Περίπλους του νησιού

24/8 Την επόμενη πήραμε το τρεχαντήρι "Τρίτων" για το γύρο του νησιού με μπάνιο και φαΐ (35€/άτομο).Επισκεφθήκαμε τη Φωκοσπηλιά, μια φυσική εσοχή της ακτής όπου καλύπτεται μέχρι πολύ χαμηλά από βράχο και στο εσωτερικό υπάρχει βότσαλο. Κολύμπησα και εγώ και μπήκα με παρότρυνση του Βασίλη, αλλά αισθάνθηκα πολύ σκοτεινά και κλειστοφοβικά και μετά τη φωτογραφία που βγάλαμε, βγήκα έξω. Το καΐκι συνέχισε το δρομολόγιο με στάση στη "Γη του Πυρός", ένα σημείο στα νοτιοδυτικά του νησιού που απαγκιάζει και σχηματίζει μια φυσική πισίνα. Μετά από λίγο καταλήξαμε στο νοτιότερο νησί της Σύμης, στο Σεσκλί. Εκεί υπάρχει ένας τσιμεντένιος μόλος που όπου δέσαμε και το πλήρωμα του καϊκιού ετοίμασε κοτόπουλο στη σχάρα με σαλατικά. Πολύ όμορφο σημείο, αν και η παραλία σε σύγκριση με άλλα μέρη του νησιού δε λέει και πολλά. Έχει όμως αρκετά αλμυρίκια για σκιά και ένα εκκλησάκι, τον Αγ. Παύλο. Μετά το φαΐ αναχωρήσαμε προς τα βόρεια και έχοντας στα αριστερά την ανατολική ακτή του νησιού. Μόλις βγήκαμε από τον όρμο του Σεσκλιού, ισχυρά ρεύματα ανατάραζαν τα νερά στο στενό μεταξύ του νησιού και της κυρίως Σύμης. Στο καΐκι υπάρχει αρκετή ευθυμία. Ο καπετάνιος έχει βάλει sampling από παλιό ελληνικό κινηματογράφο και διάφορα σκυλάδικα που παίζουν στο τέρμα. Η σκηνή είναι σουρεαλιστική. Οι ξένοι τουρίστες με μια έκφραση απορίας, χωρίς όμως να δυσανασχετούν. Κάποιος από το πλήρωμα έπιασε κουβέντα με κάτι ελληνοαμερικανάκια κατά τις χαζοχαρούμενα, που μίλαγαν μισά αγγλικά, μισά ελληνικά, ένα φαινόμενο "Μπρούκλης" που παρατήρησα και κατέγραψα στη Νίσυρο. Αυτός λοιπόν δήλωσε στα ελληνοαμερικανάκια όλο σημασία: "τον είδα και το Φραγκούλη χτες που γκάριζε". Η ομήγυρη φυσικά συμφώνησε και έβαλαν στο τέρμα την υψηλή ελληνική κουλτούρα των επιτυχιών των ρεάλιτυ και διαφόρων αραβόφωνων κομματιών αμφιβόλου προέλευσης. Σε κάποια στιγμή προσεγγίσαμε τον απίστευτο κολπίσκο του Αγ. Γεωργίου Δισαλόνας, όπου τα βράχια κατεβαίνουν από τα 400 περίπου μέτρα σύρριζα στην παραλία όπου γίνονται πλέον πολύ βαθιά νερά με ένα χρώμα που έχει να κάνει με τυρκουάζ, ελεκτρίκ, απίστευτο να το περιγράφεις. Εκεί σταθμεύσαμε για μια ακόμη βουτιά. μετά το μπάνιο ανεβήκαμε στο καΐκι όπου μας περίμενε καφές. Η ατμοσφαιρα η ίδια, είχαν ξεφαντώσει εκεί πάνω. Μετά από λίγο μας κέρασαν καρπούζι. Πριν την αποβίβασή μας στο λιμάνι μας κέρασαν και ένα σφηνάκι τεκίλα πορτοκάλι!
