Ανάμεσα στα mp3 που μου έδωσε προς κατανάλωση κατά χιλιάδες συνάδελφος στο γραφείο, είχα κολλήσει το και πίνω μπύρες από τα παιδιά από την Πάτρα. Δε μπορούσα να ξεκολλήσω, όλο το απόγευμα στο σπίτι άκουγα αυτό.Και μόνο στο άκουσμα του κομματιού και του συγκροτήματος, θα σηκωνόταν η τρίχα των κομψευόμενων των τεχνών και της "ποιότητας". Και εν μέρει έχουν δίκιο. Οι στοίχοι του κομματιού, επιφανειακοί. Η μουσική, τυποποιημένη. Γιατί όμως μου είχε κολλήσει, όπως και τόσα άλλα σαχλά και γλυκανάλατα κομμάτια που ακούω από περασμένες δεκαετίες;
Κάθισα και σκέφτηκα από που προέρχονταν όλη αυτή η εμμονή. Αυτά τα λαϊκά, όπως και άλλα ξένης προέλευσης της εποχής, ήταν η μουσική που άκουγα όταν πηγαίναμε με τους γονείς μας σε ταβέρνες, ή στο ραδιόφωνο του οικογενειακού αυτοκινήτου κατά τη μελαγχολική επιστροφή του απογεύματος της Κυριακής στο σπίτι από κάποια ημερήσια εκδρομή για φαΐ από τα πέριξ της Χαλκίδας. Η μουσική που άκουγα όταν πήγαινα στα σουβλάκια της γειτονιάς.
Τα περισσότερα κομμάτια που όταν αρχίσουν και περνάνε σιγά-σιγά τα χρόνια και κάποια στιγμή τα ανακαλούμε στη μνήμη μας, δε διεκδικούν δάφνες ποιότητας. Είναι χάλια. Δεν άλλαξαν τη ροή της μουσικής, όπως κάποιοι συνομήλικοί μου διατείνονται: "α, ρε, τι κομμάτια έβγαλε η εποχή μας", "η σημερινή νεολαία ακούει σκουπίδια", κτλ., μιλώντας ακριβώς όπως μιλούσαν οι γονείς μας πριν από 30-40 χρόνια. Ήταν ο συνδετικός κρίκος των αναμνήσεων μιας εποχής που ήμασταν αθώοι. Δεν ήταν τίποτα περισσότερο. Απλά ο κόσμος όσο μεγαλώνει, συνηθίζει να μεταφράζει το παλιό σε ποιοτικό έχοντας σα μέτρο σύγκρισης πάντα την εφηβεία του. Όπως και σε παλιότερες εποχές, οι γονείς μας. Έχοντας μεγαλώσει με Έλβις (ηθική κατάπτωση το λίκνισμα των γόνατών του τότε) ακούγοντας τη Madonna και τους Duran-Duran, έλεγαν: "ποια είναι αυτή η βυζαρού;" - "ποιοι είναι αυτοί οι αλήτες με τα κουρέλια;"
Αυτά τα λαϊκά ήταν όπως ένα αντικείμενο, ένα παιδικό παιχνίδι που ανακαλύπτεις μετά από αρκετά χρόνια μέσα κούτες ξεχασμένες σε μια αποθήκη, σε ένα πατάρι μετά από αρκετά χρόνια. Πιθανόν να ήταν ένα ευτελές πλαστικό αεροπλανάκι, μια χαλασμένη κούκλα, μερικά τουβλάκια LEGO. Το ίδιο το αντικείμενο δεν ήταν ακριβό. Ήταν ευτελές, ευτελέστατο, ένα βιομηχανικό προϊόν. Όπως και η μουσική τότε, και τώρα ακόμα περισσότερο. Δεν είναι το ίδιο που έχει αξία. Είναι όμως η ανάμνηση που του δίνει αυτή την αξία.
Οι μπύρες - Τα παιδιά από την Πάτρα
Μια ερωτική βραδιά
Μου χάρισες τρελή καρδιά
Ήρθες ξαφνικά
Με άναψες φωτιά
Το τσιγάρο στο τασάκι μου το άφησες
Μα την καρδιά μου πήρες
Και μόνο με παράτησες
Και πίνω μπύρες... πίνω μπύρες... πίνω μπύρες...
Και πίνω μπύρες... πίνω μπύρες... πίνω μπύρες...
Με δυο λόγια τυπικά
Και δυο βιαστικά φιλιά
Φεύγεις βιαστικά
Και πονώ βαθιά
Το τσιγάρο στο τασάκι μου το άφησες...
