Παιδοτρίβης

Διάβαζα στο ΒΗΜΑ της 12 Νοεμβρίου για τους αμήχανους, φοβισμένους και αποπροσανατολισμένους μαθητές. Την τελευταία Παρασκευή στο κουζινάκι του γραφείου ήταν μια συνάδελφος που σχολίαζε τα του οίκου της. "Πήρα μια πλάσμα για τους μικρούς" είπε σε έταιρο συνάδελφό της που ετοίμαζε καφέ. Εγώ αυτομάτως τέντωσα το αυτί για το παρασύνθημα "λαβράκι" που καρτερούσα να ξεφουρνίσει. "Τώρα έχουν τη δική τους τηλεόραση στο δωμάτιό τους, συνδέουν και τα παιχνίδια τους εκεί, κλείνουν την πόρτα να μην ενοχλεί η φασαρία και έτσι με αφήνουν ήσυχη να βλέπω και εγώ τα δικά μου".
Μάιστα...
Και μετά από δέκα χρόνια ησυχίας και ασχολούμενη αυτή με τις εκπομπές της Μενεγάκη και της Τατιάνας, ανοίγει την πόρτα του παιδικού υπνοδωμάτιου και βλέπει τα βλαστάρια της να μη μπορούν να αρθρώσουν λέξη, να μη μπορούν να δείξουν την χώρα στο χάρτη, ξενόφοβα, χωρίς να ξέρουν τι θέλουν, σε σχολεία-κάτεργα-γαλέρες με βρώμα και δυσωδία και σάπιους τοίχους (όπου από τη γενιά μου δεν έχει αλλάξει καθόλου), με χάσμα γενιών, και απορίες "εγώ τους τα έδωσα όλα, γιατί είναι έτσι τα σύγχρονα παιδιά;"
Έλα ντε, τι δεν τους έδωσες;...

Kafka 's universe, Greek style

This is my first post in English. Two Sundays ago at noon, after a HelMUG meeting at the Ethnikon cafe, I was awarded with a parking fine just a street next to Palea Vouli, in an empty Athens centre by the municipal police. The location for fining was hilarious: the point was marked with an X-sign prohibiting both stopping and parking, unless (Jeez!) you are a local resident, which appeals (!) all the previous prohibitions. Then, I wonder: why both prohibition for stopping AND parking, and not just only parking (the /-sign)? Then, preparing just to leave, I saw the Kaklamanis' mercenaries approaching, spotting that another customer (unfined yet) had already parked in an empty place. They were certainly hanging around doing nothing (call it "hiding!") and waiting for the next victim to get straight to the trap. These guys are most possibly with a 6-month contract with an option of getting the Greeks' ultimate dream, "monimopiisi"(="getting permanent", i.e. unlimited contract for working in the public sector till death takes you apart from you work). This status of uncertainity makes them great exaggerating zealots on their duties, and the last days are reported attacking on poor immigrants from Africa and Asia selling their odds and ends on the city 's pavements, and when asked from other raged "Greek" citizens to give their identity and their commander, fearing the consequences of their illicit deeds, they are not responding. As people say: "δώσε θάρρος στον χωριάτη να σ' ανέβει στο κρεββάτι"
So, I had ended up my Sunday noon with having to pay a rediculus fine of 65 euros. The instructions on the back of the ticket indicated that it could be payed at the municipality 's fund between the very comfortable hours of 08:00 and 13:00, which meaned that I needed to waste a whole morning from my work for just paying a fine. So, I went on Tuesday at Athens Municipal Fund to pay it.
The building was looking some kind of modern industrial architecture of the late 70s. The dirt was prominent everywhere, the exremely worn-off counters, desks and chairs was the rule and the typical greek indifference of the public servants. Hopefully, there was not (yet) present the other typical greek public servant behaviour, boorishness. I went to register my ticket, I was glad that the clerk was calm, at least she didn 't tell me off. That was a success. Then I went to the cash-clerk 's booth. The guy was amazing. On long, dirty hair, he was counting the money the citizens were giving him and simultaneously reading a sports newspaper! Finally, I took a photo of a desk with a bench that is used for sitting and filling the applications the services ask for. On the desk was a broken Bic pen attached on a cord, keeping it not to be stolen or lost.
I have never seen such an ambience anywhere else, even in my homecity 's municipal or state services, even though is a small and provincial one. Even at my village 's municipal services at Arachovitika, Achaia, it is a nice, clean and tidy town hall. How can anybody believe that a city has hosted Olympic Games and has its services to the citizens kept like that?

