Δικαιοσύνη λειτούργησε άψογα από άκρη σε άκρη. Που η Δημόσια Τάξη κατάφερε να εντοπίσει την πιο δυσεύρετη τρομοκρατική οργάνωση του Ανατολικού ημισφαιρίου, και δεν μπορούσε να συλλάβει τους παράγοντες και τους υποκινητές, αλλά ούτε καν να βρει τα κωλόπαιδα με τους σουγιάδες και τα ρόπαλα. Που το youtube βρίθει από βίντεο μίσους και βλακείας. Για αντιπαράθεση, δίνω δύο links:
- Ενός φοιτητή που συνελήφθη από την Αστυνομία χωρίς να βρεθεί κανένα στοιχείο επάνω του κρατήθηκε στην Ασφάλεια σε συνθήκες παρακράτους του '63. Όποιος θέλει, τα πιστεύει. Εμένα πάντως δε μου κάνουν και πολύ για ψέματα, μάλλον το πρόσωπο της Αστυνομίας μας είναι λίγο-πολύ γνωστό: καταστολή στο κόκκινο, πρόληψη καμία, ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα προς τον συλληφθέντα: Είμαι ένας από τους συλληφθέντες της 8/3/07
- Ενός ανεγκέφαλου (από τους πολλούς) που ανεβάζει βιντεάκια στο YouTube με τα κατορθώματά του, και ένας Ρώσος που τον απειλεί και τον συμπληρώνει με τους "όρους της μάχης" που ισχύουν στην πατρίδα του. Όχι, δεν έψαξα πολύ. Απλά έδωσα στο search τις λέξεις gavroi, vazeloi, mounia! Chicken Run Καμαρώστε! Αυτά είναι τα παιδιά μας, εικόνα και ομοίωση του εαυτού μας!