Εκδρομή

Μετά από πολύ καιρό πήγα με εκδρομή με το σύλλογο. & γαμώ τα βουνά, χωρίς πολύ κούραση, συνολικό περπάτημα 5 ώρες, και ταφτόχρονα κατσκήνωση μακρυά απ το μπολιτισμό, υπέροχη (ΚΑΙ ΓΑΜΩ) τις θέες, στο θεσσαλικό κάμπο, στη λίμνη Πλαστήρα, και πολύ καλή φάση στη γκατασκήνωση. Είδα όλους τους συνενόχους στιζ μαλακίες, και χάρηκα. Ελπίζω ναντους ξαναδώ σύντομα.

Αντιπολίτευση (βασικός και προαιρετικός εξοπλισμός)

Το πρόβλημα του ΚΚΕ σήμερα είναι ότι καταδικάζει και αντιτάσσεται ένα πολιτικό-κοινωνικό σύστημα στο οποίο προσπαθεί να γίνει βασικός "παίκτης". Και διερωτώμαι: αν ποτέ το ΚΚΕ γινόταν κυβέρνηση, θα τολμούσε ποτέ να χρησιμοποιήσει εκφράσεις όπως "λαϊκή πάλη", "ταξικός αγώνας"; Ή το επιχείρηματά του θα γινονταν επιχειρηματικά: "για την ισχυρή ανάπτυξη", "για την τόνωση της οικονομίας","για στρατηγικές επενδύσεις"; Οι κουκουέδες έχουν μπλέξει τη θεωρία με την πράξη...
Για να πιάσουμε και τη ΝουΔούλα τώρα...Με "επανίδρυση" του κράτους απαντάμε τώρα στις πατάτες του ΠΑΣΟΚ; Δηλαδή τι σκοπεύετε να επανιδρύσετε αγαπητοί κύριοι; Δεν μπορείτε να εφαρμόσετε τους νόμους, δεν είναι αρκετά επαρκείς αυτοί που έχουμε ήδη, και ψηφίζονται σωρηδόν και χωρίς (συνταγματική) σύνεση από όλους τους βουλευτές; Στην αρχαιότητα (δε θυμάμαι ποιοί) έλεγαν: "θέλεις να εντυπωσιάσεις τους Έλληνες; φτιάξε νόμους". Δόξα τω Θεώ, η βιομηχανική παραγωγή νόμων καλά κρατεί στη χώρα μας (σε αντίθεση με την πραγματική). Το θέμα είναι ποιός την τηρεί.

Περί υπαρκτού καπιταλισμού

Οτιδήποτε είναι προιόν από κομμουνιστική χώρα ακόμα και αν είναι είδος πολυτελείας (χαβιάρι, πούρα κτλ) αποτελεί για έναν κουκουέ, "απόλαυση μοναδική", λες και δεν είναι προϊόντα για την ολιγαρχία, αλλά κάτι συνηθισμένο, κάτι που οι δύστυχοι κάτοικοι των πρώην κομμουνιστικών χωρών εκείνη την εποχή απολάμβαναν σχεδόν καθημερινά. Ο ηδονισμός στην υπηρεσία του κομμουνισμού.
Το μόνο που κάποιος μεταβλάχος δεν μπορεί να φέρει μαζί με τη Μερτσέντες σαν οικοσκευή από το Λονδίνο όσο είχε πάει για σπουδές ή για ανάλωση πατρικής περιουσίας είναι ο σεβασμός. Δέστε το ζευγάρι που μόλις βγήκε από το πολυτελές κουπέ με τις αγγλικές πινακίδες: μπαίνουν μέσα στο φαστ φούντ γνωστής διεθνούς αλυσίδας (τρώμε επωνύμως, όχι τα σουβλάκια των ιθαγενών), κάθονται με το σκυλάκι-σφουγγαρίστρα στο τραπέζι έξω από το μαγαζί και μόλις τελειώνουν αφήνουν όλα τα αποφάγια τους ελεύθερα να ντα πάρει ο άνεμος. Ήθελα να 'ξερα: στο Westminster, έτσι τα παρατάνε; Το παραπάνω ζευγάρι έφυγε με τη μουσική συνοδεία πρόσφατου σκυλοχίτ σε χαμηλή ένταση.
Τα σκυλάδικα συνήθως είναι κάκιστης λαϊκής αραβικής ή τούρκικης προέλευσης, γιατί οι παραδοσιακές μουσικές άυτών των χωρών κάθε άλλο παρά ρηχές μπορούν να θεωρηθούν. Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να τα ξεφορτωθούμε εύκολα, ούτε και το βρίσκω θεμιτό εξάλλου, μιά και όλοι οι λαοί έχουν κιτσάτη μουσική που βρίσκεται στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Δεν έχουν όμως καμία θέση δίπλα στη Λυρική, τις κοσμικές εμφανίσεις τυφλών τροβαδούρων, σέξι βιρτουόζων βιολιστριών, εκκεντρικών μάγων των συνθεσάιζερ και ιδιοτελών μουσικών σωτήρων της Κύπρου. Και ιδίως όταν μονοπωλούν τα δελτία ειδήσεων.