De Profundis

Δεν ξέρω να βοηθώ τους ανθρώπους, ίσως επειδή δεν ξέρω να βοηθήσω και τον εαυτό μου όποτε αυτός είχε μία ανάγκη, μία έλλειψη συναισθημάτων. Η πρώτη αντίδρασή μου ήταν να απαγορεύω: να απαγορεύω το συναίσθημα, να απαγορεύω την ενασχόληση με τις σκέψεις και τα προβλήματα των άλλων. Το ίδιο έγινε και με εσένα. Εσύ, αγάπη μου, προσπαθούσες να με προσεγγίσεις, να με αγγίξεις, να δεις τι έχω μέσα μου. Έβρισκες κλειστές πόρτες. Δε λέω ότι και οι δικές σου πόρτες ήταν πάντα ανοιχτές, αλλά δεν είναι επί του παρόντος. Τώρα κανω το δικό μου ψυχογράφημα. Όταν βρίσκεις συνέχεια κλειστές αυτές τις πόρτες, μοιραία θα οπισθοχωρίσεις, αν δε, είσαι και εσύ κλειστός χαρακτήρας, τότε τα πράγματα μένουν στασιμα. Το ξέρω αγάπη μου, το ξέρω, δεν περιμένω κάποια απάντηση από εσένα, τις απαντήσεις σου μου τις έχεις δώσει. Τώρα δοκιμάζομαι από την απουσία σου, δε μου αρέσει καθόλου, είναι εφιαλτική. Όταν έρχεται το βράδυ χαίρομαι που θα κλείσω τα μάτια μου, να απαλλαγώ έστω και προσωρινά από αυτή την τυρρανία. Δυστυχώς όμως η νύχτα φεύγει και είμαι αναγκασμένος να ξυπνήσω. Η μέρα έρχεται, ξανά οι ώρες της αναπόλησης και οι καταιγίδες της έλλειψης, ξαφνικά μία αχτίδα παρηγοριάς: σκέφτομαι ότι η ένδεια που διανύω είναι η κάθαρσή μου για ό'τι έχω κάνει στο παρελθόν στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους και τις συντρόφους μου ή για ό'τι δεν έχω κάνει. Είχα δύο επιλογές. Ξέρω ότι θα μπορούσα να έχω γυρίσει την πλάτη στο παρελθόν και να μην υποφέρω και μέσα σε μερικές μέρες να σε έχω διαγράψει και από τη μνήμη μου, μετά από τη ζωή μου. Έχω ζήσει αρκετούς χωρισμούς για να φοβάμαι αν ο ένας παραπάνω θα με σκοτώσει. Προτίμησα μία λύση δύσκολη, αβέβαιη και επίπονη: να προσπαθήσω να σε διεκδικήσω ξανά πίσω, παρά την απαράδεκτη συμπεριφορά μου. Γιατί αξίζεις, γιατί μόνο εσύ προσπάθησες να δεις πραγματικά τι έχω μέσα μου, γιατί μόνο εσύ με θαύμασες, γιατί μόνο εσύ με καμάρωσες, γιατί μόνο εσύ επιβράβευες τις απόψεις μου για τη ζωή και γενικότερα. Δεν το έχουν κάνει αυτό άλλες γυναίκες στη ζωή μου. Ναι, αυτό το τελευταίο το έβλεπα όποτε το έκανες μέσα στη σχέση μας, ήθελα να σε ευχαριστήσω, να σε ανταμείψω για αυτό, αλλά δεν το έκανα γιατί ποτέ δε μου έδειξε κάποιος πως να επιβραβεύεις και να παροτρύνεις συναισθηματικά το σύντροφό σου. Ναι, όπως λες είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι, αλλοίμονό μας αν ήμασταν ίδιοι, αλλά είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν, πίστεψέ με, σου μιλώ εκ πείρας! Το βασικό: συνεννοούμαστε στο ίδιο μήκος κύματος! Αυτό είναι πολύ σπάνιο, το οποίο προσωπικά δε μου έχει ξανασυμβεί, ούτε καν στις φιλικές μου σχέσεις, πόσο μάλλον στις συναισθηματικές. Ξέρω όμως ότι από την άλλη δεν μπορεί να είναι ικανό κριτήριο για μία καλή σχέση όπως και επιβεβαιώθηκε τραγικά με εμάς τους δύο.

