13.12.08

St. Nikolaos Night: No regrets

Epaminondas Korkoneas, 37, Special Guards police officer, the one that murdered the 15-year boy, a father of 3, a former Marines soldier, appeared before the magistrate. But not exactly. Actually by confessing by memorandum, the "chicken" way, where instead of being interrogated, be asked of questions and answer on them, sent something like a "note", a paper thrown on justice 's face. In this memorandum, he shows no apology, no regrets, nothing, not even pardoning for shooting even the worst criminal, let alone a teenage boy. He instead tries to charge the boy 's side, by accusing it and its company of showing "unacceptable" behaviour and telling some incredible stories about being previously involved in clashes as a football hooligan. The most absurd, is that he already had formed a figure, an opinion about the boy 's profile: about all these rich families children, bored to death about everything and meet into teams to convert their boredom into anger and rage by frequenting Exarchia, meeting with so-called αντιεξουσιαστές, (counter-power radical activists, marked as "terrorists" in Anglosaxon countries) that isult, curse and even throw bottles at police cars. In other words, a real criminal. Hopefully, the boy 's school management has answered strictly on that:
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=966716&lngDtrID=244
Yes indeed, he was a rich family 's seed and they have all the means to support any investigation and mobilize all their connections to find the truth. But I can 't imagine what hould happen if he was a middle or low-class family child.

December 6th, the St. Nikolaos Night in the greek ortodox calendar. A day that a spark came into a flame. A day that a problem supressed for years, decades maybe, broke loose. When all fallen-into-sleep spectators, filled up with delivery pizzas, dreaming of getting a loan to buy the new shiny SUV that saw at the commercial before the reality show, glanced their youngster on the TV news. He was missing, God knows since when. Actually they were never been interested of what he was doing beyond the usually closed door in the end of the corridor. They had given him everything: a stereo, a Play Station, an iPhone, an iPod and other gadgets. But they had never given him a chance for opening his heart, for showing his dreams, for a hug. They were thinking that their dreams of living between consumer goods should also be his dream. But they were fooled: that little piece of shit was protesting against their lifestyle. And smashing their shrines: the banks. Where their life was beginning and ending, never granted, always borrowed from them. With no dreams, no expectations.

Don 't worry about the damages, they will be added up at the plasma TV 's final price and the bank loan 's interest rate. I am really proud of these schoolchildren: finally, somebody revolts against this miserable lifestyle.

27.10.08

Αποκατάσταση

Συχνά-πυκνά, πηγαίνεις στα πάτρια εδάφη. Στο πατρικό σπίτι, όπου όλα παραπέμπουν σε προηγούμενα χρόνια ή δεκαετίες. Και η ατμόσφαιρα παραμένει πάντα η ίδια. Και τα πρόσωπα, το ίδιο. Μόνο που ο χρόνος τα διαβρώνει. Χαμόγελα χωρίς ζεστασιά, χλιαρές αντιδικίες. Γιατί, εξ' άλλου; Κούραση να τσακώνεσαι, κούραση και να προσποιείσαι ότι όλα πάνε καλά.
Κηρύγματα. Τότε, μαθήματα και βαθμοί. Τώρα, άλλα. Ελλείψει ουσιαστικών προβλημάτων, όλα ανάγονται σε ζητήματα πιο ευτελή. "Γιατί με την κατσαρόλα που σου πήραμε κάθεσαι να βράζεις χόρτα, ενώ μπορείς να μαγειρεύεις τόσο ωραία φαγητά;" "Γιατί δεν έκλεισες ραντεβού με το πλακά την Πέμπτη; Τα σωμόν που διάλεξες δεν ταιριάζουν με αυτή τη μπανιέρα".
Υπάρχουν και άλλα πεδία συζήτησης, όπως η αποκατάσταση. Μεταξύ σιδερώστρας και σφουγγαρίστρας. Γνωστή αργόσχολη, έκανε την τύχη της με μέτριο γάμο. Και κυρία πλέον, στο σπίτι της, καμαρώνει. "Πως μπορεί οι ηλίθιοι να αποκαθίστανται τόσο εύκολα;" "Και εσείς που έχετε μυαλό, όχι;" Οι απόψεις αντανακλούν συγκεκριμένη οπτική, οπότε δημιουργούνται απορίες:
- η "αποκατάσταση" ορίζεται σαν το σύνολο των αντικειμένων που εξοπλίζεται ένα σπίτι από Notos Home, Sotrek, Δια χειρός Βαράγκη και ΙΚΕΑ και κουβαλιώνται με τζιποειδές πολλών κυβικών; Ανάμεσα στους καναπέδες και τις κουρτίνες, υπάρχει χώρος για ανθρώπους; Αν ναι, τι είδους; Ηλίθιους ή έξυπνους;
- αν η αποκατάσταση είναι όντως αυτό και οι ηλίθιοι, αυτοί που το πετυχαίνουν με το λιγότερο κόπο, τότε οι έξυπνοι ποιοι είναι; Και η εξυπνάδα τους, τελικά, σε τι συνίσταται; Μάλλον θα είμαι από τους έξυπνους.

