Κηρύγματα. Τότε, μαθήματα και βαθμοί. Τώρα, άλλα. Ελλείψει ουσιαστικών προβλημάτων, όλα ανάγονται σε ζητήματα πιο ευτελή. "Γιατί με την κατσαρόλα που σου πήραμε κάθεσαι να βράζεις χόρτα, ενώ μπορείς να μαγειρεύεις τόσο ωραία φαγητά;" "Γιατί δεν έκλεισες ραντεβού με το πλακά την Πέμπτη; Τα σωμόν που διάλεξες δεν ταιριάζουν με αυτή τη μπανιέρα".
Υπάρχουν και άλλα πεδία συζήτησης, όπως η αποκατάσταση. Μεταξύ σιδερώστρας και σφουγγαρίστρας. Γνωστή αργόσχολη, έκανε την τύχη της με μέτριο γάμο. Και κυρία πλέον, στο σπίτι της, καμαρώνει. "Πως μπορεί οι ηλίθιοι να αποκαθίστανται τόσο εύκολα;" "Και εσείς που έχετε μυαλό, όχι;" Οι απόψεις αντανακλούν συγκεκριμένη οπτική, οπότε δημιουργούνται απορίες:
- η "αποκατάσταση" ορίζεται σαν το σύνολο των αντικειμένων που εξοπλίζεται ένα σπίτι από Notos Home, Sotrek, Δια χειρός Βαράγκη και ΙΚΕΑ και κουβαλιώνται με τζιποειδές πολλών κυβικών; Ανάμεσα στους καναπέδες και τις κουρτίνες, υπάρχει χώρος για ανθρώπους; Αν ναι, τι είδους; Ηλίθιους ή έξυπνους;
- αν η αποκατάσταση είναι όντως αυτό και οι ηλίθιοι, αυτοί που το πετυχαίνουν με το λιγότερο κόπο, τότε οι έξυπνοι ποιοι είναι; Και η εξυπνάδα τους, τελικά, σε τι συνίσταται; Μάλλον θα είμαι από τους έξυπνους.
Επίσκεψη στο πατρικό είναι η ανταλλαγή νέων που δε μπορούν να ειπωθούν από το τηλέφωνο. Ποτέ διάλογος σε στρογγυλή τράπεζα. Μόνο τετ-α-τετ. Όπως σε διαδρόμους επιχείρησης. "Πως πάει η δουλειά;" "Καλά". "Δηλαδή, τι καλά;" "Ε, καλά". "Αυτό, μόνο;" "Δηλαδή, τι άλλο περισσότερο;". Οι προαγωγές, τα μπόνους και οι δυσμένειες πήραν τη θέση των βαθμών, των απουσιών και των αποβολών.
Νέα θεωρούνται μόνο τα οικονομικά ή η χαρτούρα. "Πήγες στο κτηματολόγιο;" "Τι περιμένεις, να γίνει χαμός στο υποθηκοφυλακείο;" Τα υπόλοιπα παρακάμπτονται συγκαταβατικά. "Ε, εντάξει τώρα, μια χαρά, είσαι, τι θέλεις τώρα;" Ίσως να 'ναι και έτσι.
Μετά τις ανταλλαγές νέων, ο καθένας απομονώνεται. Σε τηλεόραση, υπολογιστή ή σταυρόλεξο. Αλλά πάντα όλοι μαζί. Στη σιγή. Που και που, κάποιος σηκώνει το βλέμμα για να σχολιάσει κάτι στην τηλεόραση. Πως σπάει η σιγή; Με μουσική; Όχι. "Θα θυμάμαι πάντα, τα μάτια του φίλου μου να ακολουθούν σαν πουλιά, τις γραμμές του τρένου..." "δε σταματάς σε παρακαλώ το τραγούδι;" "γιατί;" "Δεν καταλαβαίνεις ότι μας ενοχλεί εμάς τους υπόλοιπους;".
Στο λιτό ρολόι της κουζίνας, οι ώρες κυλάνε αργά. Η μετάβαση από σπίτι στο πατρικό, γίνεται για να σπάσει η ατελείωτη σιγή. "Τι πράμα βρε πουλά μου,να κάθεσαι εκεί, στου διαόλου τη μάνα;". Όταν τελικά γλιτώσεις από του διαόλου τη μάνα, σου την έχουν στημένη πυροβολισμοί εξολοθρευτών, ετυμηγορίες δημοσιογράφων, ιαχές γηπεδούχων και νιαουρίσματα πρωινούδων.
Σιγή, λοιπόν;
Όχι:Εξώστης - Στέρεο Νόβα
