Περί υπαρκτού καπιταλισμού

Οτιδήποτε είναι προιόν από κομμουνιστική χώρα ακόμα και αν είναι είδος πολυτελείας (χαβιάρι, πούρα κτλ) αποτελεί για έναν κουκουέ, "απόλαυση μοναδική", λες και δεν είναι προϊόντα για την ολιγαρχία, αλλά κάτι συνηθισμένο, κάτι που οι δύστυχοι κάτοικοι των πρώην κομμουνιστικών χωρών εκείνη την εποχή απολάμβαναν σχεδόν καθημερινά. Ο ηδονισμός στην υπηρεσία του κομμουνισμού.
Το μόνο που κάποιος μεταβλάχος δεν μπορεί να φέρει μαζί με τη Μερτσέντες σαν οικοσκευή από το Λονδίνο όσο είχε πάει για σπουδές ή για ανάλωση πατρικής περιουσίας είναι ο σεβασμός. Δέστε το ζευγάρι που μόλις βγήκε από το πολυτελές κουπέ με τις αγγλικές πινακίδες: μπαίνουν μέσα στο φαστ φούντ γνωστής διεθνούς αλυσίδας (τρώμε επωνύμως, όχι τα σουβλάκια των ιθαγενών), κάθονται με το σκυλάκι-σφουγγαρίστρα στο τραπέζι έξω από το μαγαζί και μόλις τελειώνουν αφήνουν όλα τα αποφάγια τους ελεύθερα να ντα πάρει ο άνεμος. Ήθελα να 'ξερα: στο Westminster, έτσι τα παρατάνε; Το παραπάνω ζευγάρι έφυγε με τη μουσική συνοδεία πρόσφατου σκυλοχίτ σε χαμηλή ένταση.
Τα σκυλάδικα συνήθως είναι κάκιστης λαϊκής αραβικής ή τούρκικης προέλευσης, γιατί οι παραδοσιακές μουσικές άυτών των χωρών κάθε άλλο παρά ρηχές μπορούν να θεωρηθούν. Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να τα ξεφορτωθούμε εύκολα, ούτε και το βρίσκω θεμιτό εξάλλου, μιά και όλοι οι λαοί έχουν κιτσάτη μουσική που βρίσκεται στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Δεν έχουν όμως καμία θέση δίπλα στη Λυρική, τις κοσμικές εμφανίσεις τυφλών τροβαδούρων, σέξι βιρτουόζων βιολιστριών, εκκεντρικών μάγων των συνθεσάιζερ και ιδιοτελών μουσικών σωτήρων της Κύπρου. Και ιδίως όταν μονοπωλούν τα δελτία ειδήσεων.