Επίσκεψη στο πατρικό είναι η ανταλλαγή νέων που δε μπορούν να ειπωθούν από το τηλέφωνο. Ποτέ διάλογος σε στρογγυλή τράπεζα. Μόνο τετ-α-τετ. Όπως σε διαδρόμους επιχείρησης. "Πως πάει η δουλειά;" "Καλά". "Δηλαδή, τι καλά;" "Ε, καλά". "Αυτό, μόνο;" "Δηλαδή, τι άλλο περισσότερο;". Οι προαγωγές, τα μπόνους και οι δυσμένειες πήραν τη θέση των βαθμών, των απουσιών και των αποβολών.
Νέα θεωρούνται μόνο τα οικονομικά ή η χαρτούρα. "Πήγες στο κτηματολόγιο;" "Τι περιμένεις, να γίνει χαμός στο υποθηκοφυλακείο;" Τα υπόλοιπα παρακάμπτονται συγκαταβατικά. "Ε, εντάξει τώρα, μια χαρά, είσαι, τι θέλεις τώρα;" Ίσως να 'ναι και έτσι.
Μετά τις ανταλλαγές νέων, ο καθένας απομονώνεται. Σε τηλεόραση, υπολογιστή ή σταυρόλεξο. Αλλά πάντα όλοι μαζί. Στη σιγή. Που και που, κάποιος σηκώνει το βλέμμα για να σχολιάσει κάτι στην τηλεόραση. Πως σπάει η σιγή; Με μουσική; Όχι. "Θα θυμάμαι πάντα, τα μάτια του φίλου μου να ακολουθούν σαν πουλιά, τις γραμμές του τρένου..." "δε σταματάς σε παρακαλώ το τραγούδι;" "γιατί;" "Δεν καταλαβαίνεις ότι μας ενοχλεί εμάς τους υπόλοιπους;".
Στο λιτό ρολόι της κουζίνας, οι ώρες κυλάνε αργά. Η μετάβαση από σπίτι στο πατρικό, γίνεται για να σπάσει η ατελείωτη σιγή. "Τι πράμα βρε πουλά μου,να κάθεσαι εκεί, στου διαόλου τη μάνα;". Όταν τελικά γλιτώσεις από του διαόλου τη μάνα, σου την έχουν στημένη πυροβολισμοί εξολοθρευτών, ετυμηγορίες δημοσιογράφων, ιαχές γηπεδούχων και νιαουρίσματα πρωινούδων.
Σιγή, λοιπόν;
Όχι:Εξώστης - Στέρεο Νόβα

