Σοκ.
Καλά, αυτό πως έγινε; Αυτός ο υπερδραστήριος, αεικίνητος, τρελαμένος με τη μουσική και τα πάρτι; Είπα: είναι δυνατόν να μην είναι πλέον εδώ;
Πάνε χρόνια που τον ήξερα. Είχαμε γνωριστεί στα σεμινάρια της εταιρίας. Εξ' άλλου δεν ήταν και κάποιος που πέρναγε απαρατήρητος: γαλάζια μάτια, μια μελανή κηλίδα στο χείλος, πολύ διεισδυτικό βλέμμα, πολύ αποφασιστικές κινήσεις. Πολύ ετοιμόλογος και διεκδικητικός. Και ολίγον μαγκάκι και τσαμπουκάς. Μιλούσε και σε κόλλαγε. Θυμάμαι ιστορία που μου είχε πει με αστυνομικό: "τι μου λες ρε καραγκιόζη που δε φοράω κράνος..." Φαντάζομαι ότι στις γυναίκες θα είχε αρκετή πέραση.
Εξ' άλλου, πολύ συχνά ασχολιόταν με τη νύχτα, σαν παραγωγός και DJ. Μυκόνους, μεγάλα κλαμπ στην Αθήνα και γνωστοί από εγχώρια και αλλοδαπή σκηνή. Κάτι θα είχε προσδώσει στο χαρακτήρα του αυτό.
Παρ' όλα αυτά, ήταν ένα παιδί εργατικό, πολύ εργατικό, που έτρεχε σε όλα τα έργα εντός και εκτός Ελλάδας αδιαμαρτύρητα. Και αν δυσανασχετούσε, δεν καθόταν να βρίζει θεούς και δαίμονες όπως κάνουμε οι υπόλοιποι, απλά έφευγε για να αναζητήσει αλλού την τύχη του. Θυμάμαι που το 2001 τον είχα πάρει τηλέφωνο να τον ρωτήσω για τις καλωδιώσεις του ΟΤΕ μέσα στο σπίτι που εκείνη την εποχή έχτιζε πάνω από τους γονείς του, μ ό ν ο ς του σχεδόν, με ελάχιστη συνδρομή μαστόρων και άπειρη προσωπική εργασία, τρέξιμο και ψάξιμο. Από τα τούβλα μέχρι τα πλακάκια. Του έβγαλα το καπέλο.
Ένας συνάδελφος τον είχε πετύχει στο μετρό, αρχές της άνοιξης, όταν μάλλον φαινόταν ότι η μάχη είχε κριθεί, στην αποβάθρα απέναντι. Φωνή από μακρυά: "που 'σαι, ρε!" Αυτός δεν απάντησε, μόνο έσφιξε ψηλά τις παλάμες του ενωμένες σαν χειραψία, του χαμογέλασε και μπήκε στο τρένο που είχε μόλις έρθει. Μου είπε ότι φαινόταν πολύ κουρασμένος και αδυνατισμένος.
Ο φοβερός εγωισμός του δεν τού επέτρεπε να δείχνει στους άλλους ότι είναι ευάλωτος, ότι έχει νικηθεί από κάτι. Γι' αυτό τον τελευταίο καιρό δε δεχόταν να δει κανένα εκτός από την οικογένειά του, έμαθα από άλλον. Απεχθανόταν την ιδέα του νικημένου. Το ότι τα πράγματα δεν κυλούσαν καλά πρέπει να ήταν πιο μεγάλο πλήγμα στον εγωισμό του από την ίδια την ιδέα του θανάτου.
Πολύ συχνά, όταν είμαστε μακρυά από την ηλικία που αρχίζουν οι σκέψεις του θανάτου, αισθανόμαστε πανίσχυροι. Θεωρούμε την ύπαρξή μας δεδομένη επάνω σε αυτό τον πλανήτη. Και όταν μαθαίνουμε ότι το καντήλι μας αδειάζει, μένουμε έκπληκτοι. Δε μπορούμε να διανοηθούμε ότι συμβαίνει σε εμάς. Και δε μπορούμε να το αναστρέψουμε. Η άρνηση είναι η αντίδραση για το επερχόμενο κακό, προσπαθώντας να το εξορκίσουμε.
Καλό ταξίδι φίλε.
Moby - We 're all made of stars
Growing in numbers
Growing in speed
Can't fight the future
Can't fight what I see
People come together
People fall apart
No one can stop us now
'Cause we are all made of stars
Efforts of lovers
Left in my mind
I sing in the reaches
We'll see what we find
People come together
People fall apart
No one can stop us now
'Cause we are all made of stars
Even lovers are goin' 'round
And then no one's goin' 'round
Slowly rebuilding
I feel it in me
Growing in numbers
And growing in peace
People come together
People fall apart
No one can stop us now
'Cause we are all made of stars
