Όχι, δε θέλω να σε αδικήσω. Σου γράφω το χρονικό σου. Ξέρω ότι υπέφερες. Ενάμιση χρόνο μετά, είχες ξεχάσει να ζεις. Θυμάσαι άραγε κάτι από την περίοδο 2004-2005; Κάτι όμορφο που να σου έμεινε αποτυπωμένο στη μνήμη; Κάτι που να κρατήσεις σα φυλαχτό, όπως πάντα κάνεις; Θέλεις να σου θυμίσω; Μάλλον όχι, ξέρεις εσύ.
Θυμάσαι τι σου είχε πει κάποτε η Έφη η θεσσαλονικιά; Κάποια στιγμή η αδιαφορία σου την είχε στενοχωρήσει. Και οι γυναίκες τα συναισθήματα τα μυρίζονται από χιλιόμετρα. Και τι γύρισε και σου είπε; "καλά, έτσι είσαι πάντα; έτσι όπως το πας, θα περνούν οι άνθρωποι από τη ζωή σου, από μπροστά σου και δε θα παίρνεις μυρωδιά". Και εσύ κάγχασες με ένα μπλαζέ μορφασμό. Δε σου άρεσε που είχε ανακαλύψει τις προθέσεις σου. Δε σου άρεσε η κριτική. Θεωρούσες μικρόψυχο όποιον σου έκανε κριτική. Σε εσένα, το θεό. Παρά τη δυσαρέσκειά σου όμως, τα λόγια της τα κράτησες. Άρα δεν σε είχαν αφήσει αδιάφορο. Φοβόσουν μήπως επαληθευτούν. Και γνώριζες ότι βάδιζες προς την καταστροφή, αλλά δεν έκανες τίποτα να το αποτρέψεις, όπως τις αρχαίες τραγωδίες. Κάπου μέσα σου σε έτρωγε η αμφιβολία, ότι μπορεί να μην είναι έτσι. Καλό αυτό.
Και ήρθε η πληρωμή σου γι' αυτό. Σε πολύ σκληρό νόμισμα. Εκτός και εάν όχι. Γιατί μπορεί στο παρελθόν να μην είχες ανταμειφθεί το μισθό της ύβρης και του μαρτυρίου, οπότε να το θεωρούσες σκληρό. Γιατί ίσως να μην είχες μάθει ποτέ σου να πληρώνεις για τα λάθη σου. Θυμάσαι ποτέ να νιώθεις τύψεις αν πληγώνεις κάποιον; Και πάλι καλά αν το αντιλαμβανόσουνα. Γιατί ποτέ δεν μπήκες στον κόπο να προβληματιστείς.
Όχι, δε σου έλειψαν οι δραστηριότητες αυτό το διάστημα. Ή τα ταξίδια. Ή τα ενδιαφέροντα. Ή οι έξοδοι. Τα έκανες όλα. Παρά την αιώνια γκρίνια σου για τα οικονομικά. Αλλά δεν εκτίμησες τίποτε απ' αυτά. Γιατί δεν τα έβλεπες με τα μάτια της ψυχής σου. Τα έβλεπες με τα μάτια του μπροστινού μέρους του κεφαλιού σου.
Ναι, υπέφερες κακομοίρη μου. Σε έβλεπα από τη γωνιά της μισόκλειστης πόρτας του σαλονιού, να κάθεσαι ώρες ατελείωτες μπροστά στον υπολογιστή. Και έκλαιγα από μέσα μου, βλέποντάς σε έτσι, για μέρες ατελείωτες, ολομόναχο μέσα στο σπίτι. Και που και που να σηκώνεσαι και να πηγαίνεις στον καθρέφτη, και να κάθεσαι να χαζεύεις τα μούτρα σου, που έδειχναν γερασμένα. Όχι από γηρατειά, αλλά από μοναξιά. Χωρίς να περιμένεις κανένα τηλέφωνο, παρά μόνο από τους δικούς σου και το Νίκο. Και δεν τον έπαιρνες πίσω, γιατί σου θύμιζε τη μιζέρια σου. Κι αυτός ο καημένος, ήταν πολύ μπλεγμένος.