14.10.08

Ανάκαμψη

Γουλ Στρητ Τζέρναλ, Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, οι ελληνικές εφημερίδες, όλοι περιχαρείς: οι αγορές ανέκαμψαν. Μετά από την αβεβαιότητα των τελευταίων 2 εβδομάδων, την πρώτη ηλεκτρονική κατάρευση οικονομίας κρατικής οντότητας (Ισλανδία), κρατικοποιήσεων τραπεζών, επανερχόμαστε. Και τώρα, τι;
Έχω κλάσει μέντες: τα βλέμματα όλου του πλανήτη, στραμμένα στο Παρίσι όπου συνεδρίαζαν ε κ τ ά κ τ ω ς οι αρχηγοί των κρατών της Ευρωένωσης (και ο Χοντρός μαζί τους, έτοιμος να την πέσει στο μπουφέ με τα φαγιά και τα ξύδια). Και αποφάσισαν. Και ιδού η ευτυμηγορία τους: "να στηρίξουμε τις τράπεζες με 1,4 τρισεκατομμύρια ευρώπουλα που έχουν ανάγκη γιατί αλλιώς θα καταρεύσουμε όλοι". Και τις στήριξαν. Με ποιανού χρήματα; Με τα χρήματα των λαών. Ποιών λαών; Των κοιμισμένων, φυσικά! Της σιωπηλής πλειοψηφίας. "Ε, σιγά ρε, αφού παίζει ακόμα η τηλεόραση και αποχαυνώνομαι, τίποτα δεν συμβαίνει". Ευτυχώς, ο Αλογομούρης (Υπουργείο Ιπποδρόμων και Γαμημένων Ομολόγων) έπαιζε πιάνο για να καθησυχάσει τους επενδυτάς: "εδώ τα καράβια μπορεί να χάνονται, οι βαρκούλες όμως αρμενίζουν. Οι καταθέσεις του Έλληνος τηλεθεατή δε διατρέχουν κανένα κίνδυνο. Επιστρέψτε φρόνιμα στις καμπίνες σας και κοιμηθείτε ήσυχοι".
ερτ τελεία τζι αρ: "Οι «χρυσές» αμοιβές των τραπεζιτών φαίνεται πως προκάλεσαν τόσο την κοινή γνώμη στην Αγγλία, όσο τις επικρίσεις του Βρετανού πρωθυπουργού, Γκόρντον Μπράουν, ο οποίος μίλησε για «απληστία» και «ανεύθυνη και αλαζονική συμπεριφορά», καθώς καταγράφονται ως μια από τις αιτίες για τη δεινή κατάσταση στην οποία περιήλθε το τραπεζικό σύστημα της Αγγλίας."
Έλα ντε.
Έπεσαν από τα σύννεφα.
Ο κόσμος το 'χε τούμπανο και 'μεις κρυφό καμάρι.
Οι "επενδυτές" ανά τον κόσμο, τα "γκόλντεν μπόιζ", οι λοιμοκοντόροι που παζαρεύουν αέρα κοπανιστό και τους χαριεντίζουν σε σαπουνόπερες, δελτία ειδήσεων και πρωινάδικα σαν πρότυπα "επιτυχημένου" άντρα, πήραν παράταση ζωής και τίμησαν την εμπιστοσύνη των κολλητών τους στις πολιτικές καρέκλες για τις γενναίες αποφάσεις ανεβάζοντας τους Νικκέι, τους Ναζντακ, τους ΦουΤΣΙ, τους ΚΑΚ και τους ΝΤΑΞ. 'Νταξ', μωρέ! Και τι έγινε; Αφού υπάρχει κάποιος μαλάκας στο φινάλε να πληρώνει, γιατί όχι; Προλαβαίνουμε να τσεπώσουμε μερικά ακόμα. Αλλά πριν, ας πάμε στην Καλιφόρνια όλα τα μπουμπούκια μαζί της American International Group (AIG) παρεούλα, με τα λεφτά της έκτακτης επιχορήγησης από τους αμερικάνους φορολογούμενους. Εξεκιούτιβ, τσάνελ, ακάουντ, μπιντ, προντακτ, πρότζεκτ, ινγκέιτζμεντ, ρηζόρσιζ, ακτινγκ: υπάρχει τέλος πάντων, κανείς που να παράγει κάτι μέσα σε όλη αυτή την σφηκοφωλιά, κάτι χειροπιαστό; Εγώ πάντως καυλώνω με το ινγκέιτζμεντ, γιατί πάει χέρι-χέρι με το γουέντινγκ.
Από το laissez-faire του 19ου αιώνα, στο Θατσερισμό και το Ρηγκανισμό της δεκ. του '80, καθώς επίσης και στους εδώ ιεραπόστολους (Ανδριανόπουλος, Μάνος, Δούκας, Αλογοσκούφης, Παπαντωνίου) τίποτα δε στάθηκε εμπόδιο στους καρχαρίες (και τα μικρότερα ξαδέρφια τους, τα καρχαρίνια) να τρώνε τα πάντα, και τα μικρότερα και τα μεγαλύτερα φιλέτα. Εδώ και 20 χρόνια παπαριάς της οικονομίας της αγοράς, της καραμέλας του φιλελευθερισμού (καλά, το "ασυδοσία" δεν το είχε συμπεριλάβει κανείς στην εξίσωση;), της "αυτορρύθμισης", η βάρκα έμπαζε νερό, αλλά κανένας δεν ενδιαφερόταν να δει από που. Ο καραγκιόζης ο Σόρος, αφού τα έβγαλε καλά τότε με το κραχ του '87, τώρα βγαίνει και λέει ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα έλαβε «πολύ περισσότερη σημασία στην παγκόσμια οικονομία» και τώρα που ταλαντεύεται θα ακολουθήσει μια νέα ρύθμιση και «θα καταστεί λιγότερο επικερδές». Τι λε ρε τρόμπα! Αφού τα άρπαξες και εσύ μούτρο, τώρα τα βρίζεις. Το χρήμα δεν αλλάζει, όπως και τα σκατά. Μόνο οι μύγες που κάθονται επάνω τους.
Έκτακτο παράρτημα: Τρεχάτε, χριστιανοί! Το Φόρμπς δημοσίευσε το νέο κατάλογο των πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου και τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά: ο Γουώρεν Μπάφετ εκθρόνισε το Μπιλ Γκέητς στην κορυφή των φραγκάτων! Ναι, αμέ! Και τώρα πως θα κανονίσω τα του οίκου μου; Είχα τρελή πρεμούρα και κάψα. Φιλάνθρωποι λεφτάδες, ωραία κάστα: άντε και γαμηθείτε.
Ουφ, ώρα να χαλαρώσω, να ρίξω τους τόνους. Θα χτυπήσω μια ένεση ρευστότητας, μήπως και μου 'ρθει επενδυτική τσίρλα. Τη συνταγή μου τη χορήγησε ο Δρ. Ζαν-Κλωντ Τρισέ.
Γαλήνιο φινάλε: "τα πράγματα φαίνονται όμορφα από την κορυφή του καταρτιού ενός ιστιοφόρου." Από το ήρεμο Σαββατοκύριακο στα πάτρια εδάφη. Επίσης, είδα τα μαλλιά της κεφαλής μου για πρώτη φορά από αυτή την οπτική, δεν το περίμενα ότι θα έβγαινε κάτι τέτοιο.
Κομμάτι της ημέρας: Motorhead, "Eat the Rich".

