Σήμερα ήρθε ο Γιώργος και πήγαμε για φαγητό στους Δουκάδες. Καθήσαμε στης κυρίας Ελισάβετ (όχι αυτή της Αννίτας Πάνια, "που είναι ο Βάγκνερ", κτλ), μια ταβέρνα με κερκυραϊκά φαγητά , ελάχιστα στον αριθμό, αλλά πολύ καλά μαγειρεμένα, και με κόκκινο κρασί χύμα, ίσως το καλύτερο που έχω πιει ποτέ από χύμα. Ο λογαριασμός; για 3 άτομα 30 ευρώ. Η χαμηλότερη τιμή που έχω πετύχει σε μαγαζί. Αν και βέβαια η καθαριότητα δεν είναι και η καλύτερη, το μαγαζί είχε γύρω-γύρω διακόσμηση από άπειρα μπουκάλια παλιών ούζων, κονιάκ και μπράντι, σαν να είχε μείνει ο χρόνος πίσω στη δεκαετία του '60-'70, και μουσική υπόκρουση λαϊκών της εποχής. Το απόγευμα πήγαμε για ποτό στο Λιστό, στο μπαρ Κοχλίας. Συμπαθέστατο, στέκεσαι όρθιος έξω, πίνεις το ποτό χαλαρά και πιάνεις κουβέντα με κάθε διερχόμενο.
29.4.07
Μεσημέριασε Κυριακή
Σήμερα ήρθε ο Γιώργος και πήγαμε για φαγητό στους Δουκάδες. Καθήσαμε στης κυρίας Ελισάβετ (όχι αυτή της Αννίτας Πάνια, "που είναι ο Βάγκνερ", κτλ), μια ταβέρνα με κερκυραϊκά φαγητά , ελάχιστα στον αριθμό, αλλά πολύ καλά μαγειρεμένα, και με κόκκινο κρασί χύμα, ίσως το καλύτερο που έχω πιει ποτέ από χύμα. Ο λογαριασμός; για 3 άτομα 30 ευρώ. Η χαμηλότερη τιμή που έχω πετύχει σε μαγαζί. Αν και βέβαια η καθαριότητα δεν είναι και η καλύτερη, το μαγαζί είχε γύρω-γύρω διακόσμηση από άπειρα μπουκάλια παλιών ούζων, κονιάκ και μπράντι, σαν να είχε μείνει ο χρόνος πίσω στη δεκαετία του '60-'70, και μουσική υπόκρουση λαϊκών της εποχής. Το απόγευμα πήγαμε για ποτό στο Λιστό, στο μπαρ Κοχλίας. Συμπαθέστατο, στέκεσαι όρθιος έξω, πίνεις το ποτό χαλαρά και πιάνεις κουβέντα με κάθε διερχόμενο.