Ώσπου, σε κάποια στιγμή, η φουσκωμένη πληγή έσπασε. Ήρθαν τα μαντάτα. Δε μπορούσες να συνειδητοποιήσεις ότι συμβαίνει σε σένα. Ότι θα προχωρούσε μπροστά χωρίς εσένα. Ότι δε σε θεωρούσε θεό. Γιατί τη θεωρούσες δεδομένη. Τη θεωρούσες δική σου, χωρίς να δίνεις όμως τίποτα. Και να φανταστείς ότι σε αγαπούσε κιόλας.
Για μια εβδομάδα ήσουν σκιά του εαυτού σου. Το βράδυ της πρώτης Κυριακής ήσουν στα πρόθυρα της τρέλας. Έβαλες το γκορ-τεξ τζάκετ που έχεις για το βουνό και πήγες με τη βέσπα στη Χαλκίδα, μέσα στο βράδυ, μέσα στο χιονόνερο της Μαλακάσας, για να βρεις τη Λέλα να σε παρηγορήσει. Πηγαινοερχόσουνα στο Μάνο ψάχνοντας άνθρωπο για να μιλήσεις. Για μια εβδομάδα περιφερόσουν σχεδόν νηστικός, το πρωί με καφέδες, το βράδυ με ποτά και τσιγάρα, άυπνος. Στο τέλος της εβδομάδας δεν άντεξες.
Ψυχίατρος, ψυχολόγος, χάπια ήταν τα πρώτα βήματα για την επαναφορά. Δε σου άρεσε καθόλου. Αισθανόσουν ψυχοπαθής. Εξαρτημένος. Προβληματικός. Άχρηστος. Αλλά στην κατάσταση που είχες φτάσει, δεν είχε σημασία τι θεωρούσες εσύ. Ήταν τι είναι σωστό να γίνει. Πλέον είχες πιάσει πάτο.
Η άνοδος στην επιφάνεια πολύ δύσκολη. Μακρύς ο δρόμος της επιστροφής και ήσουν έτοιμος να πνιγείς. Και ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται. Και προσπάθησες να αναστήσεις μια παλιά σχέση. Αλλά βαρύ το παρελθόν, πολλές οι αμαρτίες... Το είδες από τις πρώτες μέρες. Ο δρόμος που διάβαινες, αδιάβατος. Αποτυχία, πάλι. Αλλά έπρεπε να ξανασταθείς. Αυτό ήταν πρόβλημα: είχες ξεχάσει να μάχεσαι. Έπρεπε να δείξεις ότι ξέρεις. Να "πιστοποιηθείς". Ειδικά όταν κάποιοι σε προσέβαλαν λέγοντάς σου ότι δεν ξέρεις τίποτα. Έπρεπε να τρίψεις κάτι στα μούτρα αυτών των αχρείων. Και την πρώτη απέτυχες. Και το ξαναπάλεψες. Και τα κατάφερες! Δεν ήταν και κάποια σπουδαία κατάκτηση, αλλά στην κατάσταση που βρισκόσουν, οτιδήποτε χρειαζόταν. Αλλά μετά επαναπαύθηκες για λίγο. Νόμιζες ότι έγινες δερβέναγας! Λάθος, γι' αυτό το καλοκαίρι του '06 είχες τις μαύρες σου. Έπρεπε να ξαναδοκιμάσεις. Να βάλεις νέο στόχο. Αυτός καθυστερούσε να μπει. Όμως προσπαθούσες.
