Δυστύχημα

Τι να πω με τα γεγονότα της τελευταίας Κυριακής... Να πω ότι δε θυμάμαι τίποτα; Να πω ότι φοβήθηκα; Να πω ότι λυπάμαι για τους ανθρώπους που χάθηκαν; Μα αυτό δεν είναι δυστύχημα, τα Τέμπη και ο Μαλιακός ήταν! Να μπορούσαμε να το παραλληλίσουμε; Ναι, θα μπορούσαμε... Αλλά και όχι. Τις τελευταίες μέρες όλο γυρνάνε διάφορες αποχαυνωτικές σκέψεις... Κάποιες φιγούρες αχνοφαίνονται στην ομίχλη, προσπαθούν να ανέβουν σε μια ανεμοδαρμένη πλαγιά με χιόνι όπως στα βίντεο της Φράου, κάποια σειρήνα, παραμορφωμένη από τον αέρα, ένα πρόσωπο που εξέχει από το τζάκετ και να φωνάζει μέσα στον αέρα "τι κάνετε εδώ πάνω, κάτω έχουν πρόβλημα στο χιονοδρομικό".
Το προηγούμενο βράδυ όμως ήμουν για φαΐ με τη Μαριλένα και μια φίλη της και τίποτα δεν προϊδέαζε για το τι θα συνέβαινε την επομένη. Είχα παρακολουθήσει και το δελτίο καιρού που έδινε δυνατούς νότιους άνεμους για ολόκληρη τη νότια Ελλάδα, κατά τα άλλα συννεφιά. Το πρωί μετά από ένα ζόρικο ξύπνημα στις 06:00 το πρωί πήγα και άφησα όπως το συνηθίζω το αυτοκίνητο στο σταθμό του Κορωπίου για να πάρω το τρένο και να πάω στο σταθμό του μετρό στον Αγ. Αντώνιο όπου είχε δοθεί το ραντεβού με την κυρά Διαμάντω, το Δημήτρη το Βίτσα. Περιμέναμε λίγο για να έρθει η Κατερίνα, αλλά μετά από σύντομη επικοινωνία μας κατέστησε σαφές ότι δε μπορούσε να ακολουθήσει, καθ' ότι στο σπίτι είχε αποκοιμηθεί επάνω στο σακίδιο και βρισκόταν ακόμα εκεί, λόγω των άπειρων ξυδιών που είχε πιει στην Εύη το προηγούμενο βράδυ. Χωρίς να προσπαθήσουμε να την πείσουμε και ιδιαίτερα, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε στο σουπερμάρκετ ΑΒ της λεωφόρου Καβάλας, αυτό με το κωλάδικο από πάνω, Athens girls, Athens show, κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Εκεί βρίσκονταν κάποια αυτοκίνητα, ο Μαγουλάς με την οικογένεια, η Βάσω η Silky με το αυτοκίνητό της να κουβαλάει περισσότερη λάσπη παρά λαμαρίνα. Ο ήλιος είχε πλέον ανατείλει και τα πράγματα έδειχναν καλή μέρα. Σε λίγο εμφανίστηκε και το αυτοκίνητο με τον κόσμο από το σύλλογο και το γνωστό σαματά του. Κλασικά, μέσα, τα περισσότερα μπροστινά καθίσματα άδεια ή με τις οικογένειες που προσπαθούσαν να βάλουν τα παιδιά τους σε τάξη, που καθώς προχωρούσαμε προς τα πίσω ο κόσμος αύξανε και πλέον γνώριμες χαρωπές φάτσες έκαναν την εμφάνισή τους, μία σχετική φασαρία, χειρονομίες και τα γνωστά πρόστυχα πειράγματα που έδιναν και έπαιρναν. Φυσικά η γαλαρία ήταν γεμάτη και οι γνωστοί-άγνωστοι του συλλόγου είχαν θρονιαστεί. Το magic bus ξεκίνησε και ευτυχώς η κίνηση εκείνη την ώρα ήταν μηδαμινή. Στη διαδρομή μέχρι την Κόρινθο με πήρε ο ύπνος. Εκεί σταματήσαμε να παραλάβουμε τους πατρινούς, δηλ. το Θανάση τον Κανέλλο και την Αναστασία. Μετά συνεχίσαμε. Καθώς συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε τον αυτοκινητόδρομο προς την Τρίπολη, ο καιρός μάλλον χάλαγε, οπότε και περάσαμε τη σήραγγα του Αρτεμισίου και βρεθήκαμε στην άλλη πλευρά του βουνού με άλλο καιρό πλέον και παγωμένες νεροσυρμές στα πλαϊνά του αυτοκινητόδρομου. Συνεχίσαμε προς το Μαίναλο. Αφού αρχίσαμε να ανηφορίζουμε τις στροφές στο χιονοδρομικό, το χιονόνερο είχε ήδη αρχίσει. Πολύ όμορφη η διαδρομή μέσα στα χιόνια, αλλά δε μπορούσαμε να δούμε και πολλά πράγματα, λόγω της ομίχλης. Σε κάποια στιγμή φτάσαμε στο χιονοδρομικό κέντρο και το καταφύγιο όπου μας προϋπάντησε ο κατσούφικος συρφετός των βλαχαδερών Αθηναίων με τα τζιπ και τις σχάρες των σκι. Ευτυχώς δεν καθίσαμε πολύ εκεί και κάναμε αναστροφή για το καταφύγιο, μερικές εκατοντάδες μέτρα πιό κάτω. Μας περίμενε ήδη αρκετός κόσμος που είχε φτάσει εκεί με αυτοκίνητο. Ο Κρητικός, Λυκομήτρος, Κοντογιώργος, Μενέλαος και λοιποί μας υποδέχτηκαν. Αστεία, χυδαία πειράγματα, τα συνηθισμένα του συλλόγου. 70 άτομα παρακαλώ, συν γυναιξοί και τέκνοις! Η ώρα περίπου 12 το μεσημέρι. Ανεβήκαμε με τα πολλά στο καταφύγιο και περιμέναμε το Δημήτρη το Λήντερ να φέρει τη βασιλόπιτα για να αρχίσουμε. Ο καθένας χαζολογούσε, έπιανε την κουβέντα με κόσμο που είχε χρόνια να τον δει και υπήρχε αρκετή ευφορία και χαβαλές! Ο Δημήτρης όμως έκοβε αμέριμνος βόλτες με τα σκι στο χιονοδρομικό και εμείς ουσιαστικά περιμέναμε ένα και μόνο άτομο! Τελικά ήρθε με τα πολλά και κατά τις 13:00, κόψαμε την πίτα και όσοι ήμασταν για κορυφή ετοιμαστήκαμε να φύγουμε. Σιγά σιγά, με τους γνωστούς ρυθμούς που αρμόζουν στο σύλλογο βγήκαμε από το καταφύγιο και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε κατά το βουνό. Ο καιρός: δυνατός αέρας, όχι παγωμένος όμως, εξ' αιτίας των νοτιάδων, ορατότητα μερικές εκατοντάδες μέτρα σε οριζόντιο ανάπτυγμα. Καθώς είχαμε ξεκινήσει σχεδόν 5 λεπτά από το καταφύγιο, ένας άντρας και μία γυναίκα μας προσπέρασαν κατεβαίνοντας. Ο άντρας χαιρέτησε, η γυναίκα όχι. Η γυναίκα είχε πολύ ανοιχτά χαρακτηριστικά, πολύ ξανθιά μαλλιά και πολύ γαλάζια μάτια, υποθέτω ότι δεν πρέπει να ήταν ελληνίδα. Η πορεία μας συνεχίστηκε με αργούς σχετικά ρυθμούς. Σε κάποια στιγμή είχα φύγει λίγο πιο μπροστά από τους υπόλοιπους και έριξα ένα βλέμμα προς τα κάτω. Μέτρησα 28-32 άτομα που που, μαζεμένοι σε διάσπαρτες ομάδες, ανέβαιναν καμπουριαστά από το βάρος του σακιδίου και της προσπάθειάς τους. Μετά από περίπου 15 λεπτά ο καιρός άρχισε να κλείνει και η ορατότητα να πέφτει. Παρατηρούσα το χιόνι που κάλυπτε την πλαγιά. Ήταν μαλακό από κάτω και πιο σκληρό από πάνω, όταν το χτύπαγες άνοιγε μεγάλα κομμάτια. Σε χειρότερη μορφή, σκέφτηκα, θα μπορούσε να είναι και υπαίτιο για χιονοστοιβάδες. Αλλά όχι και τόσο πολύ. Ο άνεμος φυσούσε με φορά προς την κορυφή, πράγμα καθησυχαστικό.
