Προφητικόν

ΜΗΝΕΣ ΠΟΛΛΟΥΣ μετά το Μνημόνιο
που το είπανε "σωτηρία" μέσα στη Βουλή και το φιλοφρόνησαν

Λείψανα παλιών εμμονών
και γωνιές αραχνιασμένες της επικράτειας σαρώνοντας

η καταιγίδα που θα γεννήσει η οργή του κόσμου

Και των αργόμισθων Πρωθυπουργών τα έργα πληρώνοντας η Χώρα, θα φρίξει
Ταραχή θα πέσει στα κέντρα αποφάσεων,
και το σανίδωμα θα υποχωρήσει
από την πίεση τη μεγάλη των Αλλαγών.

Που πρώτα θα κρατήσει τους νέους του, σημάδι ότι καιρός να λάβει ο λαός εκδίκηση.

Και μετά θα μιλήσει, να πει:
"εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;"


- Βλέπω τα κράτη-μέλη, άλλοτες αλαζονικά,
παραδομένα στην κατανάλωση και στον εκβιασμό


- Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Πρωθυπουργών και Παπαγάλων.

- Βλέπω τις Τράπεζες να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων.


- Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων των νομοσχεδίων.




ΜΗΝΕΣ ΠΟΛΛΟΥΣ μετά το Μνημόνιο
που το είπανε "σωτηρία" μέσα στη Βουλή και το φιλοφρόνησαν

Αλλά πριν, ιδού!,
θα γίνουν οι Μίκηδες που ναρκισσεύτηκαν στις συγκεντρώσεις,
Άδωνις και Περίανδροι

Θα φορέσουν ανάποδα το μάυρο πουκάμισό τους
και δε θα χτενίσουνε 
το μαλλί τους
και με πολεμικά συνθήματα θα στολίσουνε το λόγο τους
για να δελεάσουν τα πλήθη

Και τα πλήθη θα καταπλαγούν και θα στέρξουν


Για να έβγει αληθινός ο λόγος, ότι σιμά η μέρα

όπου τα περιουσιακά στοιχεία θα παραδοθούνε στα κοράκια των Αγορών.
Και θα αγαναχτήσει το ΔΣ των πολυεθνικών,
μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει
Και θα γίνουν κατήγοροι τα Κανάλια σοφών και μεγιστάνων,
το σπέρμα 
που υπηρέτησαν πιστά, σε μαρτυρία φέρνοντας

Και θα τινάξουν πάνουθέ τους την κατάρα,
κατά τη Δύση το χέρι τεντώνοντας και φωνάζοντας:

"εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;"


- Βλέπω τα χρώματα της Τρόικας
στη βάση την ιερή της Νέας μας Δανειακής Σύμβασης.


- Βλέπω τη μικρή Ελλάδα, την πόρνη από τα Βαλκάνια,
στημένη πέτρινο άγαλμα στη ζούγκλα των Αγορών

με τα Ομόλογα και τα ορθά Hedge Funds.


- Βλέπω τους έφηβους και βλέπω τα κορίτσια
στην ετήσια Κλήρωση των Μελλοθάνατων.

- Βλέπω ψηλά, μες στους αιθέρες,
το Ερέχθειο της Ανάπτυξης.




Λείψανα παλιών εμμονών
και γωνιές αραχνιασμένες της επικράτειας σαρώνοντας

η καταιγίδα που θα γεννήσει η οργή του κόσμου.


Αλλά πριν, ιδού!,
θα σύρουν γενεές τα κάρα τους πάνω στη διαλυμένη χώρα.
Και κρυφά θα μετρήσουν το στρατιωτικό δυναμικό τους οι Πρωθυπουργοί,
κηρύσσοντας πολέμους

Όπου θα χορτασθεί ο ΜΑΤατζής και ο Χρυσαυγίτης

Αφήνοντας τα χρέη στο λαουτζίκο,
να εισπράξει αυτός τον μισθό το βασικό και του μαρτύριο
Και μεγάλοι εφοπλιστές θ' ανεβάσουν σημαίες ευκαιρίας,
αυλοκόλακες θα πάρουν τα πάνελ,

οι εξώστες να ράνουν με άνθη το Μεταρρυθμιστή Υπουργό Οικονομικών
Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων.
Και του λάκκου σιμά του το στόμα,
η μαύρη τρύπα των χρεών θ' ανοίγει στα μέτρα του,

κράζοντας: "εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;"


- Βλέπω τα ΜΑΤ να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι της Συμφιλίωσης.

- Βλέπω τους Χρυσαυγίτες να προσφέρουν το αίμα τους
θυσία στην καθαρότητα του κέντρου της Αθήνας


- Βλέπω τη διαρκή επανάσταση νέων και συνταξιούχων
- Βλέπω τις κανονιοφόρους της Δικαιοσύνης.




Και των αργόμισθων Πρωθυπουργών τα έργα πληρώνοντας η Χώρα, θα φρίξει.

Ταραχή θα πέσει στα κέντρα λήψης αποφάσεων,
και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη της Αλλαγής.

Αλλά πριν, ιδού!,
θα στενάξουν οι νέοι

και οι προσπάθειές τους αναίτια θα χαθούν


Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα

Kαι θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια,
και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν,

για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες,
και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση.

Και θα 'ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στο γύψο.

Και θα 'χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της πρέζας.

Και θα 'ναι το σπίτι του μέσα του κιόλας ωραία ερείπια.

Τότε, μην έχοντας άλλη εξορία, που να θρηνήσει ο Ποιητής,
την υγεία της καταιγίδας 
από τ' ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας,
θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια.

Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των αγωνιστών θα πει:
"ν' αψηλώσουν τα παιδιά, 
η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει"

Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα
και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη.

Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση,
και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!"

(Την τελευταία στροφή δεν την παράφρασα καν, στέκεται όπως είναι!)