6.10.08

Σαββατοκύριακο στη Γκιώνα

Εδώ και 2 εβδομάδες περίπου, είχα αποφασίσει να συμμετέχω στην εκδρομή του ορειβατικού συλλόγου στη Γκιώνα. Η εκδρομή περιλάμβανε σύντομη ανάβαση 1-1,5 ώρας από τα Μνήματα στη Βαθιά Λάκκα το Σάββατο, διανυκτέρευση στις σκηνές και την επόμενη διάσχιση του ρέματος της Ρεκάς, αφήνοντας την Πυραμίδα της Γκιώνας δεξιά. Ένας τελευταίος έλεγχος σε επιλεγμένες διαδικτυακές σελίδες του καιρού το πρωί του Σαββάτου, για να σχηματίσω την (προσωπική μου) πρόγνωση για τις παρακάτω συνθήκες (μιλώντας για πάντα τις "αστικές" και υπαίθριες" προγνώσεις, αγνοώντας την αστάθεια και αδυναμία πρόβλεψης του καιρού σε ένα βουνό): επέλαση μετώπου κακοκαιρίας το βράδυ Σαββάτου προς Κυριακή από δυτικά προς ανατολικά στο ύψος της Κεντρικής Ελλάδας με έναρξη βροχόπτωσης στο διάστημα 00:00-03:00 Σαββάτου προς Κυριακή και στη συνέχεια ισχυρούς ανέμους κυρίως στην Ανατολική Ελλάδα με μεγάλη πτώση θερμοκρασίας.Άφιξη στην αρχή του μονοπατιού: 13:00 Σαββάτου. Ξεκίνημα πεζοπορίας: 14:00. Φτάσαμε στο σημείο που θα διανυκτερεύαμε κατά τις 16:00, σε ένα μικροσκοπικό λιβάδι λίγο πιο κάτω από τη Βαθιά Λάκκα και μεταξύ της και της κορυφής Βούτσικα, με τον καιρό πολύ συννεφιασμένο με αρκετό κρύο και αέρα. Μόλις στήσαμε σκηνές, άρχισε η βροχή, κατά τις 17:00. Μπήκαμε στις σκηνές και τσιμπήσαμε κάτι λουκάνικα, τυριά, ψωμιά κτλ. Στις 19:00 σταμάτησε η βροχή και οι υπόλοιποι που δεν είχαν φάει, έβγαλαν τα καμινέτα και τις κατσαρόλες έξω, όπου πλέον είχε αρχίσει να κάνει ακόμα περισσότερο κρύο. Ο Πέτρος και εγώ (υπήρχε και η Βάσω, η τριάδα της σκηνής μας) που μέναμε στη σκηνή μαζί, πέσαμε για ύπνο, ναρκωμένοι από το φαΐ και το κρύο. Η Βάσω έκανε παρέα στους υπόλοιπους που έτρωγαν έξω. Κατά τις 22:00 αρχίζει μια καταιγίδα με αέρα (αλλά ευτυχώς χωρίς κεραυνούς), η οποία σταμάτησε περίπου στις 01:00 προς Κυριακή. Αλλάξαμε τη φορά που κοιμόμασταν (δεν είχαμε κοιμηθεί σχεδόν καθόλου) για να μην τρώμε στα μούτρα τη σκηνή που λύγιζε από τον αέρα. Πλέον όμως το χώμα είχε μαλακώσει πολύ από τα καντάρια νερού που έπεφταν και τα πασαλάκια ήταν πολύ λεπτά για να κρατήσουν τη σκηνή στον αέρα. Τότε ο Πέτρος ντύθηκε και βγήκε έξω, προσπαθώντας να ξαναστήσει όπως μπορούσε τα διάφορα μέρη που έφευγαν, με τη βοήθεια του Βασίλη ο οποίος ήταν σε εγρήγορση, εν όψει της προετοιμασίας του για το Aconcagua, στο οποίο θα προσπαθήσει να ανέβει τον Ιανουάριο. Παρέμεινα μέσα προσπαθώντας να συγκρατήσω με το βάρος μου τη σκηνή, την οποία δεν στήριζε πλέον σχεδόν τίποτα, μέχρι να τη συμμαζέψει. Κατά τις 02:00 περίπου τελείωσε, μπήκε μέσα και κατάφερα να κοιμηθώ επιτέλους για 2,5 ώρες, η μοναδική ώρα που κοιμήθηκα κατά τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί. Ο ύπνος κράτησε μέχρι περίπου τις 04:15, οπότε πλέον οι πανίσχυρες ριπές του ανέμου είχαν αρχίσει να κάνουν τη σκηνή έρμαιο του ανέμου και του χιονόνερου που έπεφτε κατά διαστήματα. Ο άνεμος πρέπει να είναι μάλλον ο χειρότερος που έχω αντιμετωπίσει, ίσως ο καιρός της Ισλανδίας να τον ξεπερνούσε, και αυτά όχι σε κάποιο δεδομένα δύσκολο, ψηλό βουνό της χώρας και του εξωτερικού, αλλά σε υψόμετρο μόλις 1800 μ. Ο αέρας λυσσομανούσε σα δαιμονισμένος. Τα βράχια που υψώνονταν λίγο πιο πίσω μας, προσφέροντας κάποιο ελάχιστο απάγκιο (;) μούγκριζαν από τον αέρα σαν τζάμπο σε απογείωση. Στη συνέχεια, μόλις ο θυελλώδης δυτικός άνεμος υψωνόταν από την Πλάκα της Συκιάς μερικές δεκάδες μέτρα, κατέβαινε σαν βόμβα προς τα κάτω, προς τη μικρό λιβάδι που είχαμε κατασκηνώσει. Η οροφή της σκηνής στις ριπές κατέβαινε μέχρι τη μούρη μας, χτυπώντας μας με τις μπανέλες διαρκώς. Πλέον ο ύπνος ήταν αδύνατος. Δυστυχώς έπρεπε να υπομείνουμε τη διαδικασία αυτή μέχρι το πρώτο φως της ημέρας, οπότε και να πάρουμε το δρόμο της (άτακτης) επιστροφής. Κατενάτσιο δηλαδή, μέχρι πρωίας, με την κατάσταση της σκηνής να επιδεινώνεται και το ηθικό μας να πέφτει συνεχώς, τυλιγμένοι μέσα στους υπνόσακους μας, προσπαθώντας να μείνουμε τουλάχιστον στεγνοί και ζεστοί. Περίπου στις 05:30-06:00, ο αέρας είχε πλέον ξηλώσει το κάλυμμα της σκηνής, κάνοντας το καραμπίνερ με το οποίο κράταγε η Βάσσω το κάλυμμα, άχρηστο. Αφού κάποια φραστική αντιπαράθεση μεταξύ εμένα και της Βάσσως είχε αρχίσει σχετικά με τη διαχείριση της κρίσης, μάζεψα όπως-όπως τον υπνόσακο και αναζήτησα κατάλυμα στη σκηνή του Μενέλαου, προσπαθώντας να ανακτήσω δυνάμεις για το κακήν-κακώς μάζεμα και επιστροφή. Νομίζω ότι πρέπει να κοιμήθηκα για 10-15 λεπτά, και βλέποντας το φως να ξημερώνει έξω, σηκώθηκα και πήγα στη σκηνή, παρακινώντας τον Πέτρο να σηκωθούμε να φύγουμε. Η σκηνή μας πλέον είχε γίνει γιρλάντα. Δεν υπήρχε σημείο που να μην έχει σκιστεί, οι μπανέλες στραβωμένες από τα αλύπητα χτυπήματα των ριπών του ανέμου, ολόκληρο το βράδυ. Ήμουν πλέον 14 ώρες μέσα στο αντίσκηνο και τα νεύρα μου είχαν σπάσει, μη μπορώντας να το κουνήσω ρούπι από το αγιάζι. Μέσα σε 10' τα είχαμε μαζέψει και εξαφανιστήκαμε στο μονοπάτι της επιστροφής, τρεκλίζοντας και παραπατώντας εν μέσω εκρηκτικών ριπών και ελαφρού χιονόνερου.
Μόλις φτάσαμε, κοινή συνισταμένη και των τριών συνοδοιπόρων (στο βουνό και στο δρόμο) ήταν να βρεθούμε στα σπίτια μας για ξεκούραση το συντομότερο δυνατόν. Εκτός από μια στάση στην Άσκρη Βοιωτίας για να χαιρετήσουμε τον πρώην πρόεδρο του Συλλόγου, πήγαμε καρφί στο Σχηματάρι για να πάρω το αυτοκίνητό μου. Πήγα στους γονείς μου στη Χαλκίδα και έπεσα εξαντλημένος για ύπνο. Ξύπνησα στις 22:30, αλλά τα πόδια μου δε με βάσταγαν και πολύ και έτσι ξαναπεσα για ύπνο, ξυπνώντας κατά τις 06:45 (χωρίς ξυπνητήρι) για να πάω στο γραφείο, σχεδόν απ' ευθείας από Χαλκίδα.

