ΒΗΜΑgazino

Αγαπητή φίλη ζωή Χ.,
διάβασα τις δηλώσεις σου στο τελευταίο ΒΗΜΑgazino και μπορώ να πω ότι προβληματίστηκα αρκετά. Ξέρεις, έχω αναρωτηθεί στο παρελθόν αρκετά για το κατά πόσο μπορούμε όλοι εμείς που δεν έχουμε μεγαλώσει μέσα σε εποχές γεμάτες πολιτικές ζυμώσεις και πλην κάποιων έντονων πολιτικών αντιπαραθέσεων σε επίπεδο οπαδών ποδοσφαιρικού στυλ της δεκαετίας του '80, μπορούμε να διεκδικούμε το ότι είμαστε (ή αυτοτοποθετούμαστε) στο χώρο της αριστεράς, του ακτιβισμού και ταυτόχρονα ο τρόπος ζωής μας να ταυτίζεται με αυτόν ακριβώς τον τρόπο ζωής ο οποίος (έμμεσα αλλά σίγουρα) γεννά τα τεράστια προβλήματα του πλανήτη για τα οποία κατεβαίνουμε στις διαδηλώσεις. Ναι, συμφωνώ, είναι σωστό να διαμαρτύρεσαι για την εισβολή στο Λίβανο, αλλά έχεις άραγε αναλογιστεί ότι αυτός ο πόλεμος συμβαίνει για το πετρέλαιο της ακριβής Μερσεντές σου; Ότι κάποια παιδικά χέρια, σαν αυτά που φτιάχνουν την ακριβή Lοuis Vuitton τσάντα σου στο Πακιστάν, μπορούν να είναι οι επόμενοι αυτόχειρες βομβιστές ανά την υφήλιο; Ναι, καταλαβαίνω ότι είναι πολύ δύσκολο για όλους εμάς τους Δυτικούς (ναι, και εμάς τους βολεψάκηδες Έλληνες) που έχουμε συνηθίσει την καλοπέραση, να αποχωριζόμαστε τον ηδονισμό και τον υλισμό του τρόπου ζωής μας, προκειμένου να παραχωρήσουμε λίγο χώρο επάνω σε αυτόν τον πλανήτη και για κάποιους άλλους, λιγότερο ευνοημένους από εμάς. Όταν ο φωτογραφικός φακός "τσίμπησε" έναν από τους κεντρικούς διοργανωτές των διαδηλώσεων της Γένοβας το 2001 να κάνει ανάπαυλα και να πίνει ένα κουτάκι Coca-Cola, έγινε μεγάλος ντόρος για το πως αυτός ο άνθρωπος, ο μπροστάρης, που διαδηλώνει κατά της παγκοσμιοποίησης και των MacDonalds, να είναι ο ίδιος που τη στηρίζει πίνοντας ένα απλό, καθημερινό (ναι, απλό) κουτάκι Coca-Cola! Μα εκεί ακριβώς βρίσκεται και η ουσία του όλου ζητήματος! Οι χούντες, οι πολυεθνικές, η Αμερικάνικη και η Βρετανική κυβέρνηση, όλα αυτά τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου μας, αυτοί που εμείς προσωποποιούμε με την ταμπέλα του κακού, του εχθρού, δεν βρίσκονται σε κάποια ήπειρο συγκεκριμένα, σε κάποια συμμαχία, σε κάποια χώρα, σε κάποιο κόμμα, σε κάποιο άτομο μεμονωμένα (όπως π.χ. ο κύριος Μπους), βρίσκονται και κατοικούν πρώτα απ' όλα μέσα σε εμάς τους ίδιους! Και είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας και της προσωπικότητάς μας!
Λοιπόν, για να πω εν τέλει και τη γνώμη μου, προτιμώ να υπάρχουν άνθρωποι που πρωτίστως ο τρόπος ζωής τους και η φιλοσοφία τους να υπαγορεύει ένα συγκεκριμένο τρόπο για να παταχθεί το κακό στη ρίζα του, περισσότερο από τη συμμετοχή σε μία πορεία διαμαρτυρίας. Όταν ο τρόπος ζωής μας θα υποδεικνύεται από τον τρόπο ζωής του Τσε, του Μπελογιάννη, του Βελουχιώτη,του Μπερλίνγκουερ και του Φιντέλ Κάστρο (για να αναφέρω και κάποιον ζωντανό), χωρίς να προκαλούμε με τη μανία μας για απολαύσεις, τότε θα έχει γίνει ένα βήμα για την πρόοδο της παγκόσμιας κοινωνίας μας. Και αν το παράδειγμα του Κάστρο είναι ίσως ατυχές, ας συγκρατήσουμε από αυτόν το λιτό τρόπο ζωής του, σε αντίθεση με αυτόν των πρωτοκλασάτων στελεχών στο πρώην Ανατολικό Μπλοκ, τα οποία προκαλούσαν με τη χλιδή και την καλοπέραση τους. Πρώτα ξεκινούμε με το τι μπορούμε να αλλάξουμε στον εαυτό μας και μετά αλλάζουμε τον κόσμο μας. Πρώτα τακτοποιούμε τα του οίκου μας και μετά τα του δήμου μας. Πρώτα αγοράζουμε φτηνά ρούχα, κομψά, ενισχύοντας την τοπική μας οικονομία και μετά ανατρέχουμε στα πολυτελή. Πρώτα δροσιζόμαστε με τοπικά αναψυκτικά, φτιαγμένα από εμάς τους ίδιους και μετά καταπιανόμαστε με τις πολυεθνικές των αναψυκτικών. Πρώτα περιορίζουμε την κατανάλωση του ρεύματος στο σπίτι μας αντικαθιστώντας την επιλογή του δίπορτου ψυγείου-ντουλάπας με κάποιο άλλο μικρότερο και οικονομικότερο.
Φίλη Ζωή, προσπαθώ να κάνω μια εποικοδομητική κριτική στα λόγια σου και προσπαθώ να αναδείξω τα σημεία του καιρού μας, μια και εγώ στην πράξη είμαι αρκετά μακρυά από αυτά τα ιδανικά που περιγράφω.