Όταν φτάσαμε, η παρέα με τα χαζοχαρούμενα είχε αρχίσει να καλοπερνάει και παρέμεινε στο σκάφος προς τέρψιν των ιδιοκτητών του και του πληρώματος (θα γαμήσουμε σήμερα). Εμείς γυρίσαμε στο σπίτι για μπάνιο και ανασύνταξη. Ο Νίκος και το απαράμιλλο στυλ του θα μας περίμεναν στην ταβέρνα μερικά μέτρα μόλις πιο πάνω από το σπίτι, με καταπληκτική θέα. Το φαγητό πολύ καλό, μας έκανε ο Νίκος το τραπέζι.
Μετά το φαΐ πήγαμε για ποτό στο Δίστρατο, ένα πολύ συμπαθητικό μπαράκι επάνω στο δρόμο-σκαλοπάτια που ενώνει τον κυρίως οικισμό της Σύμης με το Πέδι. Εξαιρετική κατάληξη για μια ωραία μέρα.

Προς τη Σύμη

23/8 Το μεσημέρι αναχωρήσαμε για τη Σύμη. Ταξιδέψαμε με τον Πρωτέα, ένα πλοίο που ανήκει στη δημοτική επιχείρηση του νησιού, και απ' όσο έχω μάθει, είναι αυτό που ξανάφερε τον τουρισμό πίσω στο νησί, αφού τη νύχτα ελλιμενίζεται όχι στη Ρόδο, αλλά στη Σύμη, και καλύπτει το κενό με δύο δρομολόγια στη Ρόδο καθημερινά, πολύ σημαντικό πράγμα για ένα μικρό νησί!
Στο πλοίο βρήκα την ευκαιρία να γράψω και το ημερολόγιο. Το ταξίδι κράτησε 4 ώρες, με ενδιάμεση στάση στην Τήλο, η οποία όπως έδειχνε από το πλοίο, ήταν σαν εγκαταλειμμένη. Στη Σύμη φτάσαμε στις 18:00 όπου μας περίμενε ένας γνωστός της Ειρήνης από τη Χαλκίδα, ένας Έλληνας που έχει ζήσει στο Βελγικό Κονγκό (τώρα Ζαΐρ) στη Γαλλία στο Εξ-αν-Προβάνς και σε κάποια άλλα μέρη της Αφρικής, περίπου 76-77 χρονών αλλά πολύ θαλερός, ζωντανός ανθρωπος και φοβερός μπον-βιβέρ.
Μας συνόδευσε στο σπίτι που είχε βρει, ένα κλασσικό Συμιακό σπίτι με θέα από το μπαλκόνι στο λιμάνι της Σύμης, όπου ο θόρυβος από τα σκάφη από τα αδιάκοπα πήγαινε-έλα είναι μεγαλύτερος από αυτόν των αυτοκινήτων. Ο κεντρικός δρόμος της Σύμης είναι ταυτόχρονα ο ντόκος του λιμανιού και η περατζάδα όπου έχει χώρο μόνο για μια κατεύθυνση και χωράει μόνο ένα όχημα. Αν δε αυτό είναι κάποιο φορτηγό, τότε δημιουργείται τρελό μποτιλιάρισμα και οι ρόδες των αυτοκινήτων ακροβατούν μεταξύ του δρόμου και του αιγιαλού του λιμανιού. Το νησί ήταν υπέροχο: καθόλου κυκλαδίτικο στυλ, μάλλον νεοκλασικό, με κεραμίδια και παράθυρα στις ίδιες θέσεις όπως το σπίτι στο χωριό, με ξύλινες βαριές (δίφυλλες συνήθως) εξώπορτες.
Το βράδυ παρακολουθήσαμε μια συναυλία του Μάριου Φραγκούλη που παρουσίαζε νέους καλλιτέχνες. Φάγαμε σε μια πιτσαρία που ήταν μάλλον ακριβή, μέσα σε ένα στενό στα αριστερά του λιμανιού και αργότερα επιστρέψαμε στο σπίτι όπου χαζέψαμε τη φανταστική θέα που είχαμε από το μπαλκόνι.