Χριστουγεννιάτικη νηστεία

Λοιπόν, σήμερα είναι του Αγίου Παϊσίου και αρχίζει (κατά τας γραφάς) η Χριστουγεννιάτικη νηστεία. Εμείς όλοι οι πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, που κοπτόμεθα πρώτα για τον ταχυδακτυλουργό Coperfield, για το αλβανάκι που κρατάει την ελληνική σημαία και βεβηλώνει τα ιερά και όσια, διατυμπανίζουμε την πίστη μας βγάζοντας τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και εμπορεύματα από το Σεπτέμβρη και να βάζουμε τα περυσινά μισοκαμένα κιτς λαμπιόνια πάνω από τους δρόμους. Άντε, και από το Δεκαπενταύγουστο, πατριώτες!

Μεταφυσικά

Την Κυριακή γνώρισα μια Ελβετίδα που ζει τριάντα χρόνια στην Ελλάδα και είναι λογοθεραπεύτρια. Με αυτή κάναμε μια πολύ ωραία συζήτηση για τα ταξίδια μας. Κάποια στιγμή άρχισε να μας αναλύει πως ρυθμίζει το ταξίδι της σε κάποιες όχι ιδιαίτερα ευχάριστες (και γνωστές για εμάς τους Έλληνες) πτυχές του: τη συνεννόηση με την συνταξιδιώτισσα της για τις κινήσεις τους η μια για την άλλη σε περίπτωση που σε κάποια από τις δύο συμβεί (μακρυά από μας) να πεθάνει. Ανατριχιάζαμε στην ιδέα του να κάνεις τέτοιες συζητήσεις για κάτι ευχάριστο όπως σε ένα ταξίδι και δε μπορούσαμε να καταλάβουμε την εμμονή τους για να δίνουν λύσεις σε όλα τα ζητήματα, ακόμα και σε αυτό, όπου μάλλον κανέναν πλέον στην κατάστασή του δε θα ενδιέφερε να έχει επιλύσει. Εκεί κατέληξα σε ένα συμπέρασμα για τις εγκόσμιες έγνοιες μας.
Ο Έλληνας είναι ο μάστορας του εφήμερου και του παρόντος. Αν εξαιρέσουμε τα παιδιά του, πολύ σπάνια έχουν αγωνίες για το συλλογικό μέλλον και μεταφυσικές ανησυχίες. Οποιαδήποτε συζήτηση συσχετίζεται με θάνατο είναι για τον Έλληνα ανάθεμα, αν όχι ταμπού, ίσως και μεγαλύτερο και από το σεξ. Μπροστά στο θάνατο ο Έλληνας βλέπει το απόλυτο Κακό, το οποίο απεύχεται ακόμα και στους χειρότερους εχθρούς του. Φτύνοντας τον κόρφο τους, σταυροκοπιέται και εξορκίζει το θάνατο. Οι βόρειοι έχουν πιο ολοκληρωμένη αντίληψη για το θάνατο, αισθάνονται ότι είναι θνητοί, το γνωρίζουν και δεν περιμένουν κάτι περισσότερο. Οι Έλληνες νομίζουν ότι είναι ανίκητοι, άφθαρτοι, μέχρι να έρθει μια άσχημη στιγμή. Ο Νιάρχος όντας παντοδύναμος, θεωρούσε ότι θα τη γλίτωνε λόγω της ιδιότητάς του.