Τώρα θα μου πεις:
"τι θέλεις τώρα, όταν είδες ότι δεν θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου μετά από αυτό που μου έκανες,τώρα έρχεσαι στα πόδια μου και με παρακαλάς να γυρίσω;" Ναι αμέ, παρακαλώ! Παρακαλώ έναν άνθρωπο που αγαπώ! Γιατί δεν το έχω κάνει ποτέ αυτό και εάν είναι κάποια για την οποία αξίζει να το κάνω αυτό είσαι εσύ.
Μη με ρωτήσεις σε παρακαλώ: "και που το ξέρεις ότι με αγαπάς;" Θα θυμήσω το κομμάτι των Foreigner: "I want to know what love is, I want you to show me!". Η αγάπη δεν έχει ορισμό, ούτε και εγγυήσεις, όπως και ο έρωτας! Ποιά είναι η διαφορά τους; Δεν ξέρω! Δεν ξέρω να σου πω, ο κάθε άνθρωπος, η κάθε περίσταση και εμπειρία δίνουν μεμονωμένες ερμηνείες: ότι μπορεί να ένα από αυτά ισχύει σε ένα από αυτά, δεν ισχύει απαραίτητα και για το άλλο. Τι θα έλεγα για τη δική μας περίπτωση; δεν ξέρω! Αν κοιτάξει κανείς αυτό το μήνυμα, θα πει ότι σε αγαπάω! ’λλος όμως μπορεί να πει για έναν πληγωμένο εγωισμό που ζητάει εκδίκηση!

"προσπαθείς να εξαγοράσεις με την ειλικρίνειά σου την επιστροφή μου;" Όχι, όχι, όχι! Είσαι αξιοπρεπής και ξέρω ότι δε θα μπορούσες να ενδώσεις με τέτοια φτηνά κόλπα. Ούτε και εγώ θα το ήθελα, να είσαι δίπλα μου από οίκτο, παρά μόνο από απόφαση ζωής (ναι, ΖΩΗΣ!). Εξ' άλλου, αυτό ακριβώς πληρώνω αυτή τη στιγμή με βαρύτατο τίμημα και αν κάτι δεν αλλάξει τα γεγονότα, φέρω την απόλυτη ευθύνη της πλευράς μου με την αξιοπρέπεια που μου αρμόζει. Προσπαθώ να διεισδύσω όσο το δυνατόν περισσότερο στον εαυτό μου για να έχω μία πιό ξεκάθαρη εικόνα γι' αυτόν. Αν εσύ θεωρείς ότι δε μπόρεσες να δεις τι έχω μέσα μου, μη νόμίζεις ότι και εγώ μπορώ να δω πολύ περισσότερα πράγματα, όσο υπερφίαλο και να ακούγεται αυτό. Όσο πιό πλατιά και βαθειά είναι μία ψυχή, τόσο πιό πολύ χρόνο θέλει να εξερευνήσει τον εαυτό της, να διαπιστώσει τα σύνορά της. Δυστυχώς είναι οι ρυθμοί της ζωής μας καθοριστικοί και δεν μας επιτρέπουν συναισθηματικές ή χρονικές παρεκκλήσεις από τα αυστηρά μας προγράμματα. Τα πάντα έχουν οικοδομηθεί γύρω από τον εαυτό μας και στις άκρες του οικοδομήματός μας αφήνουμε λίγο χώρο για να στεγάσουμε κάποια κοινά πράγματα με τον ανθρωπό μας, όσο το δυνατόν πιό απόμακρα για να μην τον έχουμε μέσα στα πόδια μας και να μπορούμε να τα του πετάξουμε στο δρόμο όταν γίνει η στραβή. Ο καθένας μας ζητάει διεξόδους όπως νομίζει αυτός καλύτερα, είτε με επικίνδυνες τάσεις φυγής, είτε με παραμονή στην ασφάλεια του συνηθισμένου και καθημερινού. Σε καμία, καμία, καμία περίπτωση όμως, παρά τα αντίθετα λεγόμενά μου σε στιγμές έντασης, δε σου λέω ψέμματα, δεν έκανα σκέψεις φυγής ή και παραμονής χωρίς να είσαι και εσύ μέσα σε αυτές. Δεν ξέρω αν θα το πιστέψεις, αυτή όμως είναι η αλήθεια από τα βάθη της ψυχής μου.
Γειά σου αγάπη μου. Ελπίζω να μη σε κούρασα, εύχομαι η αγάπη να νικάει πάντα.