Τελικός προορισμός: Γυαλί

22/8 Ξύπνημα συνεπές στις 06:00. Δυσκολεύτηκα πολύ να ακολουθήσω, παραλίγο να έμενα στο σπίτι. Μόλις ξημέρωνε, πανέμορφη ανατολή μέσα στο πέλαγος. Μαζί με τους εργάτες της πρωινής βάρδιας στο πλοιαράκι "Νίσυρος" (8 €/άτομο με επιστροφή). Μάθαμε ότι πολλούς τους έχει φάει ο καρκίνος από την εισπνοή της ελαφρόπετρας, πρώτη ύλη για πολύ καλής ποιότητας τσιμέντο. Το εργοτάξιο ονομάζεται "ΛΑΒΑ ΑΕ" και ανήκει στην ΑΓΕΤ Ηρακλής. Το νησί αυτό, όπως και η Νίσυρος είναι ηφαιστειακής προέλευσης και αναμένω (προσωπικά) ότι σε 15-20 χρόνια θα έχει γίνει ατόλλη, όπως λέει και ο Βασίλης. Πάνω από τον ορεινό όγκο της Νισύρου ένα λεπτό σύννεφο από υγρασία εφαρμόζει πάνω από το ανάγλυφο, κυματιστό, πολύ εντυπωσιακό. Μόλις πιάνουμε προβλήτα φορτωνόμαστε τα σακίδια με φρούτα και νερά για να βρούμε την παραλία. κατευθυνόμαστε Β/ΒΑ πέρα από τον οικισμό των εργατών πάνω στη χαμηλή φλούδα γης που ενώνει τους δύο ορεινούς όγκους του νησιού, όπου βρίσκονται και τα δύο μεγάλα εργοτάξια. Κάνουμε αριστερά, προσπερνώντας ένα λοφάκι στα αριστερά και βγαίνουμε στην παραλία, όπου κατά τις 07:30 το πρωί, εμφανίζεται ένα τύπος, γύρω στα 30-40, μάλλον καθυστερημένος, ο οποίος περπατούσε στο φλοίσβο, μαζί με ένα παιδάκι περίπου 10 χρονών και ένα σκυλί να τους ακολουθεί, στη μέση του πουθενά, σχεδόν σουρεαλιστικό! Με χαιρέτισε στρατιωτικά και του είπα καλημέρα, ακολουθώντας τους άλλους, οι οποίοι είχαν μοιραστεί την ίδια έκπληξη και απορία με εμένα.
Καθίσαμε στην παραλία, δίπλα στο λοφάκι. Ήταν τραγική. Εγώ μέσα στην γκρίνια, λόγω του πρωινού ξυπνήματος, προς αναζήτηση κάποιας παραλίας όπου θα ξεροψηθούμε για κάμποσες ώρες, ήταν η χειρότερή μου. Οι μύγες που τσιμπούσαν έκαναν, τον εκνευρισμό μου μεγαλύτερο κάνοντάς με να κουκουλώνομαι με τις πετσέτες. Ο Βασίλης, πιο ορεξάτος από όλους, σηκώθηκε να περπατήσει πέρα από την παραλία και το λοφάκι, Δ/ΝΔ, όπου γυρνώντας είπε ότι βρήκε μια απίθανη μικρή παραλία, δίπλα σε ένα προβλήτα με βράχους και ένα σκουριασμένο μώλο για πρόσδεση μικρού πλοίου. Επιτέλους, κάπου που μπορούσα να σταθώ χωρίς να τσουρουφλίζομαι, χωρίς μύγες να τσιμπάνε και με μια ελαφρά αύρα να δροσίζει. Η Κατερίνα άρχισε να ψαρεύει με πεταλίδες που ξεκολλούσε με το σουγιά από το βράχο, μάταιος κόπος, τα ψάρια δεν τις καταδέχονταν παρ' όλη την πείνα τους. Μετά από λίγο ο Βασίλης έκανε βουτιά από την εξέδρα στα νερά που ήταν πεντακάθαρα. Έφερε και την πλαστική υποβρύχια μηχανή και βγάλαμε διάφορες αστείες φωτογραφίες. Μετά, πήγα και πήρα την ομπρέλα, τα φρούτα, το κρουασάν από το φούρνο, έβαλα την ομπρέλα στις σιδεριές, άπλωσα την πετσέτα, διάβασα ένα National Geographic και μετά (ως εκ θαύματος) με πήρε ο ύπνος, πρωτοφανές.
