Μακρυά

Καλησπέρα,
καιρό έχουμε να τα πούμε. Τι να πω... πόσα άλλαξαν από την τελευταία φορά; Μου φαίνεται σαν κάποια πράγματα να είναι αυτονόητα και να μη χρειάζεται να συζητηθούν... Πως είναι κάποιες φορές πράγματα να είναι τόσο απλά που να μη γίνεται να λυθούν; Ότι η απόσταση από το συνεχές μέχρι το αβέβαιο μπορεί να εκμηδενηστεί σε απίστευτα μικρό χρόνο; Γιατί τα λέω όλα αυτά; Φυσικά, γιατί χώρισα με την Έφη. Ίσως η υπερβολή μου, ίσως η υπερευαισθησία της για κάποια ζητήματα και τσακ! δεν είμαστε μαζί. Μετά τη μαλακία μου προσπάθησα να συμμαζέψω τα πράγματα όπως μπορούσα, αλλά η ζημιά είχε γίνει. Τώρα πλέον δε θέλει να με ξαναδεί, μάλλον για πάντα. Πάντως το αίσθημα της έλλειψης του σύντροφου από το πλευρό μου έχω αρκετά χρόνια να το νoιώσω. Με τις διάφορες γκόμενες που άλλαζα τόσα χρόνια είχα συνηθίσει να βλέπω όλες τις σχέσεις προσωρινές, από την αρχή τους ήδη. Και εδώ αρχίζει η αυτοκριτική μου. Με τη συγκεκριμένη όμως δεν είχα αυτή την αίσθηση, χωρίς να κάνω όμως και τίποτα ιδιαίτερο και για να τη βελτιώσω. Παγιδευμένος σε ένα πλέγμα ρουτίνας, κακομοιριάς, γκρίνιας και οικονομικής στενότητας αδιαφορούσα για το τι σκεφτόταν ή και αν σκεφτόταν τίποτε ο άλλος για το που βαδίζουμε. Τώρα θα μπορούσα να πω: και τι ήθελες να περιμένεις δηλαδή; Ε, αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα! Πότε την πήρα να πάμε σε ένα κινηματογράφο; Πότε σε ένα θέατρο; Δεν είχε και φοβερές απαιτήσεις, ούτε σε κλούμπ μου ζήτησε να πάμε ποτέ, ούτε σε ακριβά εστιατόρια. Πολύ κακοί οι χειρισμοί μου στο ζήτημα. Τώρα, ή ατμόσφαιρα μου θυμίζει όταν ήμουν στη Βουλγαρία και τα είχα με τη Λένα. Κινητοποιήθηκα μόνο όταν την έχασα. Πολλά χρόνια πάνε! Ίσως μερικές καταστάσεις με όλη την ένδεια που περικλείουν δίνουν το έναυσμα για πιό ξεκάθαρη στάση στη ζωή, να φιλτράρεις την ουσία και να πετάς τα περιττά.
Λοιπόν, και για της καψούρας το λόγο, πάρτε μερικά κομματάκια:
U2 - One
Edoardo Vianello - O mio signore
It 's man 's world - James Brown
Λευτέρης Μυτηληναίος - Μακάρι να πίστευε
Μητσιάς - Ασ' τον τρελλό
Μητσιάς - Κι αν ο αγέρας φυσά