Προτείναμε ένα περίπατο με μια περιπατητική ομάδα έξω από τους Δουκάδες. Παρ' ότι η Έλενα δεν είχε περπατήσει ποτέ ιδιαίτερα, τα κατάφερε μια χαρά, δεν ήταν καν μονοπάτι, αλλά αγροτικός δρόμος.
Αυτός κατέληγε σε μια κόψη ενός πολύ απότομου γκρεμού με ένα εκκλησάκι, του Αγίου Συμεών με θέα στη ραχοκοκκαλιά της Κέρκυρας και στα δεξιά τα λιμανάκια της Παλαιοκαστρίτσας. Η ατμόσφαιρα πάντα βαριά, τα χαμηλά σύννεφα σέρνονταν πάνω από τον Παντοκράτορα, το ψηλότερο βουνό της Κέρκυρας. Μόλις επιστρέψαμε στους Δουκάδες, καθίσαμε για μια μπύρα σε ένα από τα καφενεία, με τα συνήθη πειράγματα που ανταλλάσσουν όλοι μεταξύ τους. Η Έλενα πολύ ωραίος τύπος, την πείραζα συνέχεια, αλλά δεν παρεξηγούνταν. Το βραδάκι πήγα με την Κατερίνα στο μπαρ Σταύλος, όπου μια γνωστή της από την Νότια Αφρική εξέθετε κάποια έργα της με θέμα την Αφρική. Αποτύπωνε την καθημερινή ζωή, τη διασκέδαση, τον τρόπο ζωής των γηγενών Αφρικανών, χωρίς όμως να έχει το αφελές φολκλόρ (η ίδια είναι "Αφρικάανερ", απόγονος των Ολλανδών που εγκαταστάθηκαν εκεί πριν από μερικούς αιώνες). Χωριά ιθαγενών, αφρικάνικες μάσκες, ζώα του δάσους, όλα με πολύ ζωηρά χρώματα σε μαύρα περιγράμματα και γαλάζιο ουρανό, χωρίς να είναι όμως καθόλου κιτς. Η ίδια συμπαθέστατη, γλυκούλα, με το γιο της να κοπανιέται μέσα και έξω από το μπαρ. Δυστυχώς η Έλενα είχε αποχωρήσει από νωρίς, αφού είχε φτάσει μόλις το πρωί στην Κέρκυρα, θα μπορούσε να μας πει και αυτή τη γνώμη της.