Ξύπνησα στις 13:30. Μάζεψα και στους άλλου που είχαν μαζέψει μαύρες ηφαιστειακές πέτρες, σαν από γυαλί. Νομίζω ότι πρέπει να λέγονται οψίανθοι. Μαζευτήκαμε για να γυρίσουμε στη σκάλα που έδενε το πλοίο από τη Νίσυρο. Φτάνοντας στη σκάλα, ανακαλύψαμε ότι είχαμε κάνει κύκλο για να φτάσουμε στην παραλία. Στις 15:20 εμφανίστηκαν οι ίδιοι πρωινοί εργάτες. Τραβώντας από τη σκάλα ευθεία επάνω, προσπερνά αριστερά την αποθήκη υλικών, πάει λοξά αριστερά ανάμεσα στις γεννήτριες του νησιού που μουγκρίζουν χαριτωμένα και στους πρώτους μονώροφους οικισμούς (περίπου 10-15 στον αριθμό). Προχωρώντας ανηφορικά και ευθεία, φτάνεις στην κορυφή της διαδρομής και υπάρχει μια διακλάδωση που πάει ευθεία κατηφορικά και στα αριστερά ανηφορίζει, όπου αφήνει στα δεξιά ένα αμπέλι (!) και αρχίζει η κατηφόρα προς τον κόρφο και το μώλο που καθίσαμε. Επιστρέψαμε στη Νίσυρο, ήταν πλέον μεσημέρι.
Το απόγευμα ξυπνήσαμε κατά τις 19:30. Καφέδες, γιαούρτι και πήγαμε στη Νικιά για φαΐ στο "μπαλκόνι του Ακριώτη". Λίγο δύσκολα βρήκαμε τραπέζι εκεί, λίγες οι θέσεις, καλύτερα να πας νωρίς για να πιάσεις θέση. Πήραμε σαλάτα χόρτα (ρόκα;) παρμεζάνα και λιαστή ντομάτα πολύ καλή, τηγανιές πολύ καλές και καλό το ψαρονέφρι το δικό μου και της Κατερίνας. Το όλο γεύμα πήγε 16 €/άτομο, τιμή για τα αστικά δεδομένα καλή αλλά για τα ντόπια δεδομένα, υψηλή. Το χωριό έχει υπέροχη θέα προς το πέλαγος ανατολικά, και επίσης προς την καλδέρα του ηφαιστείου πανοραμική. Τη νύχτα προς το πέλαγος δε φαίνεται τίποτε απολύτως, το απόλυτο μαύρο και από τις δύο πλευρές, μόνο κάποιο πλοίο φαινόταν φωτισμένο. Πολύ γραφική η πλατεία του χωριού με τα καφενεία.
Το πανηγύρι στην εκκλησία της Παναγιά-Κυράς (22/8) είναι γεγονός για το νησί. Επίσης δεν είναι απρόσωπο όπως τα άλλα πανηγύρια των κοσμοπολίτικων νησιών. Όλοι δείχνουν να γνωρίζονται, ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις και η ανάλαφρη διάθεση είναι διάχυτη. Όχι όπως σε μια γιορτή που όλοι έχουν κάτι μούτρα και μια σοβαροφάνεια μέχρι εκεί κάτω, λες και αν χαμογελάσουν ή κάνουν κάποια παλαβομάρα θα τους πάρουν οι άλλοι για τουλάχιστον γραφικούς ή γελοίους. Είχα κουραστεί, πρότεινα και στους άλλους να φύγουμε, δέχτηκαν.