Δοκίμασες μια σχέση. Δεν κράτησε. Ήσασταν διαφορετικοί. Προχώρησες όμως. Μετά από λίγο καιρό ξαναδοκίμασες. Αυτή κράτησε ακόμα πιο λίγο. Σε χάλασε πολύ, γιατί σου άρεσε αρκετά. Δοκίμασες το διαδίκτυο. Προσπάθησες και εκεί. Δεν κατάφερες και σπουδαία πράγματα. Ξαναδοκίμασες να "πιστοποιηθείς". Σε θυμάμαι καλοκαιριάτικα, μέσα στον ανηλεή καύσωνα του Ιουνίου να ξεροσταλιάζεις μπροστά στο λάπτοπ, στη βεράντα. Πριν τις διακοπές τα είχες καταφέρει, ήσουνα "πιστοποιημένος". Μια πρώην φιλενάδα σου είχε σκοτωθεί σε τροχαίο. Γυρίζοντας από τις διακοπές, έμαθες ότι ένας πρώην συνάδελφος είχε πεθάνει από καρκίνο. Αυτά ήρθαν για να σου θυμίσουν τι λίγα πράγματα προλαβαίνεις να δεις στη ζωή. Έβαλες άλλο στόχο. Να πάρεις πτυχία στις γλώσσες. Το Δεκέμβριο το κατάφερες και αυτό.
Είσαι αρκετό καιρό μόνος σου. Δεν έχεις αρκετά προσόντα στα σημεία σε σχέση με τους άλλους. Είσαι αργός στις αποφάσεις σου. Δεν εκμεταλλεύεσαι άμεσα τις ευκαιρίες. Έμαθες όμως κάτι άλλο: να παλεύεις και να μην επαναπαύεσαι. Έπρεπε να δεις πόσο μακρυά μπορείς να φύγεις από την περιοχή ελέγχου σου. Πόσο καλά είσαι έτοιμος να αντικρίσεις τους δαίμονες σου. Να βγεις έξω, στην παγερή και σκοτεινή νύχτα της ψυχής σου. Να επιβιώσεις, να ξανασηκωθείς και να φύγεις πάλι μπροστά.
Για αυτή τη σημερινή επέτειο των τεσσάρων χρόνων, σου αφιερώνω δύο κομμάτια. Το πρώτο για τη μοναξιά σου, τις προσδοκίες σου και την κατάρρευσή σου. Το δεύτερο για τον αγώνα, την πάλη, το μαγγανοπήγαδο.
New Order - Temptation
A Heaven, a gateway, a hope
Just like a feeling inside, it's no joke
And though it hurts me to treat you this way
Betrayed by words, I'd never heard, too hard to say
Up, down, turn around
Please don't let me hit the ground
Tonight I think I'll walk alone
I'll find my soul as I go home
Each way I turn, I know I'll always try
To break this circle that's been placed around me
From time to time, I find I've lost some need
That was urgent to myself, I do believe
Up, down, turn around
Please don't let me hit the ground
Tonight I think I'll walk alone
I'll find my soul as I go home
Oh, you've got green eyes
Oh, you've got blue eyes
Oh, you've got grey eyes
And I've never seen anyone quite like you before
No, I've never met anyone quite like you before
Bolts from above hurt the people down below
People in this world, we have no place to go
Oh, it's the last time
Oh, I've never met anyone quite like you before
Oh no, I've never met anyone quite like you before
Εμείς που μείναμε - Βίκυ Μοσχολιού
Μουσική/Στίχοι: Ξαρχάκος Σταύρος/Γκάτσος Νίκος
Εμείς που μείναμε στο χώμα το σκληρό
Για τους νεκρούς θ' ανάψουμε λιβάνι
Κι όταν χαθεί μακριά το καραβάνι
του χάρου του μεγάλου πεχλιβάνη
στη μνήμη τους θα στήσουμε χορό
Εμείς που μείναμε, θα τρώμε το πρωί
μια φέτα από του ήλιου το καρβέλι
Ένα τσαμπί σταφύλι από τ' αμπέλι
Και δίχως πια του φόβου το τριβέλι
μπροστά θα προχωράμε στη ζωή
Εμείς που μείναμε, θα βγούμε μια βραδιά
στην ερημιά να σπείρουμε χορτάρι
Και πριν για πάντα η νύχτα να μας πάρει
θα κάνουμε τη γη προσκυνητάρι
και κούνια για τ' αγέννητα παιδιά
