Γειάάάά σας... ελπίζω να μη σας έλειψα. Ήμουν διακοπές και δεν είχατε νέα μου. Δεν τα πέρασα και άσχημα. Αν δεν είχε πεθάνει και ο θείος μου ο Χρήστος... Συνέβη στις 8 Σεπτεμβρίου το βράδυ στο χωριό. Πήρε τηλέφωνο στις 03:30 η θεία μου η Μυρτώ και είπε ότι ήταν περσμένος στο πάτωμα και δεν ανέπνεε. Όταν έφτασα με τον πατέρα μου στο σπίτι τους ήταν πια αργά. Είχε δυστυχώς φύγει...Ήταν πεσμένος δίπλα στην πόρτα του μπάνιου. Τον σηκώσαμε και τον βάλαμε στο κρεβάτι. Πήρα τηλέφωνο το 166. Πήγα και χτύπησα το κουδούνι του Αντρέα μήπως ήξερε κανένα γιατρό στο χωριό. Δεν ακούγαν. Τον πηρα μετά τηλέφωνο και μου είπε ότι δεν ήξερε κάποιον. Στο μεταξύ ήρθε και το ασθενοφόρο. Μόλις τον είδαν κατάλαβαν ότι είχε πεθανει. Τον πήραν και τον πήγαν στο νοσοκομείο στο Ρίο. Το πρωί πήγα και πήρα τη Μυρτώ. Ήταν στο νεκροτομείο. Αυτό το καθίκι ο γιατρός ζήταγε λεφτά για να κάνουν τα χαρτιά. Τους έδωσε 50 ?. Τα κοράκια οι παρατρεχάμενοί του τριγύριζαν τη Μυρτώ: "του δώσατε του γιατρού, του δώσατε του γιατρού;" για να πάρουν και αυτά το μερίδιό τους. Ρε μουνόπανα, τα πιάνετε για τους ζωντανούς, τα πιάνετε και για τους νεκρούς; 50 να 'ναι οι ώρες σας. Να είχε κάποιος κουράγιο να τους φέρει τα κανάλια, γιατί μόνο από αυτά καταλαβαίνουν οι τυμβωρύχοι.
Λοιπόν, από αυτή την ιστορία καταλαβαίνει κανείς πόσο λίγη απόσταση διανύει κάποιος για να περάσει από την εδώ ζωή στην αιωνιότητα. Μέσα σε μόνο λίγα λεπτά (πολλά από αυτά κυλισαν μπροστά μου) ο θείος μου έκανε το μικρό βήμα για εμάς, αυτούς που δεν βιώνουμε την κατάστασή του, γιγαντιαίο όμως για την ανθρώπινη ύπαρξη. Πέρασε μέσα σε λίγα λεπτά από το βασίλειο των ζωντανών στο βασίλειο των νεκρών. Πως να αισθάνεσαι άραγε κανείς αυτές τις στιγμές, τις ύστατές σου; Μόνο μια φορά στη ζωή σου έχεις την ευκαιρία να το μάθεις, να δείς τι υπάρχει από την άλλη πλευρά, αν υπάρχει κάτι. Μπροστά μας τελείωνε μιά ζωή που είχε διαρκέσει 83 χρονια. Και 45 από αυτά τα είχε ζήσει και η θεία μου η Μυρτώ. Σχεδόν το ίδιο φοβερό με τη γέννηση, και ο άνθρωπος σκύβει ταπεινά μπροστά στο μεγαλείο της ύπαρξης, το δέος του αγνώστου. Όπως λέει και στου Καζαντζάκη το Ζορμπά: κάποια μηρμύγκια που ζουν σε ένα φύλλο του δέντρου... και κάποια από αυτά, θαρραλέα, φτάνουν και μέχρι την άκρη του φύλλου... και βλέπουν από κάτω το χάος, το τίποτα... και ακούν το γιγαντιαίο δέντρο να θροΐζει... και τότε εκτιμούν το ελάχιστο.
Για σήμερα προτείνω 3 κομμάτια:
Mike Oldfield - Hergest Ridge (ειδικά μετά το 12ο λεπτό του πρώτου μερους)
Ορφέας Περίδης - Αχ να σε δώ
Pink Floyd - Astronomy Domine
Για κάποιο περίεργο λόγο, αυτά τα δύο τελευταία μου φαίνεται ότι έχουν σχεδόν παράλληλους στοίχους. Τουλάχιστον τα ηχητικά τους "τοπία" αν και φαινομενικά ανόμοια φαίνεται να είναι τα ίδια.