Βόλτες και μπάνιο

21/ 8 Προσπάθεια να πάμε στο Γυαλί, ένα μικρό νησί απέναντι από τη Νίσυρο, με ξύπνημα στις 06:00 για να πάμε με το πλοιαράκι με τους εργάτες που εργάζονταν στα λατομεία ελαφρόπετρας εκεί. Δεν τα καταφέραμε, ξύπνημα στις 11:00 και καφέδες κτλ και μπάνιο στους Χόχλακες δίπλα από το Μανδράκι. Εκεί ψηθήκαμε: ήταν μια από τις θερμότερες μέρες του καλοκαιριού και η θερμοκρασία όπως τσέκαρα με το κινητό στην Κω ήταν 38 βαθμοί. Περιττό να πω ότι τα έπαιξα από τη ζέστη, τόσες ώρες στον ήλιο, ακόμα και κάτω από ομπρέλα, αφού μέχρι και τα παιδιά κουράστηκαν από τη ζέστη. Μετά, σουβλάκι στο Mike 's (famous gyros of Nisyros): κακό κρέας. Δεν το συνιστώ. Σπίτι, ύπνος, μπάνιο και μετά φαΐ βραδινό στο Εμπορειό, στο πρώτο ταβερνάκι της πλατείας (Το Μπαλκόνι του Εμπορειού). Γύρω ανάμεικτη η τοπική διάλεκτος (νοιάζει μνε ροδίτικα-τζυπριακά). Όλοι οι μετανάστες από την Αμερική και την Αυστραλία έρχονται πίσω, είτε από νόστο είτα από όρεξη να πουλήσουν μούρη με τα λεφτά και το ύφος τους εις αλλήλους και στους μαραζωμένους εναπομείναντες κατοίκους. Με τα παιδιά πολύ γέλιο, τους έκανα το μπρούκλη που επέστρεφε με σπασμένα ελληνοαγγλικά. Πολύ ωραίο γεμιστό κατσικάκι με ρύζι και τυρί φέτα ψημένο σε ροζέ κρασί και πιτιές= ρεβυθοκεφτέδες. Γύρω όλοι ύφος ελληνοαμέρικάνικο, λες και βγαίνεις από φροντιστήριο αγγλικών. Γυρίσαμε για ύπνο, είχαμε αύριο το Γυαλί.

Άφιξη στη Νίσυρο

Ξυπνήσαμε κατά τις 12:00. Το σπιτάκι πάρα πολύ περιποιημένο, με μια κρεβατοκάμαρα και 2 κρεβάτια στο καθιστικό, το οποίο από πάνω είχε καμάρες Ισόγειο χτισμένο με πέτρα με και μια μικρή αυλή πάνω από ένα εκκλησάκι στρωμένη με πλάκες Καρύστου. Είναι το μόνο ενοικιαζόμενο που έχω μείνει και δε σου κάνει κέφι να φύγεις. Μετά πήγαμε στο κέντρο όπου κανονίσαμε τα εισιτήρια για Σύμη και μετά ήπια σουμάδα Νισύρου σε ένα πολύ ωραίο μπαράκι δίπλα από την ταβέρνα του Κλεάνθη (δε θυμάμαι το όνομα του), ένα τοπικό αναψυκτικό με βάση το αμύγδαλο και ίσως το γάλα.
Μετά, πήγαμε στην Παχειά, γύρω στα 8-9 χιλιόμετρα από Εμποριό, στην οποία η πρόσβαση είναι μόνο με τα πόδια και καταλήγει σε μια παραλία με μαύρη άμμο, όπου πίσω από τους αμμόλοφους είναι χαμηλές ελιές και είναι τίγκα στους κατασκηνωτές. Χιπισμός κι ανεμελιά. Και η πλάκα είναι ότι στο τέλος του δρόμου βλέπεις ένα κάρο αυτοκίνητα μηχανές και παπάκια και όταν φτάνεις μετά από πεντάλεπτο περπάτημα στην παραλία βλέπεις 2-3 άτομα εδώ, άλλα 2-3 άτομα 100 μέτρα πιο πέρα και λες: όλα αυτά τα αυτοκίνητα ποιος τα έχει φέρει; Και πας πίσω από τους αμμόλοφους και ανακαλύπτεις μια ολόκληρη κοινότητα. Επίσης, αρκετός γυμνισμός Από εκεί φύγαμε κατά τις 18:30.
Καθώς είχαμε κάποιο περιθώριο μέχρι να δύσει ο ήλιος, είπαμε να πάμε μια βόλτα μέχρι τα ηφαίστεια, τα οποία βρίσκονται σε ένα οροπέδιο στο κέντρο του νησιού και περιστοιχίζονται από τις απόκρημνες πλαγιές του νησιού, δημιουργώντας κάτι που μοιάζει με καλδέρ.α Παρ 'όλα αυτά, αν και η ατμιδική δραστηριότητα του ηφαιστείου συνεχίζεται (κάποιος ντόπιος μου είπε ότι κάθε 5 περίπου χρόνια, ανοίγει το ρήγμα που περνάει κάτω από τον κεντρικό κρατήρα και γεμίζει νερό, το οποίο ανεβαίνει στην επιφάνεια βραστό πλέον και έτσι δημιουργείται το φαινόμενο των ατμίδων, οι οποίες έχουν συνήθως μυρωδιά κλούβιων αυγών,λόγω του θείου που αφθονεί σε τέτοια ηφαιστειογενή εδάφη.
Μετά μπάνιο στο σπίτι και αμέσως για φαΐ στον Κλεάνθη, πάρα πολύ καλό φαγητό. Επίσης, ένα μόνιμο πρόβλημα της Νισύρου και των απομονωμένων νησιών είναι ότι οι διακοπές του ρεύματος από τη ΔΕΗ είναι τόσο συχνές και πολύωρες, που κυριολεκτικά κάνουν τους μαγαζάτορες με ευαίσθητα προϊόντα να απηυδίσουν γιατί δε μπορούν να προσφέρουν κυριολεκτικά τίποτα και τους χαλάει συνέχεια την εικόνα τους. Το φαγητό πάντως πολύ καλό. Συνιστώ τη μακαρονάδα θαλασσινών. Το ποτό μας το ήπιαμε στα Λιοτρίδια, καθώς σε αυτό δίπλα από τον Κλεάνθη δεν είχε τραπέζι ούτε για δείγμα.

Αναχώρηση για Νίσυρο

Αναχώρηση στις 13:00 παρά πέντε λεπτά.Το ταξίδι μετά το Σούνιο και τη Μακρόνησο συνεχίστηκε με πάρα πολύ αέρα. Περάσαμε νότια από τη Σύρο και συναντώντας τα βόρεια της Νάξου μέσα από το στενό, μπερδευτήκαμε με το ζευγάρι των Γερμανών που συνομιλούσα (γνωρίζω καλά το Αιγαίο και τις θέσεις των νησιών, τουλάχιστον όσο τα βλέπω πάνω από το πλοίο μπορώ να αναγνωρίσω τι είναι ποιο και νομίζαμε ότι ήταν τα βόρεια της Σύρου. Εκεί θυμόμουνα ότι από το '99-'00 υπάρχουν στο βόρειο άκρο ανεμογεννήτριες. Στη συνέχεια περάσαμε το φάρο βόρεια την Νάξου, κάποιες βραχονησίδες των οποίων το όνομα μου διαφεύγει και προς την κατεύθυνση του Βορρά διέκρινα ένα φάρο που δε μπορούσα να αναγνωρίσω. Με το που περάσαμε τη νότια Σύρο ο αέρας έκοψε και παρ' ότι βρισκόμασταν στο Ικάριο, με τους γνωστούς θυελλώδεις ανέμους του, το κύμα παρέμενε υψηλό και ακανόνιστο. Τα απόνερα της Δημητρούλας του κυρίου Αγούδημου ήταν ένα συνεχές ζιγκ-ζαγκ και κοπάναγε συνέχεια εδώ και εκεί, κλυδωνιζόταν πολύ ακανόνιστα. Δοκίμασα να κοιμηθώ στην καμπίνα, αλλά δεν τα κατάφερα. Μετά τις 23:00 πήγα ξανά στο κατάστρωμα. Είχα αρχίσει πλέον να νυστάζω. Ο άνεμος και το κύμα είχαν κοπάσει. Τότε πλέον κατάφερα να κοιμηθώ.
Όση ώρα κοιμόμασταν, το πλοίο έπιασε διαδοχικά Κάλυμνο, Κω, και κατά τις 04:45 ο καμαρότος μας ξύπνησε για να κατεβούμε στη Νίσυρο, πολύ πιο σύντομα από ότι είχαμε προβλέψει. κατά τις 07:00.Μόλις κατεβήκαμε , πήγαμε στο μόνο πράγμα που ήταν ανοιχτό, ένα φούρνο. Είχε αρχίσει να χαράζει. Μας πήρε τηλέφωνο ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που ξεκινούσε για ψάρεμα. (κος Γιώργος και Ειρήνη Αμαριώτη, ξενώνας "Σπηλάδι", τηλ. 2242031166 /214.τιμή studio 100 ευρώ την ημέρα.Μετά από λίγο μας μάζεψε από το φούρνο. Μας οδήγησε στο σπίτι και εκεί η γυναίκα του μας έδειξε τα κατατόπια.Πέσαμε ξεροί για ύπνο.

ΒΗΜΑgazino

Αγαπητή φίλη ζωή Χ.,
διάβασα τις δηλώσεις σου στο τελευταίο ΒΗΜΑgazino και μπορώ να πω ότι προβληματίστηκα αρκετά. Ξέρεις, έχω αναρωτηθεί στο παρελθόν αρκετά για το κατά πόσο μπορούμε όλοι εμείς που δεν έχουμε μεγαλώσει μέσα σε εποχές γεμάτες πολιτικές ζυμώσεις και πλην κάποιων έντονων πολιτικών αντιπαραθέσεων σε επίπεδο οπαδών ποδοσφαιρικού στυλ της δεκαετίας του '80, μπορούμε να διεκδικούμε το ότι είμαστε (ή αυτοτοποθετούμαστε) στο χώρο της αριστεράς, του ακτιβισμού και ταυτόχρονα ο τρόπος ζωής μας να ταυτίζεται με αυτόν ακριβώς τον τρόπο ζωής ο οποίος (έμμεσα αλλά σίγουρα) γεννά τα τεράστια προβλήματα του πλανήτη για τα οποία κατεβαίνουμε στις διαδηλώσεις. Ναι, συμφωνώ, είναι σωστό να διαμαρτύρεσαι για την εισβολή στο Λίβανο, αλλά έχεις άραγε αναλογιστεί ότι αυτός ο πόλεμος συμβαίνει για το πετρέλαιο της ακριβής Μερσεντές σου; Ότι κάποια παιδικά χέρια, σαν αυτά που φτιάχνουν την ακριβή Lοuis Vuitton τσάντα σου στο Πακιστάν, μπορούν να είναι οι επόμενοι αυτόχειρες βομβιστές ανά την υφήλιο; Ναι, καταλαβαίνω ότι είναι πολύ δύσκολο για όλους εμάς τους Δυτικούς (ναι, και εμάς τους βολεψάκηδες Έλληνες) που έχουμε συνηθίσει την καλοπέραση, να αποχωριζόμαστε τον ηδονισμό και τον υλισμό του τρόπου ζωής μας, προκειμένου να παραχωρήσουμε λίγο χώρο επάνω σε αυτόν τον πλανήτη και για κάποιους άλλους, λιγότερο ευνοημένους από εμάς. Όταν ο φωτογραφικός φακός "τσίμπησε" έναν από τους κεντρικούς διοργανωτές των διαδηλώσεων της Γένοβας το 2001 να κάνει ανάπαυλα και να πίνει ένα κουτάκι Coca-Cola, έγινε μεγάλος ντόρος για το πως αυτός ο άνθρωπος, ο μπροστάρης, που διαδηλώνει κατά της παγκοσμιοποίησης και των MacDonalds, να είναι ο ίδιος που τη στηρίζει πίνοντας ένα απλό, καθημερινό (ναι, απλό) κουτάκι Coca-Cola! Μα εκεί ακριβώς βρίσκεται και η ουσία του όλου ζητήματος! Οι χούντες, οι πολυεθνικές, η Αμερικάνικη και η Βρετανική κυβέρνηση, όλα αυτά τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου μας, αυτοί που εμείς προσωποποιούμε με την ταμπέλα του κακού, του εχθρού, δεν βρίσκονται σε κάποια ήπειρο συγκεκριμένα, σε κάποια συμμαχία, σε κάποια χώρα, σε κάποιο κόμμα, σε κάποιο άτομο μεμονωμένα (όπως π.χ. ο κύριος Μπους), βρίσκονται και κατοικούν πρώτα απ' όλα μέσα σε εμάς τους ίδιους! Και είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας και της προσωπικότητάς μας!
Λοιπόν, για να πω εν τέλει και τη γνώμη μου, προτιμώ να υπάρχουν άνθρωποι που πρωτίστως ο τρόπος ζωής τους και η φιλοσοφία τους να υπαγορεύει ένα συγκεκριμένο τρόπο για να παταχθεί το κακό στη ρίζα του, περισσότερο από τη συμμετοχή σε μία πορεία διαμαρτυρίας. Όταν ο τρόπος ζωής μας θα υποδεικνύεται από τον τρόπο ζωής του Τσε, του Μπελογιάννη, του Βελουχιώτη,του Μπερλίνγκουερ και του Φιντέλ Κάστρο (για να αναφέρω και κάποιον ζωντανό), χωρίς να προκαλούμε με τη μανία μας για απολαύσεις, τότε θα έχει γίνει ένα βήμα για την πρόοδο της παγκόσμιας κοινωνίας μας. Και αν το παράδειγμα του Κάστρο είναι ίσως ατυχές, ας συγκρατήσουμε από αυτόν το λιτό τρόπο ζωής του, σε αντίθεση με αυτόν των πρωτοκλασάτων στελεχών στο πρώην Ανατολικό Μπλοκ, τα οποία προκαλούσαν με τη χλιδή και την καλοπέραση τους. Πρώτα ξεκινούμε με το τι μπορούμε να αλλάξουμε στον εαυτό μας και μετά αλλάζουμε τον κόσμο μας. Πρώτα τακτοποιούμε τα του οίκου μας και μετά τα του δήμου μας. Πρώτα αγοράζουμε φτηνά ρούχα, κομψά, ενισχύοντας την τοπική μας οικονομία και μετά ανατρέχουμε στα πολυτελή. Πρώτα δροσιζόμαστε με τοπικά αναψυκτικά, φτιαγμένα από εμάς τους ίδιους και μετά καταπιανόμαστε με τις πολυεθνικές των αναψυκτικών. Πρώτα περιορίζουμε την κατανάλωση του ρεύματος στο σπίτι μας αντικαθιστώντας την επιλογή του δίπορτου ψυγείου-ντουλάπας με κάποιο άλλο μικρότερο και οικονομικότερο.
Φίλη Ζωή, προσπαθώ να κάνω μια εποικοδομητική κριτική στα λόγια σου και προσπαθώ να αναδείξω τα σημεία του καιρού μας, μια και εγώ στην πράξη είμαι αρκετά μακρυά από αυτά τα ιδανικά που περιγράφω.