Σε κάποια στιγμή, στη μέση της διαδρομής, ακούστηκε από μακρυά η σειρήνα του χιονοδρομικού. Κάνας σκιέρ θα κοπανήθηκε, σκέφτηκα, και θα τον τρέχουν για τους γύψους. Μετά από κάνα τέταρτο περίπου, χτήπησε το κινητό που ήταν στο σακκίδιο. Δεδομένων των συνθηκών, βαριόμουνα να το σηκώσω, έπρεπε να σταματήσω και να ξεφορτώσω. Δεν πειράζει, λέω, ασ' το για την κορυφή. Μετά από λίγο, και πριν την κορυφή, το χιόνι ήταν αρκετά παγωμένο. Ευτυχώς είχα άκαμπτες μπότες και μπόρεσα να το ξεπεράσω εύκολα. Τα παιδιά που έρχονταν πιο πίσω όμως συνάντησαν δυσκολίες, και κάποιοι άρχισαν να επιστρέφουν.
Στην κορυφή τα πράγματα ήταν χάλια. Αέρας που να μη μπορείς να σταθείς και εντελώς κλειστός καιρός. Ήμουν ο πρώτος που έφτασα. Δε θα καθόμουνα πολύ, η ακινησία δε βοηθούσε και θα έπρεπε μόλις έπινα κάτι ζεστό να σηκωθώ να φύγω. Μετά από μερικά λεπτά ανεβαίνουν και οι υπόλοιποι. Ο Ηλίας έξω φρενών: "καλά ρε μαλάκες, τι κάνετε εδώ πάνω, σας φωνάζαμε να μη συνεχίσετε. Έγινε ατύχημα στο χιονοδρομικό και αγνοούνται 2 άνθρωποι." Σήκωνόμαστε να φύγουμε και να κατεβαίνουμε.

Πάλι στο Bamboo

Το πρωί ξύπνησα και ασχολήθηκα με το Μάκη. Κατά τις 1 η ώρα ήρθε η μαμά και ο μπαμπάς. Καθώε δεν υπήρχε στο σπίτι τίποτα για φαγητό, παραγγείλαμε σουβλάκια απ' έξω. Μετά συζητήσαμε τη επικαιρότητα. Η μαμά πασιχαρής για την κατάντια του Κριστό με τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα και το πως ο Κωστάκης ο Β' θα τα φέρει πέρα. Μετά πήγα στο Μαμπού. Εκεί είχαμε μαζευτεί όπως πάντα πολλοί του HelMUG. Είδα και μέτρησα τους εξής: Makellaris, mtroulis, theogood, gou, edmund, stefanos, papaki88, trianta, escape, nassosc, kzelion, lily, betabug, pythes, Liquidus, thrilos, escape και αρκετοί άλλοι των οποίων τα ονόματα δε θυμάμαι. Αυτό που μου έκανε εντύπωση πάντως είναι ότι κάποιοι παλιοί χρήστες (όχι Μακ, υπολογιστών γενικότερα) θεωρούν ότι πρέπει να τα περιμένουν όλα στα χέρια τους. Μου παραπονέθηκε μέλος ότι η σελίδα δεν είναι εύχρηστη και ότι πρέπει να γίνει έτσι ώστε να μπορεί να διαβαστεί ευκολότερα. Επίσης το ΔΣ δεν ενδιαφέρεται για τους νέους χρήστες. Πρώτον, οι νέοι χρήστες θα είναι καλό να μάθουν κάποια βασικά για τη λειτουργία ενός φόρουμ μέσα στο Internet. Τι είναι το post, τι είναι το topic, τι είναι το moderation, τι είναι το flame, πως χωρίζονται τα πεδία ενδιαφέροντος, τι είναι τα mailing lists. Μα, δε μπορούμε να δώσουμε σε όλους τα πάντα