Τύψεις

Ποιοί είναι οι φίλοι μας; Είναι φιλία να μπορείς να ζητάς δανεικά από κάποιον και αυτός να μπορεί να σου τα δώσει, ακόμα και αν ξέρει ότι έχει γίνει από δική σου μαλακία; Ή μήπως να σου κάνει παρέα και να σου δίνει συμβουλές; Ή και τα δύο μαζί; Ή να μπορείς να κλαίς μπροστά του χωρίς να ντρέπεσαι;
Να βλέπεις τις φωτιές να κατατρώνε το σπίτι της ψυχής σου και εσύ να μη θέλεις ούτε να γυρίσεις να το κοιτάξεις. Και μέσα σε αυτό να βρίσκεται ο άνθρωπος που κάποτε αγαπούσες. "Τώρα τρέχω για τη ζωή μου, δε δίνω δεκάρα ούτε για να δώσω καν τη χείρα βοηθείας που θα βγάλει και τον άλλο από το πλοίο που βυθίζεται". Είναι τα πράγματα που αφήνεις και φεύγεις και τους γυρνάς την πλάτη και μετά εμφανίζονται σε κάποια ανύποπτη στιγμή ξανά μπροστά σου. Με φοβίζει λίγο η σκέψη μου, ειδικά όταν μερικές φορές το παρελθόν κάνει τις επισκέψεις του σαν φάντασμα. Τη μιά φορά αθόρυβα, την άλλη με ανατριχιαστικά γέλια, με απόκοσμη ησυχία, σχεδόν πάντα όμως με τρομακτική μορφή. Είναι όπως όταν ξέρεις ότι έρχεται θύελλα, με όλους αυτούς τους κεραυνούς και τις αστραπές που βροντούν στην ψυχή σου. Βλέπεις και πλησιάζουν τα μαύρα σύννεφα της καταιγίδας με τις αστραπές λαμπερές ρωγμές. Κάποια στιγμή αρχίζει ο αέρας και μετά από μερικές ριπές λυσσομανά. (όπως στο εξώφυλλο του Mike Oldfield, Five Miles Out)
Όταν οι άλλοι άνθρωποι είναι μόνοι, ζητούν την παρέα του άλλου. Όταν είμαι μόνος μου κάθεται ο εαυτός μου και του κάνει παρέα. Και δε θέλεις να τραβήξεις το σημα κινδύνου.

Και λίγο πολιτική: ο σοσιαλισμός ή και ο κομμουνισμός εξαρτάται άμεσα από το πόσο βαθειά έχει ο κάθε πολίτης ριζωμένο το συναίσθημα της ατομικής ευθύνης μέσα του. Και αυτό πρέπει να βασιστεί στην παιδεία, να εμφυσήσει τον υψηλό σκοπό του καθενός, σημαντικού και ασήμαντου.
Κομμάτι της ημέρας: Breathe των Pink Floyd,
και ένας πίνακας ζωγραφικής: του Edvard Munch, "η κραυγή"