24.9.08

Wedding in Sifnos


I departed for the island of Sifnos for a wedding on Saturday. Loaded the motorbike 's top case with the absolutely necessary (plus the wedding 's costume) on listening to the adverse weather warnings. Woke up at 06:00, ship departs at 07:25. During the ship 's five-and-a-half hours trip was already drizzling. When i got off the ship, the hotel was next to the port, i did not have to ride a long distance. But the rest of the people were staying in Apollonia (the capital), some 5 km away. fortunately, i was well prepared for heavy rain. I have gore-tex trousers, motorcycle boots, 2nd pair of sweaters, jeans and only 1 T-shirt! And of course the σαγιονάρες. But that wasn' t enough. I had all the heavy rain on my back, since we decided to lunch in Kamares (the port), next to my hotel! It was already windy, i was wet and feeling quite cold, but stood all along the table gathering at the taverna, shielded only by the ugly clear plastic curtains, ubiquitous at the taverns and cafeterias. Finally, i managed to dry off my clothes and got out to meet the rest of the people in a bar (in the night). The night was wild, with very cool music and dances at Μπότζι bar, the only bar remaining open in the centre of Apollonia, very cool tunes, sometimes fast jazzy, sometimes soul, sometimes classic rock. Happily, the next day (Sunday), chilly though, was sunny enough for the wedding, in a tiny church next to the groom 's childhood house, at the northernmost point of the island. The wedding ceremony was at the most dramatic landscape i 've ever seen for a wedding. OMG, i 'll show you in pictures... It was the landscape, the ambient, the people. The most important was that nobody complained (as usually does) about the stone-jagged footpath to reach the church on the top of the hill, not even the women. It is possible because everybody was determined for the wedding, because rarely somebody travels for totally 8 hours roundtrip and spending almost 200 euros (travel and accommodation only) for complaining afterwards about everything (we had to walk to the church, there was no sun and it was cold, I forgot my 2nd pair of mules, this nail polish does not fit with my dress/eyes/panty etc).
The wedding gala was beautiful, next to the little hotel 's pool, within sight of Kastro settlement and Paros' and Antiparos' hazy lights in the distance. Unfortunately, the shivering gusts from time to time were creating an uncomfortable situation to almost everybody. After an occasional drizzling at about 2 o' clock in the morning, the έντεχνο band decided to give up, for both the empty dancefloor and the fear of some short circuit.

18.1.08

Επέτειος

Θυμάσαι, ε; Πάνε τέσσερα χρόνια από σήμερα... Δεν θα ήταν δυνατόν εξ' άλλου... Πως θα γινόταν άλλωστε... Αυτή η μέρα θα παραμείνει για πάντα η πένθιμη καμπάνα της ζωής σου. Από καιρό σε καιρό θα χτυπάει και θα σου θυμίζει. Τα φοβερά ατοπήματα και τις παραλείψεις. Τη δειλία σου. Να μη μπορείς να ανταπεξέλθεις στην αγάπη. Μπορεί να καιγόταν δίπλα σου, ή μπορεί και να την έκαιγες και εσύ χωρίς να το καταλαβαίνεις, και εσύ, φιρουλί-φιρουλό. Ειδικά αυτή που σαν σήμερα έχασες για πάντα.
Όχι, δε θέλω να σε αδικήσω. Σου γράφω το χρονικό σου. Ξέρω ότι υπέφερες. Ενάμιση χρόνο μετά, είχες ξεχάσει να ζεις. Θυμάσαι άραγε κάτι από την περίοδο 2004-2005; Κάτι όμορφο που να σου έμεινε αποτυπωμένο στη μνήμη; Κάτι που να κρατήσεις σα φυλαχτό, όπως πάντα κάνεις; Θέλεις να σου θυμίσω; Μάλλον όχι, ξέρεις εσύ.
Θυμάσαι τι σου είχε πει κάποτε η Έφη η θεσσαλονικιά; Κάποια στιγμή η αδιαφορία σου την είχε στενοχωρήσει. Και οι γυναίκες τα συναισθήματα τα μυρίζονται από χιλιόμετρα. Και τι γύρισε και σου είπε; "καλά, έτσι είσαι πάντα; έτσι όπως το πας, θα περνούν οι άνθρωποι από τη ζωή σου, από μπροστά σου και δε θα παίρνεις μυρωδιά". Και εσύ κάγχασες με ένα μπλαζέ μορφασμό. Δε σου άρεσε που είχε ανακαλύψει τις προθέσεις σου. Δε σου άρεσε η κριτική. Θεωρούσες μικρόψυχο όποιον σου έκανε κριτική. Σε εσένα, το θεό. Παρά τη δυσαρέσκειά σου όμως, τα λόγια της τα κράτησες. Άρα δεν σε είχαν αφήσει αδιάφορο. Φοβόσουν μήπως επαληθευτούν. Και γνώριζες ότι βάδιζες προς την καταστροφή, αλλά δεν έκανες τίποτα να το αποτρέψεις, όπως τις αρχαίες τραγωδίες. Κάπου μέσα σου σε έτρωγε η αμφιβολία, ότι μπορεί να μην είναι έτσι. Καλό αυτό.
Και ήρθε η πληρωμή σου γι' αυτό. Σε πολύ σκληρό νόμισμα. Εκτός και εάν όχι. Γιατί μπορεί στο παρελθόν να μην είχες ανταμειφθεί το μισθό της ύβρης και του μαρτυρίου, οπότε να το θεωρούσες σκληρό. Γιατί ίσως να μην είχες μάθει ποτέ σου να πληρώνεις για τα λάθη σου. Θυμάσαι ποτέ να νιώθεις τύψεις αν πληγώνεις κάποιον; Και πάλι καλά αν το αντιλαμβανόσουνα. Γιατί ποτέ δεν μπήκες στον κόπο να προβληματιστείς.
Όχι, δε σου έλειψαν οι δραστηριότητες αυτό το διάστημα. Ή τα ταξίδια. Ή τα ενδιαφέροντα. Ή οι έξοδοι. Τα έκανες όλα. Παρά την αιώνια γκρίνια σου για τα οικονομικά. Αλλά δεν εκτίμησες τίποτε απ' αυτά. Γιατί δεν τα έβλεπες με τα μάτια της ψυχής σου. Τα έβλεπες με τα μάτια του μπροστινού μέρους του κεφαλιού σου.
Ναι, υπέφερες κακομοίρη μου. Σε έβλεπα από τη γωνιά της μισόκλειστης πόρτας του σαλονιού, να κάθεσαι ώρες ατελείωτες μπροστά στον υπολογιστή. Και έκλαιγα από μέσα μου, βλέποντάς σε έτσι, για μέρες ατελείωτες, ολομόναχο μέσα στο σπίτι. Και που και που να σηκώνεσαι και να πηγαίνεις στον καθρέφτη, και να κάθεσαι να χαζεύεις τα μούτρα σου, που έδειχναν γερασμένα. Όχι από γηρατειά, αλλά από μοναξιά. Χωρίς να περιμένεις κανένα τηλέφωνο, παρά μόνο από τους δικούς σου και το Νίκο. Και δεν τον έπαιρνες πίσω, γιατί σου θύμιζε τη μιζέρια σου. Κι αυτός ο καημένος, ήταν πολύ μπλεγμένος.
Ώσπου, σε κάποια στιγμή, η φουσκωμένη πληγή έσπασε. Ήρθαν τα μαντάτα. Δε μπορούσες να συνειδητοποιήσεις ότι συμβαίνει σε σένα. Ότι θα προχωρούσε μπροστά χωρίς εσένα. Ότι δε σε θεωρούσε θεό. Γιατί τη θεωρούσες δεδομένη. Τη θεωρούσες δική σου, χωρίς να δίνεις όμως τίποτα. Και να φανταστείς ότι σε αγαπούσε κιόλας.
Για μια εβδομάδα ήσουν σκιά του εαυτού σου. Το βράδυ της πρώτης Κυριακής ήσουν στα πρόθυρα της τρέλας. Έβαλες το γκορ-τεξ τζάκετ που έχεις για το βουνό και πήγες με τη βέσπα στη Χαλκίδα, μέσα στο βράδυ, μέσα στο χιονόνερο της Μαλακάσας, για να βρεις τη Λέλα να σε παρηγορήσει. Πηγαινοερχόσουνα στο Μάνο ψάχνοντας άνθρωπο για να μιλήσεις. Για μια εβδομάδα περιφερόσουν σχεδόν νηστικός, το πρωί με καφέδες, το βράδυ με ποτά και τσιγάρα, άυπνος. Στο τέλος της εβδομάδας δεν άντεξες.
Ψυχίατρος, ψυχολόγος, χάπια ήταν τα πρώτα βήματα για την επαναφορά. Δε σου άρεσε καθόλου. Αισθανόσουν ψυχοπαθής. Εξαρτημένος. Προβληματικός. Άχρηστος. Αλλά στην κατάσταση που είχες φτάσει, δεν είχε σημασία τι θεωρούσες εσύ. Ήταν τι είναι σωστό να γίνει. Πλέον είχες πιάσει πάτο.
Η άνοδος στην επιφάνεια πολύ δύσκολη. Μακρύς ο δρόμος της επιστροφής και ήσουν έτοιμος να πνιγείς. Και ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται. Και προσπάθησες να αναστήσεις μια παλιά σχέση. Αλλά βαρύ το παρελθόν, πολλές οι αμαρτίες... Το είδες από τις πρώτες μέρες. Ο δρόμος που διάβαινες, αδιάβατος. Αποτυχία, πάλι. Αλλά έπρεπε να ξανασταθείς. Αυτό ήταν πρόβλημα: είχες ξεχάσει να μάχεσαι. Έπρεπε να δείξεις ότι ξέρεις. Να "πιστοποιηθείς". Ειδικά όταν κάποιοι σε προσέβαλαν λέγοντάς σου ότι δεν ξέρεις τίποτα. Έπρεπε να τρίψεις κάτι στα μούτρα αυτών των αχρείων. Και την πρώτη απέτυχες. Και το ξαναπάλεψες. Και τα κατάφερες! Δεν ήταν και κάποια σπουδαία κατάκτηση, αλλά στην κατάσταση που βρισκόσουν, οτιδήποτε χρειαζόταν. Αλλά μετά επαναπαύθηκες για λίγο. Νόμιζες ότι έγινες δερβέναγας! Λάθος, γι' αυτό το καλοκαίρι του '06 είχες τις μαύρες σου. Έπρεπε να ξαναδοκιμάσεις. Να βάλεις νέο στόχο. Αυτός καθυστερούσε να μπει. Όμως προσπαθούσες.
Δοκίμασες μια σχέση. Δεν κράτησε. Ήσασταν διαφορετικοί. Προχώρησες όμως. Μετά από λίγο καιρό ξαναδοκίμασες. Αυτή κράτησε ακόμα πιο λίγο. Σε χάλασε πολύ, γιατί σου άρεσε αρκετά. Δοκίμασες το διαδίκτυο. Προσπάθησες και εκεί. Δεν κατάφερες και σπουδαία πράγματα. Ξαναδοκίμασες να "πιστοποιηθείς". Σε θυμάμαι καλοκαιριάτικα, μέσα στον ανηλεή καύσωνα του Ιουνίου να ξεροσταλιάζεις μπροστά στο λάπτοπ, στη βεράντα. Πριν τις διακοπές τα είχες καταφέρει, ήσουνα "πιστοποιημένος". Μια πρώην φιλενάδα σου είχε σκοτωθεί σε τροχαίο. Γυρίζοντας από τις διακοπές, έμαθες ότι ένας πρώην συνάδελφος είχε πεθάνει από καρκίνο. Αυτά ήρθαν για να σου θυμίσουν τι λίγα πράγματα προλαβαίνεις να δεις στη ζωή. Έβαλες άλλο στόχο. Να πάρεις πτυχία στις γλώσσες. Το Δεκέμβριο το κατάφερες και αυτό.
Είσαι αρκετό καιρό μόνος σου. Δεν έχεις αρκετά προσόντα στα σημεία σε σχέση με τους άλλους. Είσαι αργός στις αποφάσεις σου. Δεν εκμεταλλεύεσαι άμεσα τις ευκαιρίες. Έμαθες όμως κάτι άλλο: να παλεύεις και να μην επαναπαύεσαι. Έπρεπε να δεις πόσο μακρυά μπορείς να φύγεις από την περιοχή ελέγχου σου. Πόσο καλά είσαι έτοιμος να αντικρίσεις τους δαίμονες σου. Να βγεις έξω, στην παγερή και σκοτεινή νύχτα της ψυχής σου. Να επιβιώσεις, να ξανασηκωθείς και να φύγεις πάλι μπροστά.
Για αυτή τη σημερινή επέτειο των τεσσάρων χρόνων, σου αφιερώνω δύο κομμάτια. Το πρώτο για τη μοναξιά σου, τις προσδοκίες σου και την κατάρρευσή σου. Το δεύτερο για τον αγώνα, την πάλη, το μαγγανοπήγαδο.
New Order - Temptation

A Heaven, a gateway, a hope
Just like a feeling inside, it's no joke
And though it hurts me to treat you this way
Betrayed by words, I'd never heard, too hard to say

Up, down, turn around
Please don't let me hit the ground
Tonight I think I'll walk alone
I'll find my soul as I go home

Each way I turn, I know I'll always try
To break this circle that's been placed around me
From time to time, I find I've lost some need
That was urgent to myself, I do believe

Up, down, turn around
Please don't let me hit the ground
Tonight I think I'll walk alone
I'll find my soul as I go home

Oh, you've got green eyes
Oh, you've got blue eyes
Oh, you've got grey eyes
And I've never seen anyone quite like you before
No, I've never met anyone quite like you before

Bolts from above hurt the people down below
People in this world, we have no place to go
Oh, it's the last time
Oh, I've never met anyone quite like you before
Oh no, I've never met anyone quite like you before

Εμείς που μείναμε - Βίκυ Μοσχολιού

Μουσική/Στίχοι: Ξαρχάκος Σταύρος/Γκάτσος Νίκος 
Εμείς που μείναμε στο χώμα το σκληρό
Για τους νεκρούς θ' ανάψουμε λιβάνι
Κι όταν χαθεί μακριά το καραβάνι
του χάρου του μεγάλου πεχλιβάνη
στη μνήμη τους θα στήσουμε χορό
 
Εμείς που μείναμε, θα τρώμε το πρωί
μια φέτα από του ήλιου το καρβέλι
Ένα τσαμπί σταφύλι από τ' αμπέλι
Και δίχως πια του φόβου το τριβέλι
μπροστά θα προχωράμε στη ζωή
 
Εμείς που μείναμε, θα βγούμε μια βραδιά
στην ερημιά να σπείρουμε χορτάρι
Και πριν για πάντα η νύχτα να μας πάρει
θα κάνουμε τη γη προσκυνητάρι
και κούνια για τ' αγέννητα παιδιά