μασημένη τροφή! Αν δε μπορείς να καταλάβεις τα στοιχειώδη για το ίντερνετ χωρίς να το λέω αυτό σα σημάδι αποκλεισμού από τις πληροφορίες, δυστυχώς δε μπορείς να καταλάβεις ένα κόσμο που αλλάζει γρήγορα. Και δυστυχώς ακόμα περισσότερο μία εταιρία που έχει ένα μηδαμινό μερίδιο αγοράς στη χώρα και εκπροσωπείται από μία ανύπαρκτη εταιρία με κάτι μηχανάκια που βρίσκονται σε μια γυάλα στη Στουρνάρη και κανείς δεν ξέρει πως δουλεύουν. Επίσης: "να καταγράψει το ΔΣ τις ιδέες μου και να τις υλοποιήσει". Μα, πρώτα απ 'όλα, η πρωτοβουλία για την υλοποίηση μιας ιδέας ανήκει στον ίδιο το άτομο που τη συνέλαβε! Δηλαδή πως θα φαινόταν η πρόταση: "σας δίνω μία ιδέα να υλοποιήσετε και να έχετε κάτι να κάνετε, και αν δεν υλοποιήσετε την ιδέα μου είσαστε άχρηστοι"; Μήπως έχουμε όλοι την τακτική "να μαζευτούμε να κάνετε;" Αναλογίζεστε κύριοι πόση δουλειά χρειάζεται για να μπορεί να στηθεί ένας σύλλογος; Ότι ο κάθε Μάνος, Στέφανος, Τόλης, Μιτσάκος και ούτω κάθ' εξής, δουλεύει από το υστέρημα του χρόνου του για το σύλλογο; Σε αυτόν δε θα ήταν πιό εύκολο να είναι στο σπίτι του με την οικογένειά του και να ρίχνουν σε άλλους την ευθύνη για τη διευθέτηση των διαφόρων ζητημάτων; Αναλογίζεστε πόσα τρεξίματα πρέπει να γίνουν για να καταχωρηθούν όλες αυτές οι φαϊνές ιδέες που προτείνετε και ποτέ δε σκέφτεστε πόσο κόπο θέλουν για να πραγματοποιηθούν, παρά μόνο περιορίζεστε στο να βρίζετε αυτούς που δε "σας" τις "έφτιαξαν" με σάρκα και οστά; Όλα αυτά που λέτε ότι ακούγονται πολύ ωραία αλλά δεν σηκώνετε ούτε το δαχτυλάκι σας για να τα φέρετε εις πέρας, παρά μόνο τα πετάτε σα μπαλάκι στους "αρμόδιους" σε στυλ "εγώ τους το είχα πει"; Εμένα δε θα μου ήταν πολύ πιό εύκολο να πάω για καφέ με τους φίλους μου ή να καθήσω στο σπιτάκι μου και να κάνω έρωτα με τη φιλενάδα μου, αντί να τρέχω στα μπαμπού κυριακάτικα για να καταγράψω σε χαρτί τις απόψεις τις δικές σας για να τις μεταφέρω στο ΔΣ, που στο κάτω-κάτω κανένα χαρτί ή θεσμός δε με υποχρεώνει να το κάνω; Για να σοβάρευόμαστε... Αν είχατε πραγματικά όρεξη θα προσπαθούσατε όχι μόνο να προσπαθήσετε να γράψετε topics, αλλά και να σερφάρετε σε αυτή την πολύ μεγάλη βάση δεδομένων που λέγεται HelMUG και εσείς οι καινούργιοι, να πάρετε μια ιδέα από αυτό που πραγματικά είναι τα Macintosh. Οι πρωτοβουλίες για την υλοποίηση των ιδεών μας ανήκουν πρωτίστως σε εμάς τους ίδιους, πριν ακόμα και από τα διάφορα διοικητικά όργανα.