Force majeure

Τις μέρες του Πάσχα τις πέρασα στο χωριό. Αρνιά, κατσίκια, κοκορέτσια. Η εποχή είναι πάντα όμορφη, οι εναλλαγές του καιρού συνεχείς: για κάποιο λόγο, το Πάσχα το έχω συνδυάσει όχι με ηλιόλουστες μέρες, αλλά συννεφιά με μπόρες που κατεβαίνουν από τα βουνά της Αρκαδίας και δίνουν στο τοπίο κατά μήκος του Κορινθιακού κόλπου μια πένθιμη (αλλά και πολύ ατμοσφαιρική) απόχρωση. Μάλλον ταιριάζουν στο πνεύμα των ημερών.
Στο χωριό οι συναντήσεις με συγγενείς και γνωστούς και η ανταλλαγή νέων (και κουτσομπολιών) είναι στα εκ των ουκ άνευ. Και φυσικά η πρεμούρα των γονιών με τους γάμους. "Αχ, στο ράφι θα μείνουν τα παιδιά μας". Και έτσι ανάμεσα σε κάρβουνα, ταψιά και ψητά και Πάριο περνάει η γιορτή μελαγχολικά, με τη συγκυρία σαν κατάρα που βαραίνει την οικογένεια, λες και από κάποια γωνιά θα εμφανιστεί ο από μηχανής γαμπρός, η νύφη, τα πεθερικά και θα τους λυτρώσουν όλους. Μόνο οι πορσελάνες και τα κρύσταλλα λείπουν.
Πρώην που παντρεύτηκε και έκανε παιδί και καμαρώνει σαν το γύφτικο σκεπάρνι. Ο betabug μου είπε πρόσφατα αναπαράγοντας τα λόγια του Willhelm Busch, "Vater werden ist nicht schwer, Vater sein dagegen sehr". Τις προάλλες σε μπαρ, μια κοπέλα της παρέας που είχα βγει, μου την έπεφτε εντελώς απροκάλυπτα και ψιλομεθυσμένη καθώς ήταν με ρωτούσε μεγαλόφωνα (είχαμε γίνει βούκινο):
"Γιατί είσαι μόνος σου;"
"Δε θέλεις να κάνεις παιδιά;"
"Δε θέλεις να παντρευτείς;"
Λάθος ερώτηση: πριν φτάσουμε στο γάμο...ας γυρίσουμε την ταινία λίίίγο πιο πίσω... και να θέσουμε το ερώτημα αλλιώς: "γιατί δε θέλουμε να κάνουμε όμορφες σχέσεις;" Μα φυσικά, γιατί περνάμε καλά και μόνοι μας! Η ζωή μας σήμερα μας δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε ένα σωρό πράγματα κλεισμένοι στον εγωισμό μας, μπορούμε να μας παρέχουμε τα πάντα χωρίς να νοιώθουμε την ανάγκη να το μοιραστούμε με έναν άλλο. Χωρίς να εκτειθόμαστε, χωρίς να πληγωνόμαστε. Αποφεύγουμε το ρίσκο να αγαπήσουμε προκειμένου να αποφύγουμε και τον ελάχιστο πόνο. Σαν άρρωστος από καρκίνο που πριν από το χειρουργείο φοβάται την αναισθητική ένεση για να μην πονέσει. Και έτσι προτιμούμε να πλάθουμε ουτοπικούς έρωτες μέσα στα όνειρα για μια μοιρασιά που μάλλον δε θα έρθει ποτέ, αφήνοντας το εγώ μας να μας κουμαντάρει στην πραγματική ζωή. Το όραμα δε γίνεται ποτέ πράξη, γιατί απλούστατα αναπαράγεται μέσα στο κεφάλι και δεν φτάνει ποτέ έξω. Και φτιάχνουμε ένα πανέμορφο κήπο στην πίσω αυλή του μυαλού μας, που όμως δε μπορούμε να μοιραστούμε με κανένα γιατί είναι φτιαγμένος να χωράει μόνο εμάς τους ίδιους.
"Γιατί δε θέλεις να παντρευτείς;"
Ο γάμος είναι σαν το αυτοκίνητο: το αγοράζεις μάλλον επειδή έχουν και οι άλλοι, παρά επειδή το έχεις πραγματικά ανάγκη. Και αρχίζεις να ανακαλύπτεις ότι τελικά αυτό που ήθελες πραγματικά είναι πολύ διαφορετικό, έχεις φεσωθεί στα δάνεια για να το πάρεις, σου αποστερεί άλλα πράγματα, σου κοστίζει σε τέλη, ασφάλειες, ανταλλακτικά, βενζίνες, το 4x4 δε σου χρειάζεται γιατί στα χιόνια πας σπάνια ενώ δε στην Αθήνα χιονίζει μια φορά στα 3-4 χρόνια και δε μπορείς να κάνεις απόσβεση, είναι γκουμούτσα δε μπορείς να το παρκάρεις πουθενά, στο γρατζουνάνε, δεν το χαίρεσαι... Επιμένεις να το έχεις όμως, μάλλον γιατί είναι "το αυτοκίνητό σου", ο αμφίβολος ζωτικός χώρος σου στη ζούγκλα του "έξω κόσμου", παρά γιατί σε εξυπηρετεί...
"Παντρεύτηκε για λόγους ανωτέρας βίας..."