Παιδοτρίβης

Διάβαζα στο ΒΗΜΑ της 12 Νοεμβρίου για τους αμήχανους, φοβισμένους και αποπροσανατολισμένους μαθητές. Την τελευταία Παρασκευή στο κουζινάκι του γραφείου ήταν μια συνάδελφος που σχολίαζε τα του οίκου της. "Πήρα μια πλάσμα για τους μικρούς" είπε σε έταιρο συνάδελφό της που ετοίμαζε καφέ. Εγώ αυτομάτως τέντωσα το αυτί για το παρασύνθημα "λαβράκι" που καρτερούσα να ξεφουρνίσει. "Τώρα έχουν τη δική τους τηλεόραση στο δωμάτιό τους, συνδέουν και τα παιχνίδια τους εκεί, κλείνουν την πόρτα να μην ενοχλεί η φασαρία και έτσι με αφήνουν ήσυχη να βλέπω και εγώ τα δικά μου".
Μάιστα...
Και μετά από δέκα χρόνια ησυχίας και ασχολούμενη αυτή με τις εκπομπές της Μενεγάκη και της Τατιάνας, ανοίγει την πόρτα του παιδικού υπνοδωμάτιου και βλέπει τα βλαστάρια της να μη μπορούν να αρθρώσουν λέξη, να μη μπορούν να δείξουν την χώρα στο χάρτη, ξενόφοβα, χωρίς να ξέρουν τι θέλουν, σε σχολεία-κάτεργα-γαλέρες με βρώμα και δυσωδία και σάπιους τοίχους (όπου από τη γενιά μου δεν έχει αλλάξει καθόλου), με χάσμα γενιών, και απορίες "εγώ τους τα έδωσα όλα, γιατί είναι έτσι τα σύγχρονα παιδιά;"
Έλα ντε, τι δεν